Ο Χριστός βρίσκεται
σε κάποιο σπίτι στήν Καπερναούμ και
διδάσκει, μάς αναφέρει η σημερινή
ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί.
Υπήρχε κοσμοσυρροή, δεν χωρούσαν άλλοι.
Ξαφνικά έρχονται τέσσερις άνδρες
μεταφέροντας κάποιον παράλυτο πάνω σ'
ένα κρεβάτι κι επειδή δεν μπορούσαν να
τον περάσουν από τήν πόρτα, ανέβηκαν
στήν στέγη, τήν χάλασαν και κατέβασαν
τόν παράλυτο μπροστά στον Χριστό. Εκείνος
τού συγχώρεσε τίς αμαρτίες σκανδαλίζοντας
τό ιουδαιοφαρισαϊκό κατεστημένο τής
εποχής και τόν θεράπευσε.
Αμαρτία σημαίνει
αστοχία. Σημαίνει ότι κάποιος παρεκκλίνει
από τήν πορεία του. Σημαίνει εκτροχιασμό.
Σημαίνει παραλυσία της ψυχής πρώτα, η
οποία συνεπάγεται πολλές φορές ασθένειες
και στό σώμα. “ Ασθενεί το σώμα, ασθενεί
μου και η ψυχή” ψάλλει η Εκκλησίας μας.
Αυτό ήθελε να τονίσει ο Χριστός όταν
είπε στόν παραλυτικό “ τέκνον, αφέωνταί
σοι αι αμαρτίαι σου” . Αυτό το είπε στόν
παραλυτικό με τήν εξουσία του ως Θεού,
θέλοντας να τονίσει και τήν στενή σχέση
αμαρτίας και ασθένειας. Μόνον ο Θεός
μπορεί να συγχωρεί τίς αμαρτίες και
όταν και ο ιερέας συγχωρεί τόν αμαρτωλό
στήν διάρκεια τού μυστηρίου τής
εξομολόγησης τό κάνει εν ονόματι τού
Κυρίου, διότι τήν ιερωσύνη εκείνου φέρει
επάνω του και εντός του.
Το δίπολο αμαρτίας -
πτώσης και ανόρθωσης εκφράζουν και οι
γονυκλισίες. Το γονάτισμα εκφράζει τήν
πτώση τού ανθρώπου και η ανόρθωση
εκφράζει την αποκατάστασή του εν Χριστώ
μέσα από τήν μετάνοια, όπως μάς εξηγούν
τόσο ο μάρτυρας Ιουστίνος, όσο και ο
Μέγας Βασίλειος.
Η σχέση αμαρτίας και
ασθένειας φαίνεται πολύ καλά καί στις
περιπτώσεις τών ψυχικών ασθενειών, όπου
λόγω τής άσχημης ζωής του ο άνθρωπος
γεμίζει λογισμούς, οι οποίοι χρονίζουν,
γίνονται μόνιμο καθεστώς στήν ψυχή του,
χάνει την ηρεμία του και κατόπιν το σώμα
αρρωσταίνει.
Στην μεγάλη πλειοψηφία
τών περιπτώσεων μία ειλικρινής εξομολόγηση
με μετάνοια διορθώνει εντελώς τήν
κατάσταση αυτού τού ανθρώπου. Πολλοί
είναι εκείνοι οι οποίοι θεραπεύονται
και διακόπτουν τήν επαφή τους με τούς
ειδικούς και τήν φαρμακοθεραπεία. Τό
δε Σώμα και Αίμα τού Κυρίου αποκαθιστά
τόν άνθρωπο καθαρίζοντάς τον από κάθε
είδους ρύπο.
Ο άγιος Γρηγόριος ο
Παλαμάς, ο οποίος γνωρίζει πάρα πολύ
καλά τήν φυσιολογία τής αμαρτίας και
στόν οποίο είναι αφιερωμένη η σημερινή
δεύτερη Κυριακή τών Νηστειών, έχει
γράψει μιά πολύ ωραία ομιλία πάνω στό
σημερινό Ευαγγέλιο.
