ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί αδελφοί, ονομάζεται Κυριακή τής Ορθοδοξίας. Ο αγώνας ο πνευματικός τού χριστιανού δεν μπορεί να τελεσφορήσει άν δεν στηρίζεται στήν σωστή πίστη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει το προνόμιο να διασώζει τήν σωστή πίστη για τόν Θεό, τόν άνθρωπο και τόν κόσμο. Οι Πατέρες τής Εκκλησίας αποδύθηκαν πολλές φορές σε σκληρούς αγώνες για τήν διαφύλαξή της.

Η εμπειρία τής γνωριμίας με τόν Χριστό τού Φιλίππου και τού Ναθαναήλ περιγράφεται στήν σημερινή ευαγγελική περικοπή. Το επιχείρημα που προβάλλει ο Φίλιππος στόν Ναθαναήλ που απορεί γιατί πιστεύει ότι δεν μπορεί κάτι καλό να προέλθει από τήν Ναζαρέτ, είναι αφοπλιστικό: “ Έρχου και ίδε” , τού λέει, προτείνοντάς του να δοκιμάσει την εμπειρία ο ίδιος, μόνος του. Ο Ναθαναήλ συμφωνεί. Στήν σύντομη συνομιλία που ακολουθεί ο Ναθαναήλ εντυπωσιάζεται και ομολογεί τον Χριστό ως Υιό του Θεού και βασιλιά τού Ισραήλ. Η πίστη του θεωρείται άδολη, γιατί προηγουμένως, έστω κι αν αμφέβαλλε για το πρόσωπο τού Χριστού με βάση τήν καταγωγή του, ο Κύριος τόν χαρακτήρισε αληθινά άδολο, εστιάζοντας στήν προαίρεσή του και όχι στα λόγια του.

Έτσι, η πίστη στόν Χριστό δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι θέμα διανοητικής παραδοχής, είναι θέμα ανταπόκρισης ευθείας προαίρεσης σε προσωπική πρόσκληση (“ έρχου” ), που καταλήγει σε αψευδή όραση (“ ίδε” ). Η πίστη χαρίζει υπόσταση στα μή βλεπόμενα αλλά ελπιζόμενα, καθιστώντας ικανό τόν άνθρωπο να ελέγχει, να έχει γνώση γι αυτά τα μή βλεπόμενα αλλά πραγματικά.

Αυτήν τήν Κυριακή η Εκκλησία μας εορτάζει τήν αναστήλωση τών αγίων εικόνων. Μιά άχαρη και δύσκολη περίοδος έληξε με θρίαμβο κατά της Εικονομαχίας. Ο Ιησούς Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός, εφόσον πήρε ανθρώπου μορφή, υπήρξε ιστορικό πρόσωπο που μας συναναστράφηκε, μπορεί να εικονιστεί. Φωτογραφία ανθρώπου ανύπαρκτου δεν υπάρχει.

Έτσι μπορούμε να τόν εικονίζουμε, να προσευχόμαστε μπροστά στήν εικόνα του, όσο και στις εικόνες τής Παναγίας, τών Αγγέλων και όλων τών Αγίων, οσίων, μαρτύρων και ομολογητών τής πίστεως. Η τιμή που αποδίδουμε στήν εικόνα και η προσκύνησή της μεταβαίνουν στά εικονιζόμενα πρόσωπα, όπως μάς λέει ο Μέγας Βασίλειος.

Προσκυνώντας μιά εικόνα τού Χριστού, τόν προσκαλούμε να έρθει στήν ζωή μας και ταυτόχρονα η πράξη αυτή που υπερβαίνει τον νού κατά τον Νικόλαο Πεντζίκη, διορθώνει συν τώ χρόνω και τήν προαίρεσή μας και τόν βίο μας.

Προσκυνώντας μία εικόνα τής Παναγίας, τήν νιώθουμε ως παραμυθία, ως πάντων χαρά, ως αιτία τής σωτηρίας μας. Προς τήν Μητέρα τού Θεού απευθυνόμαστε και το μυστήριο τής σαρκώσεως τού Υιού και Θεού της γευόμαστε.

Προσκυνώντας τίς εικόνες τών Αγίων, τέκνα αγαπημένα και ελεημένα τού Χριστού λογιζόμαστε και μιμητές τών μιμητών Του θέλουμε να γίνουμε. Αναλογιζόμαστε περιχαρείς ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί μας συγγενείς, οι πραγματικοί μας φίλοι, οι πραγματικοί μας γονείς.

Προσκυνούμε τόν Σταυρό τού Κυρίου, πάνω στόν οποίο βλέπουμε όχι έναν άνθρωπο εξαντλημένο, έναν ετοιμοθάνατο που υποφέρει ή ένα νεκρό χλωμό και κατάστικτο από τίς πληγές, προσφιλείς δυτικές αντιλήψεις. Αντίθετα βρισκόμαστε μπροστά στό άφατο μυστήριο ενός Θεού που εθελούσια εκτείνεται πάνω στό Τίμιο Ξύλο. Μέτρο τής αγάπης του για μάς είναι ο Σταυρός Του. Γίνεται ο Σταυρός τού Χριστού κυριολεκτικά γεωγραφία τών οριζόντων τής ανθρώπινης ύπαρξης. Τόν σχηματίζουμε πάνω στό σώμα μας και ανακαινιζόμαστε ως αετοί.

Μεταθέτουν οι άγιες εικόνες τό κέντρο τής ύπαρξής μας στίς αυλές μιάς χαράς που τολμάμε να ονομάζουμε Παράδεισο. Μιάς χαράς που δίνει νόημα στήν ζωή μας, στό παρελθόν μας, στό παρόν, στό μέλλον. Χτίζεται η ζωή μας πάνω στήν χαρά που μας στέλνουν οι άγιες Εικόνες.

Αποφεύγουμε τόν δρόμο τής απελπισίας, τήν παγίδα τής απόγνωσης, ατενίζοντας και μόνον ένα εικόνισμα. Η Εικόνα μάς υπενθυμίζει ότι όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, να μην απελπιζόμαστε γιατί υπάρχει πάντοτε ένα βήμα παραπέρα. Μάς διδάσκει ότι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ό,τι κι αν συμβαίνει.

Χρειάζεται, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, να βρούμε το χαμένο κέντρο μας, που είναι η αψευδής γλυκύτατη εμπειρία τών Αγίων Πατέρων μας. Εμπειρία μαρτυρίου, δέησης- λατρείας, άσκησης, από τήν οποία έχουμε απομακρυνθεί λόγω τού καταναλωτικού και κοσμικού πνεύματος που επικρατεί. Απομακρυνθήκαμε από τήν ακολουθία, τίς μετάνοιες, γονυκλισίες, κεφαλοκλισίες και επάρσεις χειρών, το κομποσχοίνι, τήν νηστεία και προ πάντων από τήν θεία Λειτουργία καί τόν γλυκό καρπό της, τήν θεία Κοινωνία τού Σώματος καί τού Αίματος τού Χριστού, πράγματα που εύγλωττα μάς εκδιηγούνται τα εικονιζόμενα και σήμερα τιμώμενα πρόσωπα τής πίστης μας.

Αρχιμ. Ε.Τ.