1940 Η Υπογραφή του Θεού.

 Posted on 24 Οκτωβρίου, 2025

Αριστείδης Δασκαλάκης

Παράξενα συναισθήματα κατακλύζουν το είναι μας αυτές τις ημέρες. Για εμάς που αγαπάμε την Πατρίδα. Περήφανοι για την εποποιία του ‘40, τον αγώνα του ’21, μα και αμήχανοι για τους επιγόνους εκείνων των τεράστιων αναστημάτων της εθνικής αντίστασης. Του αγώνα της λεφτεριάς.

Ράσο και λαός, ένα σώμα. Μια φωνή, μια ψυχή. Τι σθένος, τι ρώμη, τι πίστη και ελπίδα στο Θεό, όπλισαν τα χέρια και τις καρδιές των Ελλήνων. Και έδωσαν παράδειγμα φωτεινό σε ολόκληρη την οικουμένη. Τότε ήταν που ειπώθηκε το «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Και όχι από χείλη Έλληνα. Και ο Έλληνας πλέον, δεν έχει την ανάγκη να γίνει ήρωας, μα ο ήρωας να μοιάσει του Έλληνα.

Η μικρή Ελλαδίτσα, κατάφερε αυτό που δεν κατάφεραν πολύ μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες και με ισχυρότερο στρατό. Γιατί εκεί που λείπουν τα όπλα και τα άρματα, έρχεται η ψυχή να συμπληρώσει και να αναλάβει. Άνοιξαν οι Έλληνες το μπαούλο της μνήμης και ανέσυραν τα όπλα του παρελθόντος. Τα γυάλισαν, τα λάδωσαν, τα φρόντισαν. Είναι το θάρρος, η αυτοθυσία, η αντοχή, η  αδελφοσύνη και η πίστη στο Θεό. Τα φύλαγαν χρόνια τώρα, γι’ αυτή τη στιγμή.

Πως ερμηνεύονταν τα χαμόγελα των επιστράτων και η χαρά, όταν έφευγαν για το μέτωπο;
Ποιες ανερμήνευτες μυστικές δυνάμεις, πυροδοτούσαν τέτοια συναισθήματα;
Λες και έτρεχαν να πάρουν τη δόξα απ’ το Γέρο του Μοριά, τον Μακρυγιάννη και τον Κανάρη, την Μπουμπουλίνα, τον Λεωνίδα.
Δεν πήγαιναν σε κάποια εκδρομή, σε ταξίδι αναψυχής ή σε κάποιο ρεβεγιόν. Πήγαιναν με τη συνείδηση, ότι πιθανόν δεν θα ξαναγύριζαν. Πόθε η χαρά τούτη λοιπόν;
Μάλλον ήξεραν ότι θα ξαναγύριζαν τελικά. Ή σαν άσημοι ήρωες που δεν έπεσαν στο μέτωπο ή σαν πεσόντες που θα ανέβουν στο βάθρο της αιωνιότητας δίπλα στους άλλους. Αυτών με τις ασπίδες και περικνημίδες και αυτών με τις φουστανέλες.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, κερδισμένοι θα ήταν.
Ήταν αυτό που βροντοφώναξε η φωνή του ραδιοφώνου στην Αθήνα: “Έλληνες ψηλά τις καρδιές”. «Άνω σχώμεν τας καρδίας». Μα οι Έλληνες δεν είχαν υποστείλει ποτέ τις καρδιές. Ήταν έτοιμοι προ πολλού.

Χαρά, σέβας, τιμή και περηφάνια, κατακλύζουν την καρδιά μας, ατενίζοντας στο ένδοξο παρελθόν.
Ανησυχία και αμηχανία, παρατηρώντας το παρόν. Τον ξεπεσμό του Έλληνα. Ενός Έλληνα που όλα τα φιλτράρει μέσα απ’το πορτοφόλι του. Ενός Έλληνα που το εφαλτήριο για κάθε πράξη και απόφαση είναι το προσωπικό όφελος. Που εκλέγει κυβερνήτες απάτριδες και άθεους. Προσκυνημένους στις Δυνάμεις του νέου «Άξονα». Της παγκοσμιοποίησης, της πρόσκαιρης ευζωίας και άνεσης, της ευκολίας και του συμφέροντος. Της αποστροφής σε κάθε αξία και μεγαλείο. Στον ίδιο το Θεό.

