Posted on 24 Ιανουαρίου, 2025
Μὲ τὴν πρωτοβουλία τῆς Ἑνώσεως Ἀποστράτων Ἀξιωματικῶν Στρατοῦ (Παραρτήματος Ἰωαννίνων) τιμήθηκαν δεόντως στὴν Κόνιτσα τὴν Κυριακὴ 19 Ἰανουαρίου 2025 οἱ ἥρωες ὑπερασπιστὲς κατὰ τὴν νικηφόρα Μάχη τῆς Κονίτσης (24/12/1947 ἕως 6/1/1948) ἐναντίων τῶν κομμουνιστο – συμμοριτῶν. Ἡ σεμνὴ ἀλλὰ ἐνθουσιώδης Ἐκδήλωση ξεκίνησε μὲ Λειτουργία στὸν Ἱ. Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς κωμοπόλεως, τὸν Ἅγιο Νικόλαο, ἐπηκολούθησε ἱ. Μνημόσυνον, ὁ πανηγυρικὸς τῆς ἡμέρας ἀπὸ τὸν Ταξίαρχο Ε.Α. κ. Μπόχτη Νικόλαο ποὺ ἐναργῶς ἀνέφερε τὰ γεγονότα τῶν ἡμερῶν ἐκείνων καὶ ἡ κατάθεση στεφάνων στὸ παρακείμενο Μνημεῖο τοῦ Κοιμητηρίου τῆς Ἄνω Κονίτσης, μετὰ τὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση. Τὸ πρόγραμμα ὁλοκληρώθηκε μὲ δεξίωση στὴν αἴθουσα τοῦ Ἱ. Ναοῦ καὶ τὴν παρουσίαση τοῦ ἐπιχειρησιακοῦ προγράμματος τῆς Μάχης (μὲ τὴν βοήθεια στρατιωτικῶν χαρτῶν) ἀπὸ τὸν ἀπόστρατο Ταγματάρχη Λάκκα Ἀθανάσιο.
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης, παρ’ ὅλη τὴν ἀπουσία τοῦ ποιμενάρχου της – λόγῳ τῆς βεβαρημένης καταστάσεως τῆς ὑγείας του καὶ τῆς νοσηλείας του στὸ Νοσοκομεῖο των Ἰωαννίνων – προσέφερε τὰ δέοντα στὸ νὰ πραγματοποιηθεῖ καὶ φέτος τὸ ἱερὸν αὐτὸ καθῆκον, δίδοντας, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ μὲ τὴν παρουσία ἐνστόλων παλληκαριῶν μὲ παραδοσιακὲς στολές, μιὰ ξεχωριστὴ λαμπρότητα στὴν Ἑορτή. Ἐπιπλέον κατὰ τὴν ὥρα τοῦ «Κοινωνικοῦ» ὁ ἱεροκήρυξ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ἀπηύθυνε στὸ ἐκκλησίασμα τὸν παρακάτω λόγο :
«Εἶναι, ὁμολογουμένως, σεβαστοὶ πατέρες, ἀγαπητοί μου, χαλεποὶ οἱ καιροὶ ποὺ περνοῦμε. Πολεμεῖται ἡ πίστη μας, χλευάζονται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πατρίδος μας. Ἡ κοινωνία μας ἀνεκτική, δέχεται ἀδιαμαρτύρητα ὅλα τὰ ἀνατρεπτικὰ ποὺ συμβαίνουν “ ὑπὸ τὸν ἥλιον” . Ὅλο καὶ περισσότερο προβάλλει ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη ὡς Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες Ρωμιοὶ νὰ ὁμολογοῦμε μὲ θάρρος τὴν πίστη καὶ τὶς ἀρχές μας, νὰ δίνουμε καθαρὴ καὶ κρυστάλλινη τὴ μαρτυρία μας γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα, ὅσο ἀντίξοες κι ἄν εἶναι οἱ συνθῆκες ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ στὴν ἀποστατημένη, ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κοινωνία μας. Στὴν πράξη, παρατηρεῖται, ὅταν οἱ πολέμιοι εἶναι θρασεῖς καὶ ἀδίστακτοι, ὅταν μᾶς εἰρωνεύονται καὶ μᾶς συκοφαντοῦν, ὅταν μᾶς προκαλοῦν καὶ μᾶς ἀπειλοῦν, πολλοὶ νὰ δειλιάζουμε καὶ νὰ μὴν μιλοῦμε. Σιωποῦμε, σκεπτόμενοι τὶς συνέπειες. Μᾶς λείπει, ὀφείλουμε νὰ τὸ ποῦμε, ἡ ἀνδρεία, ἡ γενναιότητα, τὸ σθένος, ἡ παρρησία, ἡ τόλμη, ἄν θέλετε ὁ ἡρωϊσμός, τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Διστάζουμε νὰ ἔλθουμε σὲ μετωπικὴ σύγκρουση μὲ τοὺς πολεμίους.
Ἄν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὴν ἱστορία μας, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι στὶς κρίσιμες ἐποχὲς ὁ Θεὸς δὲν ἐγκατέλειψε τὸν λαό του. Ὄχι. Ἀντιθέτως ἀνέδειξε κάποιες μεγάλες μορφές, ποὺ μὲ τὸν λόγο καὶ τὸ παράδειγμά τους ἔδειξαν τὴν σωστὴ κατεύθυνση στοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς καθοδήγησαν. Μιὰ τέτοια μεγάλη μορφή, ποὺ ἐμφανίστηκε σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ κρίσιμες καὶ τραγικὲς στιγμὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας ἦταν ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος : Ὁ Ἱεράρχης τῆς Ἐφέσου, Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Ἄς δοῦμε ἐν συντομίᾳ τὴν ζωή του καὶ ἄς βγάλουμε τὰ ἀνάλογα συμπεράσματα.
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος γεννήθηκε στὴν Κων/πολη τὸ 1392 μ.Χ., δηλαδή περίπου 60 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Πόλεως. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του, διάκονος Γεώργιος καὶ Μαρία, ἀνέθρεψαν τὸν μικρὸ Μανουήλ, ὅπως τὸν ὀνόμαζαν τότε, μὲ τὸ γάλα τῆς πίστεως καὶ τοῦ χάρισαν μόρφωση σπάνια. Ὡς διδάσκαλο εἶχε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὸν ὀνομαστὸ φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό (Πλήθωνα), κοντὰ στὸν ὁποῖο σπούδασε μαζὶ μὲ τὸν μετέπειτα μεγάλο ἀντίπαλό του Βησσαρίωνα. Ἀπέκτησε μεγάλη φήμη καὶ νεότατος ἀκόμα, ἀνέλαβε τὴ διεύθυνση τοῦ Πατριαρχικοῦ Φροντιστηρίου. Ὡστόσο δὲν τὴν κράτησε πολύ. Σὲ ἡλικία 26 ἐτῶν ἐγκαταλείπει τὴν ἀκαδημαϊκή του σταδιοδρομία, μοιράζει τὴν περιουσία του στοὺς πτωχούς καὶ γίνεται μοναχὸς στὸ νησάκι Ἀντιγόνη τῶν Πριγκηπονήσων τῆς Κων/πολης. Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια καταφεύγει μέσα στὴν Πρωτεύουσα, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγ. Γεωργίου τῶν Μαγγάνων, ὅπου διανύει τὴν μοναστική του πολιτεία νηστεύοντας, ἀγρυπνῶντας, μελετῶντας καὶ προσευχόμενος. Εἶχε δοθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Θεό.