Οι «πάσες» της θεσμικής εξουσίας.

 Posted on 18 Φεβρουαρίου, 2024

Είναι κοινά αποδεκτό ότι έχει πλέον “ποδοσφαιροποιηθεί” ο Δημόσιος Λόγος –άλλο ένα σύμπτωμα της γενικής παρακμής– με εκφράσεις του τύπου: “του έκανε πάσα”. Στην πολυσυζητημένη στάση που έχει λάβει η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος (ΕτΕ), επί του ζητήματος της νομοθέτησης του ομοφυλοφιλικού γάμου, και θέλοντας να προβούμε σε κάποιες οφθαλμοφανείς διαπιστώσεις, χάριν γλαφυρότητος –προς στιγμήν– θα υιοθετήσουμε τον αδόκιμο ποδοσφαιροποιημένο λόγο, ώστε να παρασταθεί εποπτικότερα το πρόβλημα. Ως προς δε το ζήτημα καθ᾽ εαυτό, είναι αυτονόητη η καταδικαστική στάση του οιονδήποτε Ορθοδόξου Χριστιανού επί του συνόλου των ζητημάτων που συνδέονται με την αμαρτία της αρσενοκοιτίας. Το Ιερό Ευαγγέλιο και οι Ιεροί Κανόνες, είναι αρκούντως σαφείς. 

Στην επικράτεια των ψευδαισθήσεων και του θεάματος, όπως έχει πια διαμορφωθεί ο δημόσιος λόγος –ενώ ουσιαστικά πρόκειται για ανενδοίαστη προπαγάνδα– η δεδομένη ώσμωση των διαφόρων εξουσιών (πολιτική, οικονομική, δικαστική, εκκλησιαστική, στρατιωτική κλπ) σε έναν ενιαίο μηχανισμό που την υπηρετεί, πέραν του αυταπόδεικτου, δείχνει και την συνολική προσπάθεια του Συστήματος Εξουσίας να επιβάλλει μία ομογενοποιημένη και κοινά αποδεκτή “γραμμή” στην Κοινωνία. 

Εδώ θα επιχειρήσουμε την “ποδοσφαιρική” περιγραφή: Δημοψήφισμα 2015, η Εκκλησιαστική διοίκηση στήριξε το ΝΑΙ (πάσα της Εκκλησιαστικής εξουσίας προς την πολιτική, καθώς έχει πιά φανερωθεί ότι η πλειοψηφία της Κυβέρνησης Τσίπρα, κρυφά στήριζε το ΝΑΙ), Ουκρανική κρίση, η Εκκλησιαστική διοίκηση στήριξε την Νατοϊκή πολιτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη (πάσα της Εκκλησιαστικής εξουσίας προς την πολιτική), “πανδημία” Covid-19, η Εκκλησιαστική διοίκηση στήριξε το σύνολο των μέτρων που στήριξαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Βουλής (πάσα της Εκκλησιαστικής εξουσίας προς την πολιτική), τέλος τώρα, στην παρούσα συγκυρία, με την νέα ΛΟΑΤΚΙ νομοθεσία, επιτέλους παρατηρείται μία πάσα της πολιτικής εξουσίας προς την εκκλησιαστική. Άραγε, πώς και γιατί μία τέτοια διαπίστωση θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος παρατηρητής των γεγονότων. 

Κατ᾽ αρχάς δεν τίθεται αμφιβολία για τις “πάσες” της Ιεραρχίας προς την πολιτική εξουσία (σε απόλυτη αντίθεση με την βούληση του Εκκλησιαστικού Σώματος) στις παρελθούσες συγκυρίες. Και στο Δημοψήφισμα ΚΑΙ στο Ουκρανικό ΚΑΙ στον καιρό της “πανδημίας”, η Ιεραρχία συντάχθηκε, υπηρέτησε και αναπαρήγαγε το επίσημο πολιτικό αφήγημα και την σχετική επιχειρηματολογία (ουσιαστικά προπαγάνδα) του Συστήματος. 

Αυτή η πλήρης συμμόρφωση της Ιεραρχίας με το Σύστημα, ιδίως σε φλέγοντα ζητήματα, δεν ήρθε όμως δίχως συνέπειες γι᾽ αυτήν: ο πιστός Λαός σταδιακά αλλά σταθερά, άρχισε κατ᾽ αρχάς να την αμφισβητεί, για να φθάσει κατά την περίοδο της “πανδημίας”, να την θεωρήσει ως αναπόσπαστο τμήμα του Συστήματος, και ανοικτά να την ονομάζει “προδοτική”. Θυμίζουμε τον ζήλο της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ιεραρχών υπέρ των μέτρων αποκλεισμού (λόκνταουν) της Κυβέρνησης, και ακολούθως τον ζήλο προπαγάνδας υπέρ των νέων και αδοκίμαστων mRNA εμβολίων. Έφθασαν δε να “θεολογήσουν” υπέρ του κλεισίματος των Ιερών Ναών, λέγοντας ότι είναι χώροι που η μόλυνση είναι ανεμπόδιστη και η συνάθροιση επικίνδυνη. Ναι, η Σύναξη των πιστών και η Θεία Λειτουργία κατήντησαν “συναθροίσεις”, ενώ η προσκύνηση των Ιερών Εικόνων επιζήμια για την Δημόσια Υγεία. Τελικά, ως έσχατη κατάντια, συμφώνησαν να κάνουν την Ανάσταση του Πάσχα, στις 9 το βράδυ, διότι μετά τις 12 ο Covid προσβάλλει τους ανθρώπους… 

