Νεοταξική νανουριστική θεολογία και πρακτική.

 Posted on 2 Μαρτίου, 2024

(Αριστείδης Π. Δασκαλάκης, 1/03/24)

Ο σιωπών συναινεί
(Αρχαιοελληνική παροιμία)

Συνεχίζει να προκαλεί η στάση πολλών ιεραρχών απέναντι στο κοινό λαϊκό αίσθημα περί δικαίου. Δικαιοσύνη, στην πίστη, στην πολιτική, στην εργασία και σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής του Έλληνα.

Ενός πολίτη που συμπιέζεται οικονομικά και συνειδησιακά, εδώ και χρόνια, με πολυποίκιλα μέσα των εντεταλμένων υπαλλήλων της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που θέλουν να αποκαλούνται κυβερνήτες.

Εμβολιασμός υποχρεωτικός, καραντίνες, φίμωτρα φυσικά αλλά και αλληγορικά με τον περιορισμό ελευθερίας της έκφρασης, απαγόρευση λήψης Σώματος και Αίματος Χριστού, απαγόρευση εξομολόγησης και άλλα πολλά. Το μενού τεράστιο.

Κι εκεί που ο Έλληνας, ψάχνει να βρει ένα αποκούμπι, ένα «ηγέτη» να στηριχτεί, να πει τον πόνο του, να βρει παρηγοριά κι ελπίδα, να σπρωχθεί σε ξεσηκωμό και πνευματική αντίσταση σε αυτά που βιώνει και σ’ αυτά που έρχονται, εκεί που αποτείνεται στον Ποιμένα βρίσκει «πόρτα κλειστή». Ξύλινος, άγευστος λόγος, νανουριστικές προτροπές, απειλές και επιτίμια, διωγμοί κληρικών που δίνουν την καλή μαρτυρία, από ποιμένες άλλης πλέον «κοπής». Επίσκοποι αενάως νηστεύοντες την πνευματική τροφή και απέχοντας συνειδητά απ’ την καλή μαρτυρία.

Καθεύδουν υπό μανδραγόραν για εθνικά θέματα, για κλείσιμο Ιερών Ναών, για υποχρεωτικούς εμβολιασμούς και επιβολή και νομιμοποίησης του κιναιδισμού, αλλά όταν χρειαστεί ή απαιτηθεί απ’ τον Καίσαρα δίνουν την καλή μαρτυρία και του προσφέρουν τη δούλεψή τους. Εκεί που περιμένεις δηλώσεις, αντιδράσεις, ξεσηκωμό, βρίσκεις αδιαφορία και ακινησία. Κι εκεί που δεν τους πέφτει λόγος, τους βλέπεις βασιλικότερους του βασιλέως.

Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο.

Προσφάτως ο εύγλωττος κατά τα άλλα μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου Ιερώνυμος, προέτρεψε τους συγγενείς των θυμάτων, των δολοφονηθέντων 57 ανυποψίαστων ταξιδιωτών, να σιωπήσουν.

«Να ξέρετε ότι έναν κεκοιμημένο τον τιμάς πολύ με τη σιωπή και την προσευχή, δεν τον τιμάς με τον θόρυβο … ακούγονται πολλά λόγια που απλά κουράζουν. Το πολλά λόγια είναι φτώχεια. Τόσα πολλά που δεν νομίζω ότι δικαιώνουν τις ψυχές που έφυγαν», είπε, ζητώντας από συγγενείς να σταματήσουν τον αγώνα τους.

Τους υπέδειξε τον τρόπο του πένθους, το χρέος απέναντι στους αδικημένους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στις ράγες, το χρέος των συγγενών απέναντι στην απώλεια. Κι επιπλέον εξέδωσε ετυμηγορία και αθωωτική απόφαση επί παντός «υπευθύνου».

Χαρακτήρισε «θόρυβο, πολυλογία και φτώχεια» τον δίκαιο αγώνα γονέων και συγγενών, για να βρουν ειρήνη οι ψυχές των θανόντων, για να βρουν ειρήνη οι γονείς τους, για να εμποδιστούν οι βολεμένοι ένοχοι να εγκληματήσουν ξανά και ξανά, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες. Δεκανίκι ο δέσποτας των πολιτικών ταγών. Εθνικός αθωωτής παντός ασυνείδητου εγκληματία που εμπλέκεται στην υπόθεση.

Αντίκειται πέρα απ’ το δίκαιο των ανθρώπων και στο δίκαιο του Θεού.