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ φήμη του, ἡ ἀρετή του καὶ ἡ θεολογική του κατάρτιση διαδόθηκε ἐν τάχει, ὥστε τὸ ἔτος 1436 ὁ Αὐτοκράτορας Ἰωάννης ὁ Παλαιολόγος, ἔχοντας στὸ νοῦ του τὴν σύγκληση Συνόδου ποὺ θὰ ἀπέβλεπε στὴν Ἕνωση Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, τὸν πίεσε πολὺ καὶ τὸν ἀνάγκασε νὰ χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος Ἐφέσου. Ἦταν τότε μιὰ ἐποχή κρίσιμη. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ζώσει ἀπὸ παντοῦ τὴν αὐτοκρατορία καὶ σταδιακὰ ἔφθασαν νὰ τὴν περιορίσουν μόνο στὴ γύρω ἀπὸ τὴν Κων/πολη περιοχή. Οἱ πάντες ἔνιωθαν νὰ πλησιάζει τὸ ἀνεπιθύμητο τέλος, καὶ καθὼς δὲν φαινόταν πουθενὰ ἐλπίδα βοηθείας, ὁ αὐτοκράτορας καὶ πολλοὶ ἄλλοι, στράφηκαν πρὸς τὴ Δύση ζητῶντας βοήθεια ἀπὸ τὸν πάπα. Οἱ συνεννοήσεις εἶχαν ἤδη προχωρήσει. Ἡ Σύνοδος συνεκλήθη τὸ 1438 στὴν πόλη Φερράρα τῆς Ἰταλίας καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος μεταφέρθηκε στὴ Φλωρεντία. Ἔτσι ἔμεινε καὶ τὸ ὄνομά της ὡς Σύνοδος Φερράρας – Φλωρεντίας. Τὴν Ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία τὴν ἀπετέλεσαν 700 μέλη, ἐπικεφαλῆς τῆς ὁποίας ἦταν ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας συνοδευόμενος ἀπὸ πολυπληθῆ ἀκολουθία. Ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ, καὶ 20 μητροπολῖτες καὶ ἀνώτεροι ἐκκλησιαστικοὶ λειτουργοὶ ἦταν τὰ κύρια μέλη τῆς Συνόδου. Τὴν εὐθύνη τῶν θεολογικῶν συζητήσεων ἀνέθεσαν στὸν Ἅγιο Μᾶρκο, Μητροπολίτη Ἐφέσου καὶ τὸν Μητροπολίτη Νικαίας Βησσαρίωνα. Στὴν ἀρχὴ οἱ δύο ἦταν σύμφωνοι καὶ ἀγωνίζονταν ἀπὸ κοινοῦ. Στὴ συνέχεια, ὅμως, ὁ Βησσαρίων ὑποχώρησε, πρόδωσε τὴν πίστη, γενόμενος, δυστυχῶς, καὶ καρδινάλιος, προκειμένου νὰ γίνει ἡ ἕνωση καὶ νὰ σταλεῖ βοήθεια ἀπὸ τὸν πάπα στὴν κινδυνεύουσα αὐτοκρατορία. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος, ἀφότου ὁ Βησσαρίων ὑποχώρησε, πάλευε μόνος του. Τὰ βασικὰ θέματα ποὺ ἐξετάσθηκαν στὴ Σύνοδο ἦταν 3 : Τοῦ καθαρτηρίου πυρός, τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ (τὸ γνωστὸ ὡς filioque) καὶ τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα. Ἄν καὶ μονομάχος πλέον ὁ Ἅγ. Μᾶρκος, ἀποστόμωνε καὶ συνέτριβε τοὺς παπικοὺς θεολόγους, ἀποδεικνύοντας μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Τόσο πολὺ ἦταν πειστικός, ὥστε καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ὁπαδοὶ τοῦ πάπα ποὺ παρακολουθοῦσαν τὶς ἐργασίες τῆς Συνόδου, τὸν θαύμασαν.
Ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, οἱ παπικοὶ ἄλλαζαν διαθέσεις. Ἄρχισαν νὰ ἐκβιάζουν τοὺς Ὀρθοδόξους φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ τοὺς στεροῦν καὶ τὴν τροφή, προκειμένου νὰ τοὺς ἀναγκάσουν νὰ δεχτοῦν τὶς παπικὲς πλᾶνες καὶ νὰ ὑπογράψουν τὴν ἕνωση. Οἱ περισσότεροι ὑποχώρησαν. Πίεζαν τὸν Ἅγιο Μᾶρκο νὰ ὑποχωρήσει καὶ αὐτός. Ὅμως ὁ βράχος τῆς πίστεως ἔμεινε ἀκλόνητος. Τοῦ εἶπαν νὰ κάνει κάποια “οἰκονομία”, μιὰ δηλαδὴ συγκατάβαση χάριν τῆς ἑνώσεως. Ὁ Ἅγιος ἀπάντησε : “Οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως”. Καὶ παρὰ τὶς ἀφόρητες πιέσεις ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει μιὰ τέτοια ἕνωση καὶ βροντοφώναξε : “Οὐ ποιήσω τοῦτό ποτε κἄν εἴ τι καὶ γένηται”, ὅ,τι καὶ νὰ γίνει. Τελικὰ σχεδὸν ὅλοι ὑπέγραψαν. Ὁ πάπας ἀρχικὰ ἐνθουσιάστηκε. Εἶπε : “Ζητήσαμε πολλὰ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ αὐτοὶ μᾶς τὰ ἔδωσαν ὅλα ! Ὅταν, ὅμως, ἔμαθε ὅτι ὁ Μᾶρκος δὲν ὑπέγραψε, εἶπε : “- Λοιπόν, ἐποιήσαμεν οὐδὲν”. Δὲν κάναμε τίποτα. Καὶ πολὺ σωστὰ εἶχε καταλάβει. Ὁ πάπας φαινομενικὰ εἶχε θριαμβεύσει. Ἡ Σύνοδος τελείωσε καὶ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐξορίστηκε. Ὅμως, αὐτοὺς ποὺ ὑπέγραψαν, ὁ λαός, ποὺ εἶναι ὁ φύλακας τῆς πίστεως, τοὺς θεωρησε προδότες καὶ τὴν Σύνοδο Ληστρική. Ἐνῷ τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν ὑποδέχτηκε ὡς ἥρωα καὶ ἅγιο. Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος συνιστοῦσε στοὺς πιστοὺς νὰ ἀποφεύγουν τοὺς λατινόφρονες ὅπως φεύγει κανεὶς ἀπὸ τὸ φίδι. “Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως”. Τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα γιὰ τοὺς Βυζαντινοὺς ἦταν θλιβερό : Οἱ προσδοκίες ἀπὸ τὴν Δύση, διαψεύθησαν. Ἡ βοήθεια ποὺ περίμεναν ἀπὸ τὸν πάπα, καὶ χάριν τῆς ὁποίας πρόδωσαν τὴν πίστη, δὲν ἦλθε ποτέ. Ἐπιπλέον, ἡ ἕνωση στὴν οὐσία ἔφερε διαίρεση, διότι δίχασε τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ μείωσε τὸ ἀγωνιστικό τους φρόνημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνουν εὐάλωτοι. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐπέστρεψε τὸ 1442 ἀπὸ τὴν ἐξορία καὶ δύο χρόνια ἀργότερα, τὸ 1444 ἀνεχώρησε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, στὴν ἡλικία τῶν 52 χρονῶν, παραδίδοντας τὴν σκυτάλη τῆς πίστεως στὸν κατὰ πνεῦμα υἱό του, τὸν Γεώργιο Σχολάριο, τὸν μετέπειτα Ἅγιο Γεννάδιο, πρῶτο Πατριάρχη τοῦ σκλαβωμένου Γένους.
Ὁ Ὑμνογράφος τῆς Ἀκολουθίας του κάνει τὴν ἑξῆς παρομοίωση. Ὅπως ἄλλοτε ὁ μυθικὸς Ἄτλας κράτησε τὴν γῆ στοὺς ὥμους του, παρομοίως καὶ ὁ Μᾶρκος κράτησε στοὺς ὥμους του τὴν Ὀρθοδοξία.
“Κρατεῖ μὲν Ἄτλας μυθικὸς ὥμοις πόλον
κρατεῖ δ’ ἀληθῶς Μᾶρκος Ὀρθοδοξίαν”.
Ἕνα δίδαγμα νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγ. Μάρκου ὡς πρὸς τὴν σταθερότητα ποὺ ὑπέδειξε στὰ τῆς πίστεως. Ὅτι “οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως”. Ἐκπτώσεις στὴν ἀλήθεια δὲν μποροῦν νὰ γίνουν. “Μέσον ἀληθείας καὶ ψεύδους οὐδὲν ἐστίν”, δὲν ὑπάρχει, διακήρυττε ὁ Ἅγιός μας, κάτι ἐνδιάμεσο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμμα. Ἤ ἀλήθεια θὰ εἶναι ἤ ψέμμα. Γλυκοχαμόγελα πρὸς τὴν Δύση, ποὺ ἔχει ἀποδείξει πάμπολες φορὲς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, τὴν πονηριά της, δὲν δικαιολογοῦνται. Ὁ Παπισμὸς στὶς μέρες μας χρεοκοπεῖ πνευματικά. Οἱ ἐκκλησίες του μέρα μὲ τὴ μέρα κλείνουν ἤ μετατρέπονται σὲ μπάρ καὶ λέσχες, καὶ ἐμεῖς θὰ τοῦ βάλουμε τὰ δεκανίκια νὰ τὸν στηρίξουμε ; Ἀδύνατον ! Ἀκούγεται γιὰ κοινὸ Πασχάλιο, χωρὶς νὰ προσδιορίζεται ἐπακριβῶς, ἐπίτηδες, τὸ περιεχόμενό του. Γιατὶ ἀφήνεται ἕνα τοπίο ὁμιχλῶδες νὰ κυριαρχεῖ καὶ συγχρόνως νὰ πληθαίνουν τὰ κηρύγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν μὲ τὶς ἀγαπολογίες τους καὶ τὶς συμπροσευχές, ἀπομακρύνοντας καὶ παραμερίζοντας τὴν βάση ὅλων, ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια ;
Καὶ δέν ἰσχύει αὐτὸ μόνον στὰ τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ στὰ τοῦ Ἔθνους. Διότι ἀκούγονται ἀλλότριες φωνές, ποὺ πληθαίνουν τελευταίως, καὶ μιλοῦν γιὰ “κοινὰ μνημόσυνα” καὶ τῶν δύο πλευρῶν. Καὶ τῶν νικητῶν καὶ τῶν νικημένων. Καὶ ρωτοῦμε : τὶ αἴτηση, ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς, θὰ κάνουμε στὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση ; Τῶν πεσόντων ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος ; Ποιά πίστη εἶχαν οἱ συμμορῖτες καὶ κάτω ἀπὸ ποιά σημαία βάδιζαν ; Τί Πατρίδα ὀνειρεύονταν καὶ πῶς θὰ διοικοῦσαν τὴν Ἑλλάδα ; Ἄς μὴ γελιώμαστε. “Οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις ὄχι μόνον εἰς τὰ τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ τῆς Πατρίδος”.
Εἶναι καιρὸς νὰ πνεύσει στὴν Πατρίδα μας ὁ δυνατὸς ἄνεμος τῆς καλῆς ὁμολογίας. Τὸ χαλαρὸ πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει τόσο διάχυτο στὴν κοινωνία μας νὰ περιορισθεῖ. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ποὺ τότε ὑπηρετοῦσε στὸν Ἐθνικὸ Στρατό, ὅτι στὴ Βυζαντινὴ ἐποχή, μιὰ εἰκόνα ἀφαιροῦσαν, οἱ εἰκονομάχοι ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὅλος ὁ κόσμος. Ἐμᾶς κοντεύουν νὰ μᾶς διαλύσουν, κι ἀκόμη τὸ σκεφτόμαστε ἄν πρέπει ἤ ὄχι νὰ μιλήσουμε. Ἐκεῖ φθάσαμε. Ἀλλά…“Οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως” (Β΄ Τιμ. α΄7), γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν μαθητή του Τιμόθεο. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δειλίας, ὥστε νὰ μᾶς φοβίζουν οἱ ἀπειλές, ἀλλὰ μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δυνάμεως, γιὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ σθένος καὶ νὰ νικοῦμε τοὺς πολεμίους. Ἄς φαίνονται ὅτι εἶναι παντοδύναμοι καὶ πλανητάρχες. Θὰ ταπεινωθοῦν. Παράδειγμα πρόσφατο : Στὸ Λός Ἄντζελες τῆς Καλιφόρνιας, μιὰ παραθαλάσσια πόλη τῆς Δυτικῆς Ἀμερικῆς, σὲ αἴθουσα ποὺ ἔσφιζε ἀπὸ ἀστέρες τοῦ Χόλιγουντ, ἡ παρουσιάστρια ἀδιάντροπα ἐνημέρωνε τοὺς συνδαιτημόνες της : “Ὁ Θεὸς πῆρε φέτος 0. Τὰ καταφέραμε μόνοι μας, χωρὶς τὸν Θεό”. Πότε ἀκούστηκε αὐτό ; Μία – δύο μέρες πρὶν τὴν μεγάλη πυρκαυϊά (5 Ἰανουαρίου 2025). Κάτι ἀνάλογο εἶχε γίνει καὶ στὸ Μάτι τῆς Ἀττικῆς. Τὰ συμπεράσματα δικά σας.
Διώχνοντας τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας εἴτε μὲ τὴν ἀπιστία μας, εἴτε μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας, εἴτε μὲ τοὺς συμβιβασμοὺς μὲ ἄλλες ὁμολογίες καὶ θρησκεῖες μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, εἴτε ὑποχωρῶντας στὰ ἐθνικὰ καὶ κυριαρχικὰ συμφέροντα δίνουμε χῶρο στοὺς διεθνιστὲς καὶ παγκοσμιοποιητὲς νὰ προχωρήσουν τὰ σχέδιά τους. Εὐχηθεῖτε το, σεβαστοὶ Πατέρες, ἀγαπητοί μου, μὲ πνεῦμα ἀγωνιστικὸ καὶ θαρραλέο, σὰν τοῦ Ἁγ. Μάρκου τοῦ Εὑγενικοῦ καὶ τῶν παλληκαριῶν τοῦ 1947 ποὺ πολέμησαν ὥστε νὰ μὴν πέσει ἡ Κόνιτσα καὶ μέχρι σήμερα νὰ χαίρεται τὴν ἐλευθερία της, μὲ “πνεῦμα δυνάμεως” ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο Θεό, νὰ ἀντιστεκόμαστε, νὰ “λαλοῦμεν μετὰ πάσης παρρησίας τὴν ἀλήθειαν” (Πράξ δ΄ 29) καὶ νὰ συμπολεμοῦμε, πνευματικῷ τῷ τρόπῳ, στὸ πλευρὸ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος “ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ” (Ἀποκ. Στ΄2) καὶ Αὐτὸς θὰ ἐπισφραγίσει τὸ γίγνεσθαι τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας, ἀφοῦ ὁ Μεγαλοδύναμος εἶναι “τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος” (Ἀποκ. ΚΑ΄, 6). Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλείσθε τα σχόλια να είναι σύντομα και να μην έχουν ύβρεις και προσβολές.