Είναι ο Άγιος εκείνος
που συνόψισε τήν Πατερική παράδοση
δεκατεσσάρων αιώνων και μάς τήν πρόσφερε
μέσα από τήν δική του γλώσσα. Ο Άγιος
έλεγε τό αυτονόητο, που φαίνεται πώς
είχαν λησμονήσει οι περισσότεροι
εκκλησιαστικοί άνδρες τής εποχής του
παρασυρμένοι από τόν φιλόσοφο Βαρλαάμ,
ο οποίος μέσα από τήν φιλοσοφία του
παρουσίαζε έναν Θεό απρόσιτο, ανίκανο
να επέμβει στα ανθρώπινα. Ο Άγιος
κατατροπώνοντας αυτού τού είδους τήν
φιλοσοφική διδασκαλία μίλησε για τίς
άκτιστες ενέργειες τού Θεού, για τόν
αγώνα τού ανθρώπου να καθαριστεί από
τα πάθη του και τήν δυνατότητά του να
αξιωθεί να δεί το άκτιστο φώς τού Θεού,
δωρεά που σε όλους όσοι έτσι αγωνίζονται,
όχι μόνο μοναχούς, αλλά και λαϊκούς,
άνδρες και γυναίκες, εγγραμμάτους και
ολιγογραμμάτους.
Αυτός λοιπόν εξηγεί
ότι οι τέσσερις που σηκώνουν τόν παράλυτο
και τόν πηγαίνουν στόν Χριστό για να
τόν θεραπεύσει υποτυπώνουν τέσσερις
παράγοντες απαραίτητους γιά τήν σωτηρία
τού ανθρώπου. Ο πρώτος παράγοντας είναι
η αυτομεμψία, τό να έχει δηλαδή κανείς
ταπείνωση και να πιστεύει ότι είναι
αμαρτωλός. Αυτό θα τόν οδηγήσει στήν
μετά συντριβής εξομολόγηση, που συνιστά
τόν δεύτερο παράγοντα. Τρίτο, αποφασίζει
να πάρει διαζύγιο από τήν αμαρτία, δηλαδή
να μην επαναλάβει τίς ίδιες αμαρτίες,
όσο είναι εφικτό. Τέταρτο, αρχίζει να
προσεύχεται αδιάλειπτα γιατί μέσα από
τήν προσευχή θα λάβει τήν χάρη τού Θεού
ώστε να πετύχει όλα τα παραπάνω.
Χρειάζεται όμως τό
χάλασμα τής οροφής. Η αμαρτία είναι
ασθένεια τού νού κατά τούς Πατέρες. Το
χάλασμα τής στέγης, σημαίνει να καθαριστεί
ο νούς από τα εμπαθή νοήματα, σκέψεις,
επιθυμίες και τα πάθη, ώστε ταπεινωμένος
να κατέβει στήν καρδιά και να συναντήσει
τήν χάρη τού Χριστού, η οποία παραμένει
κει περιμένει εκεί από τήν σωτήρια ημέρα
τής Βάπτισής μας.
Εδώ οι Πατέρες μιλούν
για την βασιλική κάθοδο τού νού στήν
καρδιά, από όπου ο τεταπεινωμένος
άνθρωπος ακούει να αναπέμπεται η προσευχή
αδιάλειπτα στόν Θεό, νύχτα και ημέρα
κατά τό “ εγώ καθεύδω και η καρδία μου
αγρυπνεί”. Τότε ο άνθρωπος δεν κάνει
προσευχή, αλλά έχει γίνει ο ίδιος
προσευχή, λαμβάνει πλούσιες τίς ευλογίες
τού Θεού και χαίρει άκρας υγείας, ακόμη
και αν σωματικά υποφέρει και ασθενεί.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου