Ἡ Ἑλλάδα νοσεῖ θανάσιμα: Μισοῦν Χριστό καί Πατρίδα.

 Posted on 5 Φεβρουαρίου, 2025

Συντονιστική Ἐπιτροπή Πιστῶν Ἱ.Μ.Περιστερίου

Τήν Κυριακή, 26 Ἰανουαρίου 2024, στό Σύνταγμα, πραγματοποιήθηκε μιά συγκινητική συγκέντρωση ἀνταπόκρισης τοῦ κόσμου, ὕστερα ἀπό τό κάλεσμα τοῦ Συλλόγου Συγγενῶν Θυμάτων Τεμπῶν, μέ αἴτημα τήν ἀπόδοση δικαιοσύνης γιά τό τραγικό δυστύχημα. Ὡστόσο, συνέβη ἕνα περιστατικό πού ἔδειξε πώς ὁ Βασιλιᾶς (ἡ ἑλληνική κοινωνία) εἶναι γυμνός καί τό δημοσιεύουμε τώρα πού κατακάθισε ὁ ἐνθουσιασμός γιά τήν ἐπιτυχία τῆς διαμαρτυρίας.

Μιά παρέα ἕξι ἀδελφῶν μας, τρεῖς γυναῖκες καί τρεῖς ἄνδρες μέσης ἡλικίας, μετά τόν Κυριακάτικο ἐκκλησιασμό, ἀποφάσισαν νά παρευρεθοῦν στή διαμαρτυρία, ἐκφράζοντας αὐθόρμητα τήν ἀλληλεγγύη τους στούς συγγενεῖς τῶν θυμάτων καί τήν συμπαράσταση τους στήν ἀδικία καί τόν πόνο τους. Ἡ παρέα τῶν ἀδελφῶν ἔφερε μαζί της μία Ἑλληνική Σημαία ἡ ὁποία ἐκτός τοῦ πανεθνικοῦ συμβολισμοῦ της, λειτουργοῦσε καί ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς γιά νά μή χαθοῦν μεταξύ τους μέσα στό πλῆθος.

Κατά τίς 12:50 ἐνῶ εἶχαν φτάσει στό ὕψος τῆς Μεγάλης Βρεταννίας, ὅπου καί θά συναντοῦσαν μιά ἄλλη παρέα, γινόταν «τό ἀπροχώρητο» μέ τόν κόσμο νά εἶναι ἀσφυκτικά κολλημένος ὁ ἕνας στόν ἄλλον.

Ἐκείνη τή στιγμή ἕνας ἄγνωστος ἄνδρας πηδάει ἀπό πίσω τούς, πιάνει τήν Ἑλληνική Σημαία καί τήν τραβάει νά τήν σκίσει καί νά τήν πάρει. Ἐνστικτωδῶς, οἱ δύο ἀδελφοί προσπάθησαν νά κρατήσουν στήν κατοχή τους τήν Σημαία μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἕνας νά δεχθεῖ ἄνανδρη πισώπλατη ἐπίθεση, ἀπό ἕναν ἄγνωστο ἄνδρα, ρίχνοντάς τον στό ἔδαφος καί κλωτσώντας τον. Ἡ παρέμβαση τοῦ τρίτου ἀδελφοῦ μας ἀποσόβησε νά δεχθεῖ ὁ πεσμένος χειρότερο χτύπημα.

Πλέον οἱ ἄγνωστοι ἄνδρες πού εἶχαν παραταχθεῖ ἀπέναντι στούς ἀδελφούς μας ἦταν ἄνω τῶν δέκα, μέ σκουρόχρωμα ἐνδύματα κυρίως μαῦρα καί φυσικά διάθεση γιά «αἷμα».

Παρά τίς προκλήσεις, οἱ ἀδελφοί μας διατήρησαν τήν ψυχραιμία τους ἐπικεντρωμένοι μόνο στό νά πάρουν πίσω τήν Ἑλληνική Σημαία ἀπό τούς τραμπούκους, τήν ὁποία ἐν εἴδει συμμορίας πορτοφολάδων, τήν εἶχαν ἐξαφανίσει.

Παραλείποντας λεπτομέρειες θά ἀναφερθοῦμε σέ κάποιες στιχομυθίες πού ἀκολούθησαν, γιά νά αναδειχθεῖ ἡ κατάντια τοῦ ἀνθρώπου πού δέν ἔχει Χριστό καί Πατρίδα, ἀπό ὅποιον χῶρο πολιτικά/ιδεολογικά καί ἄν προέρχεται.

Οἱ δράστες στό ἐρώτημα γιατί τούς ἐνόχλησε ἡ Ἑλληνική Σημαία ἀπάντησαν ὅτι δέν χωρᾶνε Σημαῖες στή διαμαρτυρία. Βέβαια ὅταν τούς ὑποδείχθηκαν οἱ Σημαῖες τῆς Παλαιστίνης λίγα μέτρα πιό μπροστά, κώφευσαν.

Ὅταν ἐρωτήθηκε προσωπικά ὁ ἄγνωστος πού χτύπησε τόν ἕναν ἀδελφό μας, σέ τί τόν ἐνόχλησε ἡ Ἑλληνική Σημαία ἀφοῦ ἦταν Ἕλληνας, ἀποκρίθηκε ὅτι δέν εἶναι Ἕλληνας (ἦταν) καί ὅτι εἶναι καί «ἀδελφή» (δέν ἦταν).

Οἱ ἀπαντήσεις αὐτές τοῦ κακοποιοῦ, προσπαθώντας νά ἑρμηνεύσουμε τόν σκοταδιστικό τρόπο σκέψης αὐτῶν τῶν ὁμάδων, εἶχαν σκοπό νά προκαλέσουν τόν ἀδελφό θεωρώντας ὅτι ἀπέναντί του εἶχε τήν ἄλλη ὄψη τοῦ ἴδιου νομίσματος, ἕναν «ἀκροδεξιό» πού «χτυπάει μή Ἕλληνες καί ἀδελφές» .

Φυσικά αὐτή ἡ φρασεολογία δέν «ἄγγιξε» τούς προκαλούμενους οἱ ὁποῖοι τό μόνο πού εἶχαν κατά νοῦ ἦταν νά ἀνακτήσουν τήν Σημαία, ἡ ὁποία σύν τοῖς ἄλλοις φέρει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ.

Οἱ προσπάθειες ἀποδείχθηκαν ἄκαρπες καί μετά ἀπό ἀναιδῆ προπηλακισμό πού δέχθηκαν ἀπό τήν «ἀγέλη» ἀπομακρύνθηκαν.

Λίγα λεπτά ἀργότερα ὅταν οἱ ἀδελφοί, ἐπαναλαμβάνουμε τρεῖς γυναῖκες καί τρεῖς ἄνδρες μέσης ἡλικίας, ἀποφάσισαν νά ἀποχωρήσουν ἀπό τήν διαμαρτυρία, ἕνας ἀπό τήν ἀγέλη τῶν τραμπούκων τούς ἀκολούθησε, προκαλώντας δύο ἐξ’ αὐτῶν νά τόν «ἀκουμπήσουν», προφανῶς γιά νά δοθεῖ ἡ ἀφορμή καί νά ἀνταποδώσουν μέ καταιγισμό βίας, κάτι τό ὁποῖο φυσικά δέν ἔγινε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ἀκολούθησαν ἀπό πίσω καί σέ πλάγια θέση ἕνα μπουλούκι ἀπό τούς ταραξίες ὅπου μέ λεκτική βία καί «ἐλαφρά» σωματική βία (ἀπώθηση), ἦρθαν τάχα γιά νά προφυλάξουν τόν τραμποῦκο ὁμοϊδεάτη τους ἀπό τούς φιλήσυχους ἀδελφούς.

Κάπως ἔτσι ἔληξε αὐτή ἡ ἀπρόσμενη βίαιη ἐμπειρία πού εἶχαν φιλήσυχοι διαδηλωτές, τήν Κυριακή (26 Ἰανουαρίου 2025) στήν εἰρηνική διαμαρτυρία γιά τήν συμπαράσταση στούς συγγενεῖς τῶν θυμάτων τόν Τεμπῶν καί γιά τήν ἀπόδοση δικαιοσύνης.

Θλιβερές διαπιστώσεις:

1ον) Ἡ κοινωνική ἀδιαφορία καί ἡ ἔλλειψη ἀλληλεγγύης

Βλέπουμε ὅτι σέ μιά εἰρηνική διαμαρτυρία πού ἕνωσε ὅλους τούς Ἕλληνες γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς δικαιοσύνης τῶν θυμάτων ἑνός δυστυχήματος, συμπολῖτες μας εἶδαν δίπλα τους νά συμβαίνει μιά ἄνανδρη ἐπίθεση καί δέν ὑπερασπίστηκαν τά θύματα.

Δυστυχῶς, παρότι τό περιστατικό ἐκτυλίχθηκε μπροστά στά μάτια ἑκατοντάδων ἀνθρώπων, κανείς δέν παρενέβη νά ὑπερασπιστεῖ τά θύματα. Αὐτό τό φαινόμενο ἀδιαφορίας καί ἀπάθειας, γνωστό ὡς «bystander effect or bystander apathy» (φαινόμενο τοῦ ἀμέτοχου παρατηρητή), ἀναδεικνύει τή διάβρωση τῆς κοινωνικῆς εὐθύνης.

Ἡ στάση τοῦ Χριστιανισμοῦ γιά τήν συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν πλησίον του ὑποδεικνύεται μέσω τῆς παραβολῆς τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη», τήν ὁποία διηγήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Μεταξύ ἄλλων, ἀπό ὅσα μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ παραβολή, εἶναι ὅτι ἡ βοήθεια στόν ἀναγκεμένο δέν ἔχει στεγανά. Γι’ αὐτό βλέπουμε διαχρονικά ὅτι ἡ Ἐκκλησία καί οἱ χριστιανοί βοηθοῦν ἀδιάκριτα τούς πάντες ὅπως μέ συσσίτια σέ κάθε πεινασμένο, αἱμοδοσίες γιά κάθε ἀσθενῆ, ἐλεημοσύνες σέ κάθε φτωχό, ἐπισκέψεις σέ κάθε φυλακισμένο, διακονία κάθε ἀσθενῆ πολλές φορές ἀκόμα καί μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους .

Ἡ Παναγία φύλαξε καί ἡ πτώση καί τό χτύπημα στόν «ἄτυχο» ἀδελφό μας δέν ἦταν τέτοια ὥστε νά ἀποβεῖ μοιραία καί ἴσως λίγες μέρες μετά νά διοργανωνόταν διαμαρτυρία γιά ἕνα νέο θῦμα (ὅπως τόν Ἄλκη, τόν Μιχάλη, τόν Παῦλο, τόν Θανάση, τόν Ἀλέξανδρο, τά παιδιά στή Μαρφίν κ.α.).

Καλά τά συλλαλητήρια καί οἱ διαμαρτυρίες καί οἱ καταθέσεις λουλουδιῶν στά σημεῖα πού ἄφησαν τά θύματα τήν τελευταία τους πνοή, ἀλλά αὐτά ὅλα εἶναι ἐκ τῶν ὑστέρων. Πότε θά ἀναλάβουμε τίς εὐθῦνες γιά νά διορθωθοῦμε; Πότε θά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν πρόληψη ὅλων αὐτῶν τῶν φαινομένων ἀπό ὅποιο πολιτικό φάσμα καί ἄν προέρχονται; Πότε θά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν προσωπική μας καλλιέργεια πού μόνο ἡ σύνδεση μέ τόν ἀληθινό Θεό μπορεῖ νά ἐπιφέρει;

2ον) Ἡ ἀδιαφορία γιά τήν Ἑλληνική Σημαία

Ἐκτός ἀπό τήν ἀδιαφορία γιά τόν συνάνθρωπο τό πλῆθος ἔδειξε ἀδιαφορία καί γιά τόν βανδαλισμό τῆς Ἑλληνικῆς Σημαίας. Ἡ Σημαία δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα κομμάτι ὕφασμα. Συμβολίζει τίς θυσίες τῶν προγόνων μας, τίς ἀξίες καί τήν Ἱστορία μας. Ἄν δέν μποροῦμε νά ὑπερασπιστοῦμε αὐτό τό σύμβολο, πώς θά ὑπερασπιστοῦμε τά ἰδανικά μας; Γιατί ἡ παρουσία Ἑλληνικῶν Σημαιῶν ἐνοχλεῖ, ἐνῶ ἄλλες ξένες σημαῖες εἶναι ἀποδεκτές;

Ἀναρωτιόμαστε ὡς τί κατέβηκαν ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολῖτες ἄν ὄχι ως…Ἕλληνες πολῖτες. Τί ἦταν αὐτό πού εἶχαν κοινό, ἄν ὄχι τά ἰδεώδη πού ἀποτυπώνονται συμβολικά στήν ἱερή Σημαία;

Ὡς πότε θά ἐπιτρέπουν οἱ πολῖτες, κομματικές καί τρομοκρατικές ὁμάδες ἀπό ὅλους τούς «χώρους» νά καπηλεύονται τίς λαϊκές κινητοποιήσεις; Ὡς πότε θά ἐπιτρέπουν νά ἀμαυρώνουν τήν μνήμη τῶν θυμάτων ἀνεχόμενοι συμπεριφορές βίας σέ εἰρηνικά συλλαλητήρια; Ἔχουμε ἀναλογιστεῖ τί σημαίνει συλλαλητήριο;

Πόση πλύση ἐγκεφάλου ἔχει δεχθεῖ ὁ Ἕλληνας καί δέν τιμάει τά ἱερά καί ὅσια τῆς Ἑλλάδος μέ τό φόβο μή θεωρηθεῖ φασίστας; Πόση προπαγάνδα ἔχει ὑποστεῖ γιά νά δέχεται τήν ταύτιση τοῦ πατριωτισμοῦ μέ τόν ἄκρατο ἐθνικισμό;

Ἔχει καταργηθεῖ ἡ λογική καί ἐπικρατοῦν τά ἄκρα καί ἡ ἀδιαφορία.

Ὅμως ὁ Χριστός δίδαξε τήν μέση ὁδό, τήν βασιλική ὁδό, τήν τεθλιμμένη ὁδό. Γι’ αὐτό καί ὁ συνειδητός Χριστιανός θά εἶναι διωκόμενος ὑπό πάντων, καί ἀπό ἀριστερά καί ἀπό δεξιά. Γι’ αὐτό τό «ὀρθοδοξεῖν ἐστί ἀεί σχοινοβατείν» ὄχι μόνο στό πνευματικό ἐπίπεδο ἀλλά καί στό κοινωνικό ἐπίπεδο.

3ον) Ἡ κοινωνία συνεχίζει νά λησμονεῖ

Τό θλιβερό γεγονός στά Τέμπη, εὐχόμαστε, ἐκτός ἀπό τούς συγγενεῖς τῶν θυμάτων, νά μή λησμονηθεῖ οὕτε ἀπό τήν πολιτεία καί τήν κοινωνία. Δυστυχῶς, ἡ ἱστορία ἔχει δείξει ὅτι θά ἔρθει ἄλλο γεγονός πού θά ἀναδείξει τήν «γύμνια» τῆς κοινωνίας καί τήν ἀδράνειά της ὡς ἕνας συλλογικός «bystander». Ἡ ἑλληνική κοινωνία πλέον ἔχει εἰσέλθει σέ ἕναν φαῦλο κύκλο ἀδιαφορίας, ὅπου κάθε τραγωδία γίνεται ἁπλῶς ἕνα ἀκόμα «σοκαριστικό συμβάν» πού τελικά χάνεται στή λήθη.

Ὅσο δέν ἀσχολούμαστε νά ἀλλάξουμε ὡς ἄνθρωποι, ὡς πολῖτες, ὅλο προβλήματα διαφθορᾶς, ἀδικίας καί κάθε εἴδους βίας θά βιώνουμε. Μένουμε στά εὐχολόγια καί ἐπιθυμοῦμε νά περάσει τό κακό πού μᾶς βρίσκει γιά νά ἐπανέλθουμε στήν ζωή μας ὡσάν αὐτή νά βαίνει καλῶς καί ὀρθῶς.

Πρέπει ὁ κάθε πολίτης νά στρέφει τό ἐνδιαφέρον του σέ κάθε κοινωνικό θέμα ὅταν ἀνακύπτει καί ὄχι μόνο ὅταν γινόμαστε μάρτυρες «δυστυχημάτων».

«Τό προλαμβάνειν ἐστί θεραπεύειν» πρέπει νά γίνει στάση ζωῆς.

4ον) Ἡ ἀδιαφορία γιά τίς ἠθικές ἀξίες

Ἡ ἑλληνική κοινωνία δέχεται ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις στίς παραδοσιακές ἀξίες της. Μέ μεγάλη μας λύπη δέν εἴδαμε πανελλαδική ἀντίδραση γιά τήν ψήφιση τοῦ πρόσφατου νομοσχεδίου γιά τό γάμο ὁμόφυλων ζευγαριῶν καί τήν ὑιοθεσία παιδιῶν.
Ἡ πολύ πρόχειρη καί κοντόφθαλμη ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ σοβαροῦ θέματος ἀπό τούς πολιτικούς τῆς χώρας θά ὁδηγήσει σέ ἀνυπολόγιστα μελλοντικά προβλήματα κυρίως γιά τά παιδιά. Ἐξίσου σοβαρό πρόβλημα μέ στόχο καί πάλι τά παιδιά εἶναι ἡ σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πού μέ ἐγκληματική προχειρότητα εἰσάγεται ἀκόμα καί στήν προσχολική ἡλικία.

Ὁ ἑλληνικός λαός ἔχει ἐμπιστευτεῖ τήν μοῖρα του σέ διάφορες ἰδεολογίες καί σέ ποικίλους «σωτῆρες» καί προκοπή δέν βλέπει. Πότε θά καταλάβει ὁ Ἕλληνας ὅτι χωρίς Χριστό λίγο ἤ πολύ, ἀργά ἤ γρήγορα ὁδηγεῖται σέ σκοτισμό τοῦ νοῦ, στήν ἀπώλεια τῶν ἀνθρώπινων ἀρετῶν πού ὁ Θεός τοῦ ἔχει δωρίσει καί στήν ἐξαγρίωση; Πότε θά καταλάβει ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Σωτῆρας καί πώς Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια;
Ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀναλάβουμε τίς εὐθῦνες μας καί νά ἐπιστρέψουμε στίς ἀρχές πού μποροῦν νά ἀναγεννήσουν τήν κοινωνία μας, μιά κοινωνία στερεωμένη στήν πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Υ.Γ. Τίς μέρες πού γραφόταν τό παραπάνω κείμενο ἡ ἑλληνική κοινωνία ἦταν συγκλονισμένη ἀπό τήν εἴδηση τῆς ἐγκληματικῆς κακοποίησης πού δέχθηκε ὁ τρίχρονος Ἄγγελος στήν Κρήτη. Ἀναρωτιόμαστε, πόσα περιστατικά βίας (λεκτικῆς, ψυχολογικῆς, σωματικῆς κ.α.) εἶχαν προηγηθεῖ γιά νά φτάσουμε στό γεγονός δύο ἐνήλικες, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ ἕνας ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ, νά κακοποιοῦν ἀπάνθρωπα καί μέ σφοδρότητα ἕνα παιδί; Δυστυχῶς τέτοια περιστατικά ἀποτελοῦν ἀποτυχία ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας. Πόσα μάτια εἶδαν συμπεριφορές ἀνάρμοστες μικρότερης κλίμακας καί δέν ἔκαναν κάτι; Πόσες κρατικές ὑπηρεσίες δέν ἔκαναν αὐτό πού τούς ἀναλογεῖ;

Εἴμαστε σέ μιά ἐποχή πού γίνεται βομβαρδισμός γιά τά ἀτομικά δικαιώματα χωρίς νά θίγεται καθόλου ἡ προσωπική εὐθύνη. Τό παρατηροῦμε ἔντονα καί σέ ἕνα ἄλλο φλέγον θέμα τοῦ δημόσιου διαλόγου τῶν ἡμερῶν, περί ἀμβλώσεων, ὅπου ὅποιος μιλήσει γιά εὐθύνη ἀπέναντι στό ἀγέννητο παιδί «λιθοβολεῖται». Ὅπως καί στό θέμα τῆς δωρεᾶς ὀργάνων ὅπου καλῶς βλέπουμε τήν ὠφέλεια τοῦ λήπτη καί τό δικαίωμα του στή ζωή, ἀλλά ἀποποιούμαστε τῆς εὐθύνης ἔναντι τῆς ζωῆς τοῦ δότη, τόν ὁποῖο θεωρώντας τον ἐγκεφαλικά «νεκρό» τερματίζουμε ὁριστικά ἐμεῖς τήν ζωή του, ἀντί νά ἀφήσουμε τόν Θεό νά ἀποφασίσει γι’ αὐτήν.

Ὁ Ντοστογιέφσκι εἶχε πεῖ «Χωρίς Θεό, ὅλα ἐπιτρέπονται». Ἐφόσον ἐπιλέγει ἡ κοινωνία νά ζεῖ μακριά ἀπό τό Θεό , δέν μᾶς «παραξενεύει» ἡ συνεχής ἠθική διαφθορά πού ζοῦμε.

Ὅμως, ὁ Κύριος καί Σωτῆρας μας μᾶς ἀναμένει πάντοτε μέ ἀνοιχτή τήν ἀγκαλιά Του γιά νά ἐπιστρέψουμε ὅλοι σέ Αὐτόν.