ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ (Β)

 (Συνέχεια από το προηγούμενο)

- Κε Γανωτή, λέει η ιστορία ότι τις επαναστάσεις, μιας και μιλάγαμε γι αυτές και, να συνεχίσουμε λίγο πριν περάσουμε και στο πνευματικό θέμα, τις σκέφτονται οι διανοούμενοι, τις κάνουν οι γενναίοι και τελικά τις εκμεταλλεύονται οι συμφεροντολόγοι. Έτσι γίνεται με τις επαναστάσεις.

- Έτσι γίνεται. Οι διανοούμενοι όμως, που τις κάνουν, δεν τολμούν ... πού τις σκέφτονται και τις σχεδιάζουν και τις γράφουν, δεν τολμούν να μπουν στην μέση και να τις πράξουν, καταλάβετε, γιατί είναι διανοούμενοι αυτοί, της πένας άνθρωποι. Αυτοί οι γενναίοι, που λέμε, δεν είναι γενναίοι. Είναι αναστατωμένοι άνθρωποι. Αυτά τα παιδιά τώρα που ξεσηκώνονται και φωνάζουν, γιατί νέοι κυρίως φωνάζουν, έχουν προβλήματα με τις οικογένειες τους, έχουν παράπονα, έχουν αίσθημα αποτυχίας, έχουν αίσθημα κενού, του άδειου, έχουν αγανάκτηση, γιατί βλέπουν ότι αυξάνονται οι άσπρες τρίχες και οι φαλάκρες τους και τελειώνει η ζωή τους και δεν κάναν τίποτε... Τα όνειρά τους ούτε καν ξεκίνησαν να εφαρμόζονται κι όταν εφαρμοστούν είναι τόσο στυφά και άχαρα, οπότε σου λέει: τι είναι αυτή η ζωή; και νομίζουν ότι φταίει κάποιος άλλος απ’ έξω. Και φταίει ασφαλώς και κάποιος άλλος απ’ έξω, αλλά, αλλά η λύση βρίσκεται μέσα μας: η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί, Αυτό όμως δεν τους το χουμε διδάξει και δεν τους το έχουμε δείξει. Τους μάθαμε την γλώσσα των μέσων ενημέρωσης, που λέει, τί έγινε; αυτό...ποιός φταίει; ο τάδε, ο τάδε κι ο τάδε, ξέρω γω τί, τελείωσε η υπόθεση

- Και ρίχνουμε πάντοτε τις ευθύνες εκεί που δεν υπάρχει λόγος να τις ρίξουμε.

- Πρέπει να φταίει κάποιος άλλος και μάλιστα κυρίως επειδή μάθαμε τη γλώσσα της οικονομολογίας και με τόσο μεγάλη ας πούμε επιμονή και λεπτομέρειες και ένταση ώστε ξεχάσαμε όλες τις άλλες τις γλώσσες: τη γλώσσα της πνευματικής ζωής, τη γλώσσα της ηθικής, τη γλώσσα, ας πούμε, των συναισθημάτων … τα ξεχάσαμε αυτά και ξέρουμε μόνο να εξηγήσουμε τα πάντα οικονομολογικά. Λέει: οι άνθρωποι ανησυχούν για την αύξηση των φόρων και βγήκαν στο δρόμο και σκοτώνονται(!) και αυτά που πάνε να γλυτώσουν από τους φόρους τα έχουν ξοδέψει στα ναύλα για να κατέβουν στον Παρίσι και στις συνέπειες που έχει όλη αυτή η αναστάτωση

- Και αυτό που λένε κύριε Κώστα ότι, αν δεν κλάψει το παιδί δεν το ακούει η μαμά του, δηλαδή όλα αυτά που κέρδισαν οι εργαζόμενοι ένα καιρό, δεν έπρεπε να γίνουν με κάποιο κόπο και κάποιες επαναστάσεις ;

- Ναι, ωραία η ερώτησή σου, είναι, ας πούμε δημοσιογραφική. Έχεις δίκιο, αν δεν κλάψει το παιδί...Εσύ που έκανες και μάνα και τάισες παιδιά, περίμενες πράγματι να κλάψουν; ή συνέβη το αντίθετο: φάε παιδάκι μου, φάε παιδάκι μου και, δεν έχω όρεξη μαμά, όχι να φας. Λοιπόν, στον κόσμο έτσι γίνεται, όπως λες, αλλά, αλήθεια, ο Θεός περιμένει να κλάψουμε για να μας ταΐσει; Άμα δεν μας ταΐζει ο Θεός, δηλαδή δεν πιστεύουμε ότι μας ταΐζει ο Θεός, τότε πολεμάμε με το κλάμα, να πείσουμε τον εργοδότη μας να μας ταΐσει. Καταλάβατε;

- Εκεί πρέπει να φτάσουμε, όμως, δηλαδή αυτό που λέτε, το να αφεθούμε ..

- Τι να κάνουμε;… στον κόσμο που ζούμε, εκεί φτάνουμε, Χωρίς όμως αυτό, να είναι αυτό που μας αναπαύει. Όπως δεν πρέπει να μας αναπαύει το ότι υπάρχει αστυνομία για να μην κλέβουμε. Αλίμονο ! Ο κόσμος όμως θέλει αστυνομία για να μην κλέψει, καταλάβατε; Αυτή είναι η αντίληψη ορισμένων που μιλάνε άλλες γλώσσες, από την γλώσσα την πνευματική, που μας έδωσε ο Θεός.

