300+100 χιλιάδες Έλληνες αναζητούν ελπίδα

 

skal

Στιγμιότυπο από το Πανουκρανικό Φεστιβάλ Ελληνικού Πολιτισμού που έγινε στη Μαριούπολη τον Σεπτέμβριο του 2021 (φωτ.: Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας)

Το πολλάκις εξαμαρτείν…

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Το δυνατό στοιχείο του ελληνισμού στο διάβα των αιώνων και των χιλιετιών ήταν η τάση του να αναζητεί νέες ευκαιρίες μέσα από την ίδρυση αποικιών στην Αρχαιότητα, και κοινοτήτων σε διάφορες περιοχές του κόσμου κατά τους τελευταίους αιώνες.

Αυτή η διασπορά ήταν το στρατηγικό πλεονέκτημα που επέτρεψε στους Έλληνες πρώτα να οραματιστούν και μετά να αγωνιστούν για την ελευθερία, απέναντι στον οθωμανικό ζυγό, απέναντι σε μια υπερδύναμη της εποχής.

Το θέμα είναι ότι από τότε που ιδρύθηκε αυτό το ελληνικό κράτος και όσο απελευθέρωνε εδάφη που κατοικούνταν κατά πλειονότητα από Έλληνες, με τις ενέργειές του δημιουργούσε συνθήκες για τη σταδιακή συρρίκνωση του ελληνισμού.

Υπάρχει μια λογικοφανής εξήγηση που λέει ότι όταν εσύ προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα δικό σου εθνικό κράτος, τότε αυτό δίνει το «δικαίωμα» και στα γειτονικά κράτη να πράξουν το ίδιο, με αποτέλεσμα την εξόντωση –ή στην καλύτερη περίπτωση την εκδίωξη– των ελληνικών πληθυσμών από τα εδάφη τους.

Όμως πολλές φορές το ελληνικό κράτος, ακριβώς επειδή από της ιδρύσεώς του δεν είχε ενσωματώσει ένα δόγμα προστασίας και διαφύλαξης των ανά τον κόσμο ελληνικών κοινοτήτων, με την απουσία σχετικής πολιτικής αλλά και με τις άφρονες ενέργειές του οδήγησε στη συρρίκνωση του ελληνισμού.

Ποτέ το ελληνικό κράτος δεν αντιλήφθηκε ότι όταν δεν σε σέβονται πρέπει να σε φοβούνται.

Όταν δεν υπάρχει ούτε σεβασμός αλλά ούτε φόβος, και όταν δεν υπάρχει πολιτική προστασίας των ανά τον κόσμο ελληνικών κοινοτήτων, τότε υπάρχει αυτό που λέμε συρρίκνωση του ελληνισμού.

Δεν μπήκε στον «αυτόματο πιλότο» η εξάλειψη του ελληνικού στοιχείου από την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Αιθιοπία, τις παρευξείνιες χώρες, τον Καύκασο, τη Μικρά Ασία, τα κατεχόμενα της Κύπρου.

Απουσία πολιτικής και συγκεκριμένες ενέργειες της Αθήνας οδήγησαν σ’ αυτή την τραγική κατάσταση που όταν «ολοκληρωθεί» θα σημάνει και το τέλος της Ελλάδας.

Γιατί όπως δεν μπορούσε να υπάρξει η Ελληνική Επανάσταση χωρίς τις ανά τον κόσμο ελληνικές κοινότητες, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα χωρίς αυτές.

Πριν πάμε στις τελευταίες ενέργειες της Αθήνας που θέτουν σε κίνδυνο τις τελευταίες πολυάριθμες ελληνικές κοινότητες στον κόσμο, να υπενθυμίσουμε ότι το 1919 η κυβέρνηση Βενιζέλου αποφάσισε να υπακούσει στα κελεύσματα των συμμάχων της Αντάντ και ενώ είχε τελειώσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έστειλε ένα Σώμα Στρατού στην «Εκστρατεία της Μεσημβρινής Ρωσίας».

