Ο φασισμός των γεννημένων, η "ήπια" διαπαιδαγώγηση των παιδιών από τους γονείς και οι χώροι ανάπαυσης χωρίς παιδιά.

 

Οι χώροι «ελεύθεροι παιδιών» οδηγούν στον θάνατο την Ευρώπη.

Posted on 8 Δεκεμβρίου, 2025

Οι χώροι «ελεύθεροι παιδιών» οδηγούν στον θάνατο την Ευρώπη

Από την Lauren Smith για την ιστοσελίδα του «The European Concervative»

Δεν είναι μυστικό ότι η Δύση γίνεται ολοένα και πιο εχθρική απέναντι στα παιδιά. Μακροσκελή άρθρα γράφονται για την υπόθεση του ταξιδιού των μωρών με αεροπλάνα. Ένα θορυβώδες νήπιο ίσως εισπράξει αποδοκιμαστικά βλέμματα ακόμη και στις πιο άνετες καφετέριες και εστιατόρια. Οι γάμοι και οι δεξιώσεις χωρίς παιδιά είναι πιο συνηθισμένοι από ποτέ. Η ιδέα ότι πρέπει να εξασφαλίζεται πάνω απ’ όλα η ηρεμία και η γαλήνη -ακόμα και με το κόστος της αποφυγής δημιουργίας νέων ανθρώπων- είναι πλέον διαδεδομένη. Η εκπλήρωση της πιο βασικής λειτουργίας της ανθρώπινης βιολογίας -της αναπαραγωγικής- έχει γίνει μια ιδιαίτερα «επαναστατική» πράξη.

Τα παιδιά ανεπιθύμητα

Ίσως η μάχη μεταξύ γονέων και αντιναταλιστών (όσοι δεν επιθυμούν νέες γεννήσεις) δεν είναι πιο ξεκάθαρη πουθενά αλλού από ό,τι στην Γαλλία, όπου όλο και περισσότερα ξενοδοχεία και κάμπινγκ αποκλείουν άτομα κάτω των 18 ετών. Σημειώνεται αύξηση της ζήτησης για γάμους χωρίς παιδιά. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, πάνω από τους μισούς Γάλλους θέλουν περισσότερα εστιατόρια, ξενοδοχεία και μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς παιδιά. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε κάτι που διαπιστώνεται δηλ. στην αύξηση των παιδιών με κακή συμπεριφορά, καθώς τα τρία τέταρτα δήλωσαν ότι πιστεύουν ότι τα παιδιά είναι πιο άτακτα τώρα από ό,τι ήταν στο παρελθόν και το 86% δήλωσε ότι έβλεπε ότι οι γονείς επέτρεπαν στα παιδιά τους να ενοχλούν τους άλλους πολύ συχνά, είτε σε δημόσιους είτε σε ιδιωτικούς χώρους.

Πάρτε για παράδειγμα την διαμάχη για το σχολείο Montessori International στο  Maisons-Laffitte, ένα πλούσιο προάστιο στο Παρίσι, όπου οι γείτονες κατέφυγαν στο δικαστήριο για να κλείσουν την παιδική χαρά του σχολείου, υποστηρίζοντας ότι οι ήχοι των παιδιών που γελούσαν και φώναζαν προκαλούσε «αναστάτωση».  Ισχυρίστηκαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να κάθονται στους κήπους ή στις βεράντες τους και ένιωθαν «φυλακισμένοι». Είναι απίστευτο, αλλά το δικαστήριο συμφώνησε μαζί τους. Η παιδική χαρά σφραγίστηκε μετά από διαταγή, καθώς έγιναν αποδεκτά τα παράπονα των κατοίκων, ότι αφήνοντας τους μαθητές να παίζουν και να τρέχουν εκεί κοντά, θα έβλαπτε την υγεία τους και θα μείωνε κατά χιλιάδες ευρώ την αξία των ακινήτων τους. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει τώρα είτε να βγάζουν τα παιδιά μόνο στην μπροστινή αυλή του σχολείου, είτε να τα περιορίζουν στην τάξη, είτε να τα πηγαίνουν σε ένα κοντινό πάρκο.