- Είναι καλύτερος ο κόσμος μας όταν, έστω και εξωτερικά ωστόσο επιβάλλεται κάποιος νόμος, γιατί μην ξεχνάμε στο παρελθόν τί τραβούσαν οι Έλληνες με τους κλέφτες, τους αρματολούς, ήτανε έρμαιο οι γυναίκες, τα παιδιά σε αυτή τη μεγάλη παρανομία και όχι μόνο, αιώνες .τώρα και όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού. Είναι καλύτερα τα πράγματα τώρα.

- Ασφαλώς. Κοιτάξτε. Και τώρα ακόμη, όποτε λείψει κάποια αστυνόμευση, είμαστε το ίδιο και χειρότερα από την, εποχή των κλεφτών, με την κακή σημασία της λέξης, τον παλιό καιρό. Εδώ κάποτε κόπηκε το ρεύμα στη νέα Υόρκη για 20 λεπτά και πήγαν οι άνθρωποι και ρημάξανε όλα τα σούπερ μάρκετ. Πήραν τα πάντα σε 20 λεπτά σκοτάδι, την νύχτα. Καταλάβατε; … Ξέρετε, όταν εγώ μέσα μου είμαι κλέφτης, μέσα μου, αυτό δηλητηριάζει την ζωή ακόμα κι αν δεν κλέβω γιατί δεν με αφήνει η αστυνομία να κλέψω. Η ζωή έχασε το νόημά της. Εδώ τώρα, όμως, τώρα που η Ευρώπη είναι αναστατωμένη, είναι αναστατωμένη από έλλειψη πίστης κι από έλλειψη αθωότητας. Δεν ξεχνάμε, δεν μπορεί να ξεχάσει κανένας το ότι όλη αυτή η στιλπνή επιφάνεια του λεγόμενου ευρωπαϊκού πολιτισμού, που τον βλέπουν και λιγώνονται οι λαοί του τρίτου κόσμου, είναι κατασκευές από χρήμα που πήρανε οι αποικιοκράτες από τους λαούς της Αφρικής και της Ασίας και της λατινικής Αμερικής. Από αυτούς πήρανε τα χρήματα και τους αφήσανε νηστικούς, τους αφήσανε ανειδίκευτους, φτωχούς και μοιρασμένος, γιατί ο σκοπός τους ήταν να τους πάρουν τον πλούτο τους - και ακόμα τον παίρνουν

- Και αυτές οι χώρες, η Αγγλία, η Γαλλία έχουν ονόματα των δρόμων τους, των οδών τους με μεγάλους αποικιοκράτες, που κατέβηκαν κάτω και έσφαξαν, πούλησαν – έκαναν δούλους, και το έχουν δηλαδή ακόμη σαν τιμή τους και καμάρι τους, όχι ως μετάνοια.

- Και σου λέει, σε αυτούς που μ’ αυτούς τους τρόπους χρωστάμε την ευημερία μας. Αλλά αυτό, ενώ το καμαρώνουν εξωτερικά, γιατί το σκέφτονται λογικά, η ψυχούλα τους μέσα, που δεν ξέρει τη λογική, δεν τη χρησιμοποιεί την γλώσσα της λογικής, έχει μέσα ενοχές. Λέει κάπου ο Αισχύλος, ότι, όταν οι άνθρωποι αμαρτήσουν, στάζει ,λέει ,και “δ’ ανθ’ ύπνου ο μνησιπήμων πόνος”,  ο πόνος που μας θυμίζει τις αμαρτίες μας, στάζει και μέσα στον ύπνο μας, επάνω στην καρδιά μας, και την καίει. Λοιπόν, έχουν αυτό το αίσθημα, για αυτό γίνονται σκληροί και έντρομοι. Αυτήν την ώρα, δηλαδή, είναι έντρομοι περισσότερο από όσο εμείς που τα ακούμε από μακριά, γιατί μέσα στο τρόμο τους φαίνεται στην επιφάνεια και η ενοχή τους. Δεν θα ξεχάσω αυτό που γράφει η ιστορία, πλέον δεν είναι δημοσιογραφικό, είναι ιστορικό βεβαιωμένο, ότι οι σταυροφόροι που πήγανε στα Ιεροσόλυμα και ρημάξανε τον τόπο και σφάξανε χιλιάδες ανθρώπους, γράψανε γράμμα, που σώζεται το γράμμα αυτό και το γράφουνε ιστορίες, αυτοί οι μεγάλοι οι αρχιδούκες που είχαν πάει εκεί πέρα, και λέγανε: “άγιε πάτερ να χαίρεσαι, διότι όταν πήγαμε να προσκυνήσουμε στον Πανάγιο Τάφο, το αίμα των απίστων έφτανε μέχρι τα γόνατα των αλόγων μας”. Και δεν ίδρωνε το αυτί κανενός γι αυτό το έγκλημα, γιατί; γιατί δημιουργούσε πόνο στον άλλον. Μόλις τώρα αυτοί, ξυπνώντας, παίρνουν την ρεβάνς, τότε αναστατωνόμαστε.

(Συνεχίζεται)