Σύμφωνα με το ημερολόγιο των γεγονότων, πληθώρα στοιχείων από τα μέτωπα της Οδησσού και της Κριμαίας και επιτελικά κείμενα που περιέχονται στο βιβλίο Η εκστρατεία της Ουκρανίας (Ιανουάριος- Μάιος 1919) (εκδ. Κέδρος, 2015), με μαρτυρίες και τεκμήρια του στρατηγού Νίδερ, διοικητή του Σώματος Στρατού, αναβιώνεται η ιστορία των πέντε μηνών, οι προετοιμασίες, οι επιχειρήσεις, η άτακτη υποχώρηση Γάλλων και Ελλήνων από την Ουκρανία σε Βεσσαραβία (Μολδαβία) και Ρουμανία, η συμμαχία των Νεότουρκων του Κεμάλ με τους επαναστάτες του Λένιν –την οποία μάλλον διευκόλυνε η συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε αυτό τον πόλεμο–, και φυσικά ο ανταγωνισμός των ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Δηλαδή, η απόφαση της Αθήνας έπαιξε κι αυτή το ρόλο της στην τραγική κατάληξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας και του ξεριζωμού του ελληνισμού.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Όταν οι μπολσεβίκοι εκδίωξαν τον ελληνικό και γαλλικό στρατό εκδικούμενοι την Ελλάδα εξόντωσαν την αφρόκρεμα του ελληνισμού της Μεσημβρινής Ρωσίας, σήμερα νότιας Ουκρανίας, ήτοι των ελληνικών κοινοτήτων της Οδησσού, του Μικολάεφ, της Χερσώνας, της Μελιτόπολης και διαφόρων πόλεων της Ταυρίδας (Κριμαίας).

Εν έτει 2022 και πάλι η κυβέρνηση των Αθηνών έλαβε μια απόφαση που θέτει σε κίνδυνο την επιβίωση ελληνικών κοινοτήτων που αριθμούν 100+300 χιλιάδες ψυχές.

Η Ελλάδα αποφασίζοντας να εμπλακεί στον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία (η οποία δεν είναι σύμμαχος της χώρας μας) έστειλε όπλα και πυρομαχικά για να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ρωσίας, θέτοντας σε κίνδυνο τα συμφέροντα και την επιβίωση των 100.000 Ελλήνων που κατοικούν σε περιοχές που τώρα ελέγχουν ο ρωσικός στρατός και η ρωσική διοίκηση, αλλά και τα συμφέροντα περίπου 300.000 Ελλήνων που κατοικούν στη Νότια Ρωσία και στον Καύκασο.

Το Ισραήλ από την πλευρά του, που διαθέτει περίπου τον ίδιο πληθυσμό εβραϊκής καταγωγής και θρησκεύματος στην Ουκρανία και τη Ρωσία, για να μην πλήξει τα συμφέροντά του περιορίστηκε στην παροχή ανθρωπιστικής και υλικής βοήθειας στην Ουκρανία και αρνήθηκε σθεναρά, παρά τις πιέσεις, να στείλει όπλα και πυρομαχικά.

Φυσικά δεν ήταν μόνο στα συμφέροντα των εβραίων της Ρωσίας που ήθελε να προστατέψει το Ισραήλ, είναι και η κατάσταση στη Συρία όπου η ισραηλινή αεροπορία έχει ανάγκη της ρωσικής προστασίας κατά τις αεροπορικές επιθέσεις εναντίον στόχων στη συριακή επικράτεια.

Πάντως, με βάση όλα τα παραπάνω, τίθεται ένα κεντρικό ερώτημα:

Με τη Ρωσία να έχει δηλώσει ότι η Ελλάδα λόγω της αποστολής όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία, είναι στον κατάλογο με τις εχθρικές χώρες, ποιο είναι το σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη για να στηρίξει τους δοκιμαζόμενους από τη ρωσική εισβολή 100.00 Έλληνες της Μαριούπολης και του Ντονμπάς, καθώς και τους 300.000 Έλληνες της Ρωσίας;

Καλή χρονιά σε όλους τους Έλληνες, στον ελληνισμό της διασποράς και κυρίως στον δοκιμαζόμενο ελληνισμό της Μαριούπολης, του Ντονμπάς και της Ρωσίας.

https://infognomonpolitics.gr/2023/01/300100-chiliades-ellines-anazitoun-elpida/#.Y7LrvT7Lkpg.twitter