Έρημη χώρα

Σύμφωνα με τον τοπικό δήμαρχο Jacques Myard, αυτή η συγκεκριμένη σταυροφορία «χωρίς παιδιά» προέκυψε από κάποιους «αστούς που δεν θέλουν παιδιά». Η Γαλλία, όμως -όπως δήλωσε ο δήμαρχος- θα πρέπει να είχε καλύτερη αντίληψη ότι  «χρειαζόμαστε παιδιά», και επεσήμανε ότι η χώρα θα χρειαστεί επιπλέον 125.000 γεννήσεις κάθε χρόνο, αν θέλει να σταματήσει την κατακόρυφη πτώση του ποσοστού γεννήσεων. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το να διατηρούνται οι δημόσιοι χώροι ήσυχοι. Η Γαλλία βιώνει επί του παρόντος ιστορικά χαμηλά ποσοστά γονιμότητας, αυτή την στιγμή στα 1,62 παιδιά ανά γυναίκα – το χαμηλότερο ποσοστό από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο αποκλεισμός των παιδιών διαλύει την οικογένεια

Δεν είναι περίεργο που το ποσοστό γεννήσεων συνεχίζει να μειώνεται, καθώς η απόκτηση παιδιών μπορεί να σε μετατρέψει σε κοινωνικό απόβλητο. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι νέοι περιμένουν πολύ για να αποκτήσουν παιδιά ή αρνούνται να τεκνοποιήσουν εντελώς, επειδή αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά αποκλείονται από πολλούς δημόσιους χώρους. Όσοι έχουν παιδιά, είναι πιθανόν να πιέζονται να τα βάλουν μπροστά σε οθόνες για να τα κρατήσουν ήσυχα, ακόμη και όταν βρίσκονται έξω σε δημόσιους χώρους – οδηγώντας τα με το τρόπο αυτό σε ακόμη χειρότερη συμπεριφορά και τρόπους, για τους οποίους οι άτεκνοι ενήλικες παραπονιούνται τόσο πολύ. Φαίνεται πως δεν έχει περάσει από το μυαλό αυτών των ανθρώπων ότι τα «δύσκολα» παιδιά, όταν τα κρατούν μακριά από τα μάτια του κόσμου, κρυμμένα, θα καταλήξουν να γίνουν ακόμη περισσότερο ακοινώνητα και απροσάρμοστα παιδιά.

Μέτρα υποστήριξης των οικογενειών

Η Γαλλική Κυβέρνηση προσπάθησε να παρέμβει και η Sarah El Haïry, ύπατη αρμοστής της Γαλλίας για τα παιδιά, σχεδιάζει να εισαγάγει έναν νέο κρατικό εγκεκριμένο οδηγό που προωθεί εστιατόρια, καφετέριες και ξενοδοχεία που είναι ιδιαίτερα φιλικά προς τα παιδιά. Επίσης, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, προειδοποίησε ότι μπορεί να κινηθεί νομικά κατά ιστοσελίδων κρατήσεων που προωθούν διακοπές μόνο για ενήλικες. Αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καλή κατάληξη για το κίνημα κατά των παιδιών. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, φυσικά, έχουν την άνεση να προσφέρουν όποιες υπηρεσίες έχουν ανάγκη οι πελάτες τους, εφόσον αυτοί τις πληρώνουν και τις απαιτούν. Η επιθυμία για διακοπές χωρίς παιδιά σίγουρα δεν είναι ακριβώς αυτό που υποστηρίζει η El Haïry… μια «βία κατά των παιδιών». Έχει δίκιο, ωστόσο, όταν σχολιάζει την αυξανόμενη πεποίθηση ότι «τα παιδιά είναι ενοχλητικά»: «Ένα παιδί φωνάζει, γελάει και κινείται», δήλωσε στο RFI νωρίτερα φέτος. Αποφεύγοντας, όμως, τα παιδιά «θεσμοθετούμε την ιδέα ότι η σιωπή και η απουσία παιδιών είναι πολυτέλεια».