Θυμίζουμε επίσης, αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό στους πολλούς, τους δύο όρκους που έχει δώσει ο κάθε Ιεράρχης. Ο πρώτος είναι κατά την χειροτονία του, οπότε και ορκίζεται να τηρήσει την Ιερά Παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες και τις αποφάσεις των οικουμενικών Συνόδων. Ο δεύτερος, δίνεται την επόμενη ακριβώς ημέρα της χειροτονίας, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, οπότε και ο νέος Μητροπολίτης ορκίζεται να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους της Χώρας. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη ώστε να διαπιστώσει κανείς, ποιος εκ των δύο όρκων «βαραίνει» περισσότερο στην συνείδηση της πλειονότητας των Ιεραρχών: ο είς προς τον Θεόν, ή ο είς προς τον «Καίσαρα»… Ως μισθωτοί «ποιμένες» που είναι, φυσικά προς τον δεύτερο. Έτσι εξηγείται η απόλυτη προσήλωση της Ιεραρχίας προς τις βουλές της πολιτικής εξουσίας. 

Ο πιστός Λαός δεν τα ξέχασε όλα αυτά, μα ούτε τα συγχώρησε, και το κυριότερο: η φήμη των άλλοτε “λεόντων της Πατερικής Ορθοδοξίας”, έχει πιά εξαφανιστεί στα “εξ᾽ ων συνετέθει”. 

Επανερχόμενοι τώρα στο ερώτημα του γιατί η παρούσα συγκυρία και η “μαχητική” επιλογή της Ιεραρχίας, αποτελούν “πάσα” της πολιτικής προς την εκκλησιαστική εξουσία, η απάντηση προκύπτει αβίαστα: στην λογική της λαϊκής παροιμίας “μ᾽ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια”, ΚΑΙ η νομοθεσία θα περάσει από την Βουλή, ΚΑΙ η εκκλησιαστική εξουσία θα έχει “ξεπλυθεί”, και θα έχει –μερικώς έστω– αποκατασταθεί στα μάτια των απλών πιστών, ως μέγιστη αμύντορ της ηθικής… 

Και αν κάποιος –υπερβολικά καλόπιστος– επιμείνει να αμφισβητεί τα περί “πάσας” της πολιτικής προς την εκκλησιαστική εξουσία, ας γίνουμε σαφέστεροι, θέτοντας τα ακόλουθα ερωτήματα: 

Γιατί δεν συζητάται καν από την Ιεραρχία, η δυνατότητα που παρέχει το Σύνταγμα κατά το άρθρο 73 παράγραφος 6: 

Με υπογραφή πεντακοσίων χιλιάδων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, μπορούν να κατατίθενται έως δύο ανά κοινοβουλευτική περίοδο προτάσεις νόμων στη Βουλή, οι οποίες με απόφαση του Προέδρου της παραπέμπονται στην οικεία κοινοβουλευτική επιτροπή προς επεξεργασία και εν συνεχεία εισάγονται υποχρεωτικά προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια του Σώματος. Οι προτάσεις νόμων του προηγούμενου εδαφίου δεν μπορεί να αφορούν θέματα δημοσιονομικά, εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας. Νόμος ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της παρούσας παραγράφου. 

Δεν μπορεί να κοινοτοποιήσει τον πιστό Λαό, ώστε να βρει 500.000 υπογραφές; Το σίγουρο είναι ότι αν το επιχειρήσει, δεν θα βρει 500.000 αλλά 5.000.000 υπογραφές… 

Δεν είναι επίσης αλήθεια, ότι ήδη έχει ανακοινωθεί από την Ιεραρχία ότι δεν θα καταφύγει σε μαχητικές κοινοτοποιήσεις του Λαού, ενώ δεν τίθεται καν ζήτημα να θέσει την Εκκλησία “εν διωγμώ”; Τί ισχυρότερο τούτου; Τί φοβάται; Την μετωπική σύγκρουση με το Σύστημα ή την ανελέητη επίθεση των αργυρώνητων συστημικών ΜΜΕ; Άραγε έχουν ξεχασθεί τα Ευαγγελικά: “καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου” (Μτ. 24.9), “ καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου” (Μκ. 13.13), “μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ” (Λκ. 6.22) και τέλος, “Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν: ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ” (Λκ 16.13); 

Να σημειωθεί τέλος, ότι στο ίδιο μήκος κύματος αναμένεται να κινηθεί και η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους, όπου κι αυτή θα “θυμηθεί” τα Πάτρια και θα ξαναβρεί την μιλιά της… 

Ωραία λοιπόν η συνεργασία των δύο εξουσιών, και βολική. Αλλά και χρήσιμη… Πρώτιστα, διότι ρίχνει το φως της δημοσιότητας μακριά από τα επείγοντα ζητήματα, όπου –και πάλι βολικά– δεν χρειάζεται να τοποθετηθούν οι εξουσίες δημόσια ως προς το Ουκρανικό και το Παλαιστινιακό ζήτημα. Ειδικότερα τώρα που η Ελλάδα έχει πλήρη εμπλοκή και στους δύο πολέμους, και αναμένεται αυτή η εμπλοκή να κλιμακωθεί. Μάλιστα όταν Ορθόδοξος Ναός πλήρης πιστών βομβαρδίζεται στην Γάζα υπό του Σιωνιστικού Στρατού, με εκατόμβη θυμάτων, ενώ στην Ουκρανία βρίσκεται εν πλήρη εξελίξει σκληρός διωγμός κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών υπό του Ναζιστικού Καθεστώτος.