Όντως είναι αρετή ο αδικημένος να προσπερνά με αμνησικακία την αδικία που τελείται σε αυτόν. Να συγχωρεί. Μας είπε ο Άγιος Παΐσιος ότι «Το να αδικείται κανείς και να μακροθυμεί είναι δυσκατόρθωτη αρετή και χρειάζεται πολύ μεγάλος αγώνας για να την αποκτήσουμε.

«Ω πώς δυσκατόρθωτος εστίν η τοιαύτη αρετή»! παρατηρεί ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος.

Μέχρι εδώ δικαιολογείται ο δέσποτας για το ατόπημά του.

Όμως ως επίσκοπος πρέπει κάτι παραπάνω απ’ τις παραπάνω ρήσεις να γνωρίζει, απ’ την Παράδοση της Εκκλησίας και πως αυτή αντιμετωπίζει αυτά τα θέματα.

Πάλι ο ο Άγιος Παΐσιος

«Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού ….. Όταν κάποιος αδικείται και δεν δικαιολογείται και όταν οι συνάνθρωποί του, από έλλειψη αγάπης δεν μιλούν για την αδικία που του έγινε, τότε μιλά ο ίδιος ο Θεός.»

Μας λέει ο άγιος πως το να μην μιλάς για την αδικία του αδελφού, να μην αντιδράς είναι έλλειψη αγάπης.

Και η εντολή του Κυρίου «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22,39) «πάει περίπατο». Ξεκινά με τη φράση «δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ·» . Με ποια είναι όμοια;

Με την πρώτη «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου.» (Ματθ. 22,37), «αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή.» (Ματθ. 22,38).

Άρα πάει «περίπατο» και η πρώτη και κυριότερη εντολή. Η αγάπη προς τον Θεό.

Δηλαδή το να μην μιλήσεις, να μην ενοχλήσεις, να μην θορυβήσεις για την αδικία του αδελφού σου (τι είναι ένας φόνος;) δηλώνει αυτομάτως έλλειψη αγάπης προς τον αδικημένο αλλά και προς τον ίδιο το Θεό.

Άρα ο δέσποτας αυτό προτείνει και προτρέπει. Δεν χρειάζεται εξάλλου υπέρμαχο τον Θεό κατά το «Όποιος απολογείται υπέρ του αδικουμένου, βρίσκει υπέρμαχο τον Θεό.» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος έιχε πει

«Ο Χριστιανός δεν είναι καρπαζοεισπράκτορας. Όταν σας αδικούν, έχετε δικαίωμα να ζητάτε δικαιοσύνη. Μα είτε την βρίσκετε, είτε όχι, οφείλετε να έχετε αγάπη και να συγχωρείτε. Γιατί το τέλειο είναι η αγάπη. Ο Κύριος μια φορά ζήτησε αδικούμενος δικαιοσύνη για να την αγιάσει. «εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις;» (Ιωαν. 18,23)»

Ο δέσποτας προτρέπει τον ίδιο τον Κύριο να σιωπά.

Όμως ο Κύριος δεν σιωπά

«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον» ( Αντίφωνο Μ. Πέμπτης)

Και ας υποθέσουμε ότι το να σιωπάς όταν σου σκοτώνουν το παιδί είναι γνώρισμα αγίου. Το να σιωπάς όμως όταν αδικούνται όλοι οι υπόλοιποι συνφονευθέντες με το παιδί σου και όχι μόνο αυτοί, αλλά και ολόκληρες οι οικογένειές τους εξ αίματος ή εξ αγχιστείας, ε τότε αυτό σε κάνει πολέμιο των αδελφών σου αλλά και του ίδιου του Θεού. Κι επίσης αφήνεις ανενόχλητους τους δράστες να ενεργούν στο διηνεκές .

Άρα το χρέος του καθενός αδικημένου γονέα είναι τουλάχιστον απέναντι σε 56 ψυχές και πολλαπλάσιες των οικογενειών τους.

Το χρέος του κάθε άλλου μη εμπλεκομένου στην υπόθεση Έλληνα είναι απέναντι σε 57 ψυχές.

Καθ΄ ότι η αδικία μεταβαίνει σε όλο το έθνος όπως μας λέει και η φράση «Όλο το έθνος αδικείται, όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.» (Ρήγας Βελενστινλής)

Ο Άγιος Παϊσιος συμπληρώνει στα προηγούμενα «Αν κάποιον τον αδικούν ή τον κοροϊδεύουν, αυτόν πρέπει οι άλλοι να τον υπερασπίζονται, για το δίκιο, όχι για προσωπικό τους συμφέρον…… Όταν σκέφτεσαι τους άλλους και αντιδράς, για να τους βοηθήσεις, τότε αυτό είναι καθαρό, γιατί γίνεται από αγάπη.»

Την σωστή πρακτική έναντι της αδικίας και του φόνου έδειξε ένας Πατέρας της Εκκλησίας μας.

Ο άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων, έλεγξε δημοσίως και έφερε σε μετάνοια τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α’.

Ο μεγάλος αυτός μαχητής της πίστεως εταπείνωσε με την σθεναρά του στάση τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α´, τον αποκληθέντα Μέγα. Απέδωσε έτσι δικαιοσύνη στους αδικοχαμένους που σφαγιάστηκαν στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης από μισθοφόρους του Θεοδοσίου το 390 μ.Χ.

Για την πράξη αυτή ο τότε επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος προσήλθε ως κατήγορος και τιμητής του αυτοκράτορα. Του υπενθύμισε ότι «αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη δεν έχει όμοιό του στη μνήμη των ανθρώπων και του υπέδειξε να δείξει μετάνοια: «… Θα εντραπήτε, Μεγαλειότατε, να κάνετε αυτό που έκανε ο βασιλεύς Δαυίδ, ο κατά σάρκα πρόγονος του Χριστού, που είπε στον Νάθαν: “Ήμαρτον ενώπιον του Θεού;».

Να πως ο Κων. Παπαρρηγόπουλος συνοψίζει τα γεγονότα: «Ο Θεοδόσιος υπήκουσεν εις τους λόγους τούτους, υπέκυψεν εις τον από της Εκκλησίας αφορισμόν και επανελθών εις τα βασίλεια καθυπέβαλεν εαυτόν εις το της Εκκλησίας επιτίμιον, από του οποίου μόλις μετά οκτώ μήνας ελύθη, γενόμενος πάλι δεκτός εις την της Εκκλησίας κοινωνίαν, κατά την εορτήν της του Χριστού Γεννήσεως, αφού πρότερον δημοσία εν τω ιερώ ναώ ωμολόγησε την αμαρτίαν και, πρηνής κείμενος και το Δαυιτικόν εκφωνών “Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου, ζήσον με κατά το λόγιόν σου”, παρεκάλεσεν ίνα τύχη συγγνώμης».

Αυτή ήταν η ενδεικνυόμενη πρακτική και στο επίκαιρο θέμα στο κιναιδοσοδομισμού, όπου η ιεραρχία μάντρωσε τον λαό σε αίθουσες και τον κοίμησε με τα υπνωτιστικά της λογύδρια.

Αντί να τον ξεσηκώσει σε ηχηρή αντίδραση και λαϊκές πανεθνικές συγκεντρώσεις και να αφορίσει τους βο(υ)λευτές της σοδομικής ψήφου.

Να συνστρατευτεί με τη Θεία Δικαιοσύνη. Και ας μην εφαρμόζεται αυτή από κυβερνήτες και κοινοβούλια.

«Καὶ ἔτι εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον τόπον τῆς κρίσεως, ἐκεῖ ὁ ἀσεβής, καὶ τόπον τοῦ δικαίου, ἐκεῖ ὁ ἀσεβής.» (Είδα ακόμη εγώ κάτω από τον ήλιον επάνω εις την γην τα δικαστήρια. Και εκεί εκάθητο ο ασεβής ως κριτής, δια να δικάση. Είδα ότι στον τόπον, όπου έπρεπε να κάθεται ο δίκαιος, εκάθητο ο ασεβής.) (Εκκλ. 3,16)

Ποιες ιδιοτέλειες, ποιες φοβίες και ανασφάλειες οδηγούν ποιμένες σε τέτοιες αντιορθόδοξες, υβριστικές και βέβηλες πρακτικές; Πόσων ψυχών φορτίο θα βαραίνει την ψυχή τους, εν ημέρα Κρίσεως;

Οι καιροί ου μενετοί. Οι εξελίξεις προσπερνούν τους επισκόπους. Ο Κύριος θα αναζητήσει αλλού ποιμένες.

Ο Ιερός Χρυσόστομος είπε «Οι σκύλοι, που γλυκάθηκαν στο κρέας, δε μπορούν να φυλάνε το κοπάδι. Και γι’ αυτό οι τσοπάνηδες τα σκοτώνουν.»

Ας δώσει ο καθένας τις δικές του αντιστοιχίες στα υποκείμενα του αποφθέγματος και σε πραγματικά πρόσωπα.