Κατά την επίγειο παρουσία του ο Κύριος δεν ενδιαφερόταν μόνο να διδάξει τον ορθό τρόπο ζωής στους ανθρώπους, αλλά και την ορθή πίστη προς το πρόσωπό του. αυτό το έκανε, επειδή για την σωτηρία είναι απαραίτητη και η ορθή ζωή, αλλά και η ορθή πίστη. Γι αυτό και με πολύ παιδαγωγικό τρόπο, μιλώντας και ενεργώντας θεοπρεπώς, οδηγούσε βαθμιαία τους ανθρώπους προς την ορθή κατανόηση σχετικά με το πρόσωπό του, ότι δηλαδή είναι ο Θεός και ότι είναι ομότιμος και ομοδύναμος με τον Πατέρα του. αυτό φαίνεται καθαρά και στην σημερινή ευαγγελική περικοπή της θείας Λειτουργίας.
Ο Ιησούς, βλέποντας την μεγάλη πίστη και αυτών που έφεραν τον παράλυτο, αλλά και του ίδιου του παραλύτου, που δέχτηκε να υπομείνει την ταλαιπωρία να τον ανεβάσουν και να τον κατεβάσουν από την στέγη, αρχικά του χαρίζει το κυριότερο απ’ όλα, την συγχώρηση των αμαρτιών. Έτσι, με έναν λόγο του τού συγχωρεί τις αμαρτίες. Οι γραμματείς που ήταν παρόντες γνώριζαν από τις Γραφές ότι μόνο του Θεού ίδιον είναι να συγχωρεί αμαρτίες. Γι αυτό και σκέφτονταν μέσα τους ότι εκείνη την ώρα βλασφημεί. Ο Ιησούς όμως, ως Θεός που είναι, αμέσως γνώρισε τις σκέψεις τους. Λαμβάνει λοιπόν αφορμή από αυτές και δείχνει με εμφαντικότερο τρόπο την θεϊκή του ιδιότητα. Αποκαλύπτει δημοσίως τις σκέψεις τους αυτές, φανερώνοντας ότι είναι ο Θεός. Διότι σύμφωνα με την Γραφή, μόνο ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων.
Και δεν αρκείται μόνο σ’ αυτό. Για να πιστοποιήσει την συγχώρηση που αφανώς συντελέστηκε στην ψυχή του παραλύτου, με ένα πρόσταγμά του θεραπεύει την παραλυσία του. επίσης, τον βάζει να σηκώσει το κρεββάτι του και να πορευθεί στο σπίτι του, προκειμένου να γίνει πασίδηλος η σωματική θεραπεία του. με αυτόν τον θεοπρεπή τρόπο θεραπείας αποκαλύπτει επίσης ότι είναι ο ίδιος Εκείνος που είπε και έγιναν όλα, που διέταξε και κτίσθηκαν τα πάντα.
Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, διά μέσου του παραλυτικού ο Κύριος έδειξε ότι είναι ο δημιουργός και της ψυχής και του σώματος. Θεράπευσε και της μιάς και της άλλης ουσίας την παράλυση και με την φανερή θεραπεία δηλοποίησε την αφανή συγχώρηση. Παράλληλα βέβαια, χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του «υιό του ανθρώπου», υπαινίσσεται το μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού, για να μην πέσουν οι άνθρωποι σε άλλη πλάνη, υπερτονίζοντας την θεότητά του και υποβαθμίζοντας ή αμφισβητώντας την ανθρώπινη φύση του.
Οι τέσσερις άνδρες έφεραν τον παράλυτο, για να θεραπευθεί από την σωματική παραλυσία του. Ο Κύριος όμως το πρώτο που έκανε, ήταν να του συγχωρήσει τις αμαρτίες του. Ερμηνεύοντας την ενέργεια αυτή του Κυρίου ο άγιος Θεοφύλακτος και ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός παρατηρούν ότι με αυτήν ο Κύριος μάς διδάσκει ότι οι περισσότερες και οι μεγαλύτερες από τις ασθένειές μας προέρχονται ως επί το πλείστον από τις αμαρτίες μας. Γι αυτό ο Κύριος πρώτα θεράπευσε το αίτιο της παραλυσίας, δηλαδή την αμαρτία, και κατόπιν προχώρησε και στην θεραπεία του σώματος.
Αν μελετήσουμε προσεκτικά την Αγία Γραφή, θα διαπιστώσουμε ότι σ’ αυτήν υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές στην άμεση σχέση ανάμεσα στην αμαρτία και τις ασθένειες, και γενικότερα τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που έρχονται στους ανθρώπους. Τον παράλυτο της Βηθεσδά ο Κύριος, αφού τον θεράπευσε τον συμβούλευσε να μην ξαναμαρτήσει, για να μην του συμβεί τίποτε χειρότερο. Για την συγκύπτουσα γυναίκα φανέρωσε ότι ο σατανάς της είχε προκαλέσει αυτήν την φοβερή ασθένεια. Επίσης, με αφορμή τους Γαλιλαίους που φόνευσε ο Ηρώδης και τους δέκα οκτώ άνδρες που έπεσε πάνω τους ο πύργος του Σιλωάμ και τους θανάτωσε, ο Κύριος προφήτευσε στους ακροατές του ότι αν δεν μετανοήσουν, όλοι τους θα χαθούν με παρόμοιο τρόπο. Αλλά και για τα Ιεροσόλυμα προφήτευσε την φοβερή καταστροφή που τους περίμενε, διότι δεν κατάλαβαν ότι ήλθε ο Μεσσίας τους. Και γενικά τέτοια παραδείγματα και διδασκαλίες για την σχέση ανάμεσα στην αμαρτία και τις ασθένειες και τις θλίψεις μπορεί πολύ εύκολα να βρεί κάποιος σε όλη την Αγία Γραφή, τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας και τους βίους των Αγίων.
Έχοντας υπόψη αυτήν την μεγάλη αλήθεια, ας μην αντιμετωπίζουμε τις ασθένειες και τις θλίψεις με τρόπο κοσμικό, εναποθέτοντας τις ελπίδες μας κυρίως στους ιατρούς –οι οποίοι βέβαια εκ του Θεού δόθηκαν στους ανθρώπους –και τα ανθρώπινα μέσα. Το πρωτεύον στις ενέργειές μας θα πρέπει να είναι η μετάνοιά μας, η επιζήτηση του ελέους του Θεού και της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας. Εάν ενεργούμε έτσι, τότε, ακόμη και αν δεν απομακρυνθούν οι ασθένειες και οι θλίψεις από μας, όμως σίγουρα ο Κύριος θα μετατρέψει την φλόγα τους σε δρόσο, μέσα στην οποία θα διαφυλαχτούμε σώοι και αβλαβείς και θα δοξάζουμε τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα εις τους αιώνας. Αμήν.
Αρχιμ. Π.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου