Κυριακή του Παραλύτου, Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά.

 Posted on 25 Μαΐου, 2024

Ἡ πτῶσις τῶν Πρωτοπλάστων, ἔφερε τήν ἀμαύρωση τοῦ κατ’ εἰκόνα. Βεβαίως δέν καταστράφηκε ἤ καί δέν ἐπηρεάστηκε τό κατ’ εἰκόνα· ὅπως δέχονται διάφοροι αἰρετικοί. Ἐν τούτοις, ἀπώλεσε τά δῶρα τῆς ἀρχεγόνου δικαιοσύνης· δηλαδή, τό μή δύνασθαι ἁμαρτάνειν, τό μή δύνασθαι ἀποθνήσκειν.

Συνεπῶς, δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος πόνος, ἀπό τό νά ζητοῦμε οἱ ἄνθρωποι εἴδωλα, ἀντί τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ· ἤ νά ποιοῦμε εἴδωλο τόν πεπτωκότα ἑαυτό μας. Ἡ σατανική αὐτή ὑπερηφάνεια, δέν γνωρίζει τέλος στίς ἀπαιτήσεις ἤ ἐπιδιώξεις της. Ἐξ’ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, οἱ Πρωτόπλαστοι ἐκδιώχθηκαν ἀπό τόν Παράδεισο καί στένουσες οἱ ψυχές τους, ζητοῦσαν παρηγορία.

«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», λέγει σήμερα ὁ Παραλυτικός στόν Ἰησοῦν. Ἐν τούτοις, σεβαστή γερόντισσα, μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στόν γήινο κόσμό μας καί διά τῆς Θεανθρωπίνης Οἰκονομίας Του γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, κάθε τί τό θεῖο, ἔγινε ἀνθρώπινο καί ἀντί γιά ἄνθρωπο ἔχουμε τόν Θεάνθρωπο ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας καί Θεός, μᾶς χαρίζει τό πολυτιμότερο δῶρο: «λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει». Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἄβυσσος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄπειρον σοφία καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί σωζόμεθα διά τῆς ὑπακοῆς, στόν λόγο τοῦ Λόγου. Προϋπόθεσις ἀδελφοί μου, ἡ προσοχή καί ἡ προσευχή πού εἶναι Πέτρα σταθερή καί βεβαιότητα, ὥστε νά κρατᾶμε ἀνόθευτη τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοση. Φρονοῦμε λοιπόν, ὅτι ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς πού προσφέρει σωματική καί ψυχική ὑγεία, στούς θέλοντας τήν σωτηρία καί ἐπιδιώκοντας τήν πνευματική ἀνόρθωση, ἀντί τῆς παράλυσης, σάν ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας.

Συνεπῶς, πρόσεξε ἀδελφέ, καί ἐσύ καί ἐγώ· μήπως καί εἰς συμφοράς τοῦ σώματος ἐμπέσωμεν· καί τήν ψυχήν μετά τῆς σαρκός ἀπωλέσωμεν. Ἐλεύθεροι ἀπό κάθε τί γήινο, μέ ἀναμμένες τίς λαμπάδες τῆς πίστεως, κεκαθαρμένοί τῇ καρδίᾳ, ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος· Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Θεόν. Τό Πανάγιον Πνεῦμα, ἄς γράφει πάντοτε ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἐν Χριστῷ, τό τέλειον, τό δίκαιον, τό ἀγαθόν καί ἅγιον. Μποροῦμε ἐν Χάριτι· ἐάν ὅμως θελήσομεν: «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι»;

Ὀφείλουμε νά παραμείνουμε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό Ἰησοῦ, ζῶντας μέ τίς ἅγιες σκέψεις, τίς ἅγιες ἐντολές, ἐκπληρώνοντας τήν θεία βούληση, ἡ ὁποία ἔχει ἐκφραστεῖ μέ ἐλευθερία καί στή σημερινή Εὐαγγελική Περικοπή.

Συνεπῶς ἔτσι μόνον, ἔτσι ὑπάρχουμε καί μετέχουμε μέ πληρότητα ὁ καθένας μας, δηλαδή, μέ ὅλη τήν καρδιά, τόν νοῦ καί τήν διάνοια· ἀφοσιωμένοι στήν ἐν Χριστῷ ἀλήθεια καί δικαιοσύνη. Πράγματι ἀδελφοί, ὅποιος ἐκπίπτει ἀπό τήν Ἀλήθεια, παραλύει καί ἀμέσως χάνεται στήν ἀπελπισία τοῦ κόσμου τούτου.

Παρ’ ὅλα αὐτά τά ἀληθινά, δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος σήμερα, ζῶντας σ’ αὐτήν τήν ἀσχημοσύνη καί ἀτιμία, μᾶλλον πρέπει νά εἶναι παράλυτος ὡς πρός τό ἀγαθόν· τυφλός, κωφός, ἀνόητος ὡς πρός τήν πίστιν· γιά νά ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ κατά τά ἐντάλματα καί τίς διδασκαλίες τῶν ἀνθρώπων. «Πόρνους, μοιχούς καί εἰδωλολάτρες κρινεῖ ὁ Θεός», διότι αὐτά ὁδηγοῦν «εἰς φθοράν τῇ ἀποχρήσει».

Ἄραγε τί ἐπιδιώκει ὁ Θεός, μέ τοῦτον τόν κόσμον; Ποιός εἶναι ὁ στόχος Του σέ αὐτόν; Τί ἐπιδιώκει ὁ Θεός μέ τό ἀνθρώπινο γένος; Τόση οἰκονομία!!! Τόση μακροθυμία!!! Αὐτό δέν τό γνωρίζει καί δέν μπορεῖ νά τό μάθει καμμία ἀνθρώπινη σοφία, καί καμμία ἀνθρώπινη διάνοια. Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη, ὄντως αὐτεξούσιος, λογικός μέ βούληση καί συνείδηση.

Ἐν τούτοις, τό μυστήριο αὐτό, μπορεῖ νά τό μάθει καί τό ἔχει πράγματι γνωρίσει μόνον ἡ σοφία καί διάνοια πού ἔχει χαριτωθεῖ μέ τήν Ἄκτιστον Χάριν.(Ἅγιος Νεκτάριος, Ἅγιος Πορφύριος, Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Ἰάκωβος, Ἅγιος Ἐφραίμ καί ἄλλοι πολλοί). Ὁ Τρισήλιος Θεός ἐξέχεεν «τόν πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ»1, στούς Ἁγίους Αὐτοῦ, «γνωρίσας… τό μυστήριον τοῦ θελήματος Αὐτοῦ»2.

Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι τό μυστήριον ὅλον, τό μυστήριο πού ἀφορᾶ τόν γήινο κόσμό μας, ἐμπεριέχεται στό μυστήριον τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Ὁ Θεός κινεῖται σιωπηλά, ἀθόρυβα, χωρίς βία ἕως ὅτου φθάσουμε ὁ κόσμος σέ ἀδιέξοδα, ἐξαιτίας τῶν ἐπιλογῶν μας καί φωνάξουμε τότε, ὅλοι πίσω, ὅλοι πίσω, χανόμαστε, ὅλοι ξανά στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση· τό Πνεῦμα τό Ὀρθόδοξο εἶναι τό ἀληθές».

Ἀκούσαμε σήμερα, ἁγία γερόντισσα· «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἦλθε ὅμως ὁ Θεάνθρωπος Χριστός πού ἀνακεφαλαιώνει καί ἑνώνει καί ἀποκαθιστᾶ τά πάντα, ἱδρύοντας στό πρόσωπό Του, τήν Ἐκκλησία· τό σῶμα Του.

Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, τό Κράτος, καί ἡ Βασιλεία εἰς αἰῶνας. Ἀμήν.