Κυριακή Δ’ Ματθαίου, Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά.

 Posted on 21 Ιουλίου, 2024

«…Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθης». Οἱ μέγιστες ὑποσχέσεις πού χαρίστηκαν ἀπό τόν Θεό, ἐν Χριστῷ, στούς ἀνθρώπους, τελειοῦνται μέ θαυμαστά σημεῖα, ὅπως ἀκριβῶς ἀκούσαμε σήμερα στήν Εὐαγγελική περικοπή.

Μέ ἁπλό μόνο λόγο, ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει τόν ἀσθενῆ δοῦλο τοῦ Ἑκατοντάρχου. Ἐν τούτοις, ὁ Ἑκατόνταρχος κατέχει εὐαίσθητη καρδιά πού πονάει τόν συνάνθρωπο· καί στηρίζεται ἡ πίστη του στόν Θεάνθρωπο, στό στερεό θεμέλιο τῆς ταπεινώσεως, ὅπου προσελκύει τήν θεία Χάριν καί ἔτσι ἐπιτελεῖται τό θαῦμα. Θαυμάζει ὁ Ἰησοῦς ὅταν συναντᾶ πίστη ἀληθινή καθώς καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος σημειώνει στήν καθολική Β’ Ἐπιστολή του.

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, αὐτή πού στηρίζεται στήν ταπείνωση καί ἀνεβαίνει ἕως τήν Ἀγάπη πρός ὅλους, καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο πολύκαρπο, ἐπιμελῆ, προκειμένου νά ἐπιτύχει τήν τελεία γνώση τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν ὁλοκλήρωση τῶν ἀρετῶν. Φρονοῦμε, ἁγία γερόντισσα, ὅτι εἰς ὅποιον δέν ὑπάρχουν αὐτές οἱ ἀρετές, εἶναι πνευματικά τυφλός καί βλέπει σκοτεινά, ὅπως ὁ μύωψ.

Ὁ Ἑκατόνταρχος σήμερα ἀποδεικνύεται ὅτι διαθέτει ἀγαθή προαίρεση καί συναντῶντας τόν Χριστόν, λαμβάνει ἐπιπλέον χαρίσματα πνευματικά. Ἀργότερα δέ, μέ τά θεῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ, κατέκτησε καί τήν ἀμετακίνητη κλήση καί ἐκλογή ἀπό τόν Θεό, ὥστε οἱ πιστοί εἰς τούς αἰῶνας, νά θαυμάζουμε ὅπως καί ὁ Χριστός σήμερα, γιά τό μεγαλεῖον τῆς εὐαίσθητης καρδιᾶς του.

Ἄνθρωποι πού διαθέτουν τέτοια προαίρεση καί βούληση, ἀνυψώνονται διά τῆς Χάριτος καί τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν, πάντοτε πρός τά ἄνω καί καθίστανται ἀληθινοί κήρυκες, «ἐν πᾶσι τῇ κτίσει» τοῦ Εὐαγγελίου · μέ πρώτους, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους κηρύχθηκε σέ ὅλη τήν πλάση πού εἶδε, ἄκουσε, ἔνοιωσε τόν ἀγαθό καί πολυέλαιο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, νοιώθοντας τίς εὐεργεσίες Του, ὅπως ὁ Ἑκατόνταρχος. Μέ θαυμασμό στράφηκαν πρός Αὐτόν τά πάντα καί οἱ πάντες· καλοπροαίρετοι Ἰουδαῖοι, Ἐθνικοί, ἀσθενεῖς καί πονεμένοι, ὅλη ἡ κτίση, ἡ δημιουργία, πρός Αὐτόν ἀνοίχθηκαν, πρός Αὐτόν στράφηκαν, πρός Αὐτόν στόχευσαν καί στοχεύουν εἰς τούς αἰῶνας, ἕως τήν τελική νίκη.

Ἀρκεῖ ἡ καλή διάθεση, ἡ συνεχής προσπάθεια γιά τό καλό, τήν ἀρετή, ἐπειδή ἀπό τόν Χριστό ἀναβλύζει ἀδιάκοπα ἡ θαυμαστή δύναμη τῆς ἀκτίστου Χάριτος, ὅπως ἀκούσαμε καί σήμερα.

Προφανῶς τό ἴδιο γίνεται ἀσταμάτητα καί στήν αἰωνιότητα, τό αὐτό δηλαδή πού βίωσαν οἱ ἄνθρωποι καί κατά τήν διάρκεια τοῦ ἐπιγείου, ἐν σώματι, βίου τοῦ Σωτῆρος. Καί ὅταν ἔφυγε ἀπό τή γῆ, παρέδωσε στούς μαθητάς Του, αὐτήν τήν γαλήνια δύναμη, τήν εὐγένεια καί τό κάλλος, τήν ἀποθησαυρισθείσα στό θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ἐντολή, νά συνεχίσουμε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλη τήν κτίση. «Πορευθέντες…πᾶσῃ τῇ κτίσει» .

Σέ τοῦτο τό πανάγιο Σῶμα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοί, βιώνουν-βιώνουμε τό πάθος τοῦ Σωτῆρος ὡς μέρος καί μάλιστα ἀναπόσπαστο τοῦ ἄθλου τῆς ἰάσεως καί σωτηρίας μας εἰς τούς αἰῶνας.

Συνεπῶς, σωτηρία γιά τόν χριστιανό, ἀδελφοί, σημαίνει τό νά μαρτυρεῖ καί νά συμπάσχει μέ τόν Χριστό καί γιά τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ὅπως ἀκριβῶς ἀκούσαμε σήμερα στόν Ἑκατόνταρχο. Ὁ χριστοφόρος καί εὐγενής Ὀρθόδοξος χριστιανός, ποτέ δέν θεωρεῖ ὅτι πάσχει ἀρκετά γιά τόν Χριστό καί τίς ἐντολές Του.

Γι’ αὐτό καί κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τά ὅποια παθήματα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τήν διακονία τοῦ πλησίον, δέν εἶναι ποτέ ἀρκετά. «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;». Θεωροῦμε ἔτσι, ἁγία γερόντισσα, πώς καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ποτέ δέν ὁλοκληρώνουν τόν χορτασμό ἀπό τήν ὅποια θυσία, ἐν ὀνόματι τῆς πίστεως στόν Χριστόν καί τήν ἀγάπη στόν Τριαδικό Θεό καί τόν πλησίον.

Ἐπειδή ἡ σωτηρία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, ἀπό τήν ἀδιάκοπη ἐν Χριστῷ προσπάθεια πού ἀπορρέει ἀπό τή ζωή καί τό βίωμα, ἑνός ἑκάστου, ἕνεκεν Αὐτοῦ.

Ἕνεκα τούτου εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο τῆς Δόξης, γιατί πάσχουμε δι’ Αὐτόν, ἐπειδή Ἐκεῖνος ἔπαθε δι’ ἡμᾶς καί μένει πάντοτε μαζί μας, ἀφοῦ πρῶτος μᾶς ἀγάπησε, ἐνισχύοντας τήν προσπάθειά μας.

Στόν Χριστό ἀνήκει καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ὁ Θεός, εἶναι τό πᾶν. Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, τό Κράτος καί τό ἔλεος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

________________

[1](Β’ Πέτρ. Α’, 5-6-7)
[2](Κολασ. 1,23)
[1](Mάρκ. 16, 15 καί Ματθ. 28, 19- 20)