Και αλλού στην Ευρώπη 

Αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα της  Γαλλίας. Υπάρχει αυξανόμενη εχθρικότητα απέναντι στα παιδιά σε όλη την Ευρώπη. Στο Βέλγιο, αυτό το φαινόμενο είναι ακόμη πιο έντονο. Σύμφωνα με έκθεση του 2023, περίπου ένα στα δέκα βελγικά εστιατόρια αρνούνται να δεχθούν παιδιά. Πέρυσι, ένα εστιατόριο στο Ixelles αντιμετώπισε τον έλεγχο, επειδή δεν επέτρεπε την είσοδο σε πελάτες με παιδιά. Ο ιδιοκτήτης υποστήριξε ότι αυτός και το προσωπικό του «δεν ήταν εκεί για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά» και ότι «ορισμένοι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε παιδική χαρά».

Η τάση έχει εδραιωθεί και στην Ισπανία. Στην πραγματικότητα, η χώρα έχει πλέον τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό καταστημάτων, μόνο για ενήλικες, μετά την Ιαπωνία και την Βραζιλία. Εδώ, έχουν γίνει διάφορες δημόσιες συζητήσεις σχετικά με το εάν αυτά αποτελούν μια λογική «επιχειρηματική επιλογή» ή παραβίαση των νόμων κατά των διακρίσεων. Η ιστορία είναι παρόμοια στην Πορτογαλία, η οποία έχει έναν αυξανόμενο αριθμό ξενοδοχείων και θέρετρων χωρίς παιδιά, τα οποία αυτοαποκαλούνται «ειρηνικά, χαλαρωτικά και γαλήνια», παρά το γεγονός ότι οι διακρίσεις λόγω ηλικίας απαγορεύονται ήδη ρητά από τον νόμο.

Αποδοχή και μέριμνα για τα παιδιά

Από πολλές απόψεις, είναι κατανοητό ότι οι άνθρωποι ενοχλούνται ολοένα και περισσότερο από την κακή συμπεριφορά των παιδιών. Ο συνδυασμός της αφιέρωσης περισσότερου χρόνου των παιδιών μπροστά σε οθόνες, από μικρότερη ηλικία, και της ανεκτικής, «ήπιας» γονεϊκής διαπαιδαγώγησης, δημιουργεί δυσκολίες, αλλά μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε πως υπάρχει κάποια οριακή δυνατότητα να εξελιχθούν σε καλά προσαρμοσμένους ενήλικες.

Η λύση σε αυτό, όμως, δεν είναι να κλειδώσουμε τα μικρότερα και πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας και να αφήνουμε το πρόβλημα να επιδεινωθεί. Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε κοινωνικά συνειδητά, ευγενικά και καλά προσαρμοσμένα παιδιά, πρέπει όλοι να είμαστε λίγο πιο ανεκτικοί στις σκανταλιές τους. Αναπόφευκτα, τα μωρά θα κλαίνε, τα νήπια θα ουρλιάζουν και τα παιδιά όλων των ηλικιών θα δημιουργούν μια δυνατή, μπερδεμένη φασαρία. Δίνοντάς τους χώρο να το κάνουν, δίνουμε και στους γονείς μια καλή ευκαιρία να διορθώσουν την συμπεριφορά τους και να τους διδάσκουν τον κατάλληλο τρόπο να ενεργούν δημόσια, να είναι διακριτικοί με τους άλλους και να διαχειρίζονται τα δικά τους συναισθήματα. Ακούγοντας το παιδί κάποιου άλλου να φωνάζει, να κλαίει και να γελάει για μια ώρα είναι ένα μικρό τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για να αποφευχθεί η δημιουργία ενός ακόμη παιδιού εθισμένου στο iPad.

Ακόμα πιο σημαντικό, η υιοθέτηση μιας πιο φιλικής προς τα παιδιά στάσης μπορεί να είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που έχει ανάγκη να ισορροπήσει η  Δυτική Ευρώπη για να προλάβει την πλήρη δημογραφική της παρακμή. Κάθε πολιτισμός που πιστεύει ότι τα παιδιά είναι καλύτερα να τα βλέπουμε και όχι να τα ακούμε, δεν πρέπει να εκπλαγεί, όταν εξαφανιστούν εντελώς. Αν δεν θέλουμε οι χώρες μας να εξαφανιστούν σιωπηλά, θα πρέπει να δώσουμε λίγο περισσότερο χώρο στο φασαριόζικό μας μέλλον.

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»
Πηγή: europeanconservative.com