Το μπαούλο των ένδοξων αναμνήσεων, έκλεισε με την εποποιία του ‘40 και την απελευθέρωση. 
Μα είναι άφαντο. Φαίνεται εξαφανισμένο. Φυλάσσεται άραγε από κάποιους; Κάποιους μικρούς, μα τεράστιους; Κάποιους που είναι έτοιμοι να χαρίσουν το μεγαλύτερο θησαυρό τους στο έθνος; Την ίδια τους τη ζωή, με την ίδια ελπίδα που οδηγούσε και φώτιζε κάποτε το μονοπάτι των ηρώων της πατρίδας;

Μα και ο κλήρος έδωσε φωτεινό παράδειγμα εκείνη την εποχή.
Ο παπαδάσκαλος Δημήτριος Βαστάκης ήταν από τους κληρικούς που κατά την περίοδο του πολέμου και της Κατοχής στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας συμμετείχε στην αντιστασιακή ομάδα «Βύρωνες». Σε ένα μπλόκο το 1942 στην περιοχή, συνελήφθη, βασανίστηκε απάνθρωπα και εκτελέστηκε. Λίγο πριν, οι Ιταλοί είχαν σκοτώσει τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του.

Στα Καλάβρυτα, το 1943, οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον ιερέα των Ρωγών, Χρήστο Κανελλόπουλο, ο οποίος, διαισθανόμενος τον κίνδυνο, κάλεσε τους συγχωριανούς του να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλον.
Τότε οι Γερμανοί είχαν εκτελέσει και τους μοναχούς του Μεγάλου Σπηλαίου.
Σήμερα, θολά τα πράγματα. Βλέπω την ιεραρχία στην πλειοψηφία της και μεγάλο μέρος του κλήρου που κάνει υπακοή στην «εκκλησία», κατά την πρακτική των εμβολίων, του σφραγίσματος των Ιερών Ναών, του προσωπικού αριθμού και των εκπτώσεων εν γένει, να συμβουλεύει να μην αντισταθούμε, να υπακούσουμε για άλλη μια φορά την «αλάνθαστη» άποψη των Συνοδικών και να υποταχθούμε στον κατακτητή, με ότι μορφή και όπλα εμφανιστεί, ὠστε να μην απωλέσουμε την ευημερία μας. Για το «καλό» του τόπου. Όσοι διαφωνούν θα είναι φανατικοί, «ζηλωτές», ψυχασθενείς. Και αν είναι και κληρικοί, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουν την αργία στο τσεπάκι τους.

Αυτή η εικόνα, του ξεθωριασμένου και αποχρωματισμένου Ελληνισμού, λαού και κλήρου, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ελπίδα στο μέλλον.
Όταν το ζητήσει η στιγμή, ας μην χρειαστεί να θυμηθούμε την 5η τροφή του εθνικού μας ποιητή, στον «Ύμνο στην Ελευθερία», τον Εθνικό μας Ύμνο :

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη
σού έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.

Ο διχασμός σε κλήρο και λαό που επιβάλλουν τεχνηέντως, οι «δεξαμενές» σκέψης και ελέγχου των πληθυσμών, φαίνεται να στερεί από το μέλλον της Πατρίδας τέτοιες ένδοξες στιγμές.

Το είπε και προφητικά ο ποιητής :

Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή·
καθενός χαμογελάει, πάρ’ το,
λέγοντας, και συ.
(στροφή 144 , «Ύμνος στην Ελευθερία»)

Μα κάτι λέει μέσα μου πως η στάχτη δεν έχει σβήσει. Υπάρχει αναμμένο κάρβουνο. Το κρατά ζωντανό, το κομποσκοίνι κάποιων ρασοφόρων, μα και λαϊκών.
Aνασκαλεύουν τα κάρβουνα της φιλοπατρίας, οι  ψυχές των μαρτύρων, νεομαρτύρων  και ιερομαρτύρων, των πεσόντων στα Ελληνικά βουνά, τις πλαγιές, και στα Ελληνικά πελάγη.
Αυτοί που πρεσβεύουν για τους  απογόνους τους. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τους χαμένους, τους μπερδεμένους και ταλαιπωρημένους Νεοέλληνες. Μα εξακολουθούν να ‘ναι παιδιά τους. Και νοιάζονται γι΄αυτούς. Για την Πατρίδα. Τα Ιερά και Όσια.

Βαριά η κληρονομιά. Μας σαν το πάρεις απόφαση, γίνεται αερόστατο που σε πάει στα ουράνια.
Θα ‘ρθει η στιγμή της μαγιάς.
Η υπογραφή για την οποία μίλησε ο αρχιστράτηγος της επανάστασης του ’21, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η υπογραφή που είχε βάλει ο Θεός για το Έθνος των Ελλήνων, για τη λεφτεριά, δεν αφορούσε το θαυμαστό γεγονός της επανάστασης του 1821.
Δεν αφορούσε το ’40. Αφορούσε το Έθνος στο διηνεκές. Προορισμός της Ελλάδας είναι να διδάξει την ανθρωπότητα. Όπως τότε, έτσι και όταν πάλι χρειαστεί, θα το κάνει.
Με λάβαρο την Ορθοδοξία.

Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

Η Παναγιά να σκέπει.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !