Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΩΣ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

            Η Κυριακή αυτή, αγαπητοί αδελφοί, ονομάζεται Κυριακή «πρό τής Υψώσεως» και η μεθεπόμενη Κυριακή ονομάζεται «μετά την Ύψωσιν». Συμβαίνει αυτό διότι ενδιαμέσως, τήν επόμενη Κυριακή, θα εορτάσουμε τήν «Παγκόσμιο Ύψωση τού Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού» και σαν γεγονός η Ύψωση σκιάζει, χρωματίζει τήν εορταστική ατμόσφαιρα όλης τής εβδομάδας. Ο Κύριος στήν αρχή αναφέρει ότι δεν υπήρξε κανείς άνθρωπος που να ανέβηκε στον ουρανό και να έμαθε, να ένιωσε, να είδε τίς επουράνιες πραγματικότητες και να τίς δίδαξε στούς ανθρώπους, παρά μόνο ο Θεός που ενανθρώπησε, δηλαδή Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

            Στην συνέχεια η περικοπή αναφέρεται σε ένα επεισόδιο θαυματουργικό τής Παλαιάς Διαθήκης, κατά την διάρκεια τής πορείας τού ισραηλιτικού λαού μέσα στήν έρημο: θανατηφόρα φίδια εμφανίστηκαν που θανάτωναν τον αχάριστο λαό. Πολλοί απεβίωσαν με αποτέλεσμα οι εναπομείναντες να μετανοήσουν. Παρακάλεσαν τον Μωυσή, κι αυτός παρακάλεσε τον Θεό κι Εκείνος έδωσε μια παράδοξη εντολή στόν Μωυσή. Τού είπε να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το αναρτήσει πάνω σε έναν πάσσαλο. Κατόπιν να το ανυψώσει σε ψηλό μέρος. Όποιος ισραηλίτης δαγκωνόταν από το φίδι, γινόταν καλά από τό ιοβόλο δήγμα.

            Η αντιστοιχία τής προτύπωσης είναι προφανής: όπως νεκρό είναι ένα χάλκινο φίδι που κρέμεται, έτσι νεκρό είναι και τό εσταυρωμένο σώμα τού Χριστού, αφού και ως προς τής αμαρτία ένιαι νεκρό. Και όπως οι ισραηλίτες γιατρεύονταν από τα ιοβόλα δήγματα τών δηλητηριωδών φιδιών, έτσι και κάθε Χριστιανός, με πίστη ατενίζοντας τό εσταυρωμένο σώμα τού Κυρίου, γιατρεύεται από κάποια άλλα «δαγκώματα», πολύ πιο επικίνδυνα, τα οποία μας προξενούν οι δαίμονες και τα πάθη. Έτσι, αυτός που με τέτοιο τρόπο πιστεύει στόν Χριστό, αυτός δηλαδή που παίρνει τον Σταυρό Του και τον μετατρέπει σε γεγονός τής προσωπικής του περιπέτειας δεν χάνεται, αλλά κερδίζει τήν αιώνιο ζωή μαζί με τον Χριστό.

            Μπορεί να γίνει και άλλη μια αντιστοιχία: δίνοντας προσοχή στην συμβουλή τού όφεως μέσα στόν Παράδεισο η Εύα, και τηρώντας την κατόπιν μαζί με τον Αδάμ, έχασαν τον Παράδεισο και μαζί τους όλο τον ανθρώπινο γένος που προήλθε από αυτούς.

            Λίγο παράξενο και τολμηρό να προτυπώνεται ο Χριστός μας με φίδι. Ας μη σκανδαλιζόμαστε! « Όπως υψώθηκε το φίδι στήν έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός τού ανθρώπου». Ομοίωμα τού Χριστού το φίδι, όχι πραγματικό και άρα χωρίς δηλητήριο. Με τον ίδιο τρόπο ο Χριστός φόρεσε τήν ανθρώπινη σάρκα και κατέκρινε τήν ανθρώπινη αμαρτία στήν δική του αναμάρτητη σάρκα. Έγινε για εμάς «κατάρα» για να μας γλιτώσει από τήν κατάρα. Ελεεινό θέαμα και ακρόαμα πάνω στόν Σταυρό ο αναμάρτητος Θεός, για να γλιτώσει εμάς από τήν αμαρτία. Μάνα, πατέρας, αδελφός, αδελφή, φίλος, έγινε τα πάντα για εμάς. Καταπώς λέει και ο απόστολος Παύλος, ο Θεός άφησε τον Χριστό, που δεν γνώρισε εκ πείρας τήν αμαρτία, να κατακριθεί ως αμαρτωλός για χάρη μας, ώστε δια τής ενώσεώς μας με Αυτόν, να γίνουμε ι εμείς δικαιοσύνη Θεού.

            Ακριβώς τήν στιγμή τού θανάτου Του πάνω στόν Σταυρό, κατήγαγε θριαμβευτική νίκη κατά τού διαβόλου και τών εναντίων δυνάμεων τού σκότους. Είναι η στιγμή τής πιο μεγάλης δόξας Του, γι αυτό και δεν θεωρούμε τήν Σταύρωσή Του εξυβριστική, αλλά δοξασμένη Ύψωση.

            Μέσα τήν θεία Λειτουργία ενωνόμαστε με τον Χριστό. Οι πιστοί ζούμε ολόκληρη τήν ζωή τού Κυρίου από τήν γέννησή Του μέχρι και τήν Ανάληψη και τήν Πεντηκοστή. Ο Σταυρός έχει κεντρική θέση μέσα σε αυτήν τήν πνευματική πανδαισία, όπου επουράνια και επίγεια αλληλοπεριχωρούνται. Μπορεί να σκεφθεί κανείς πόσες φορές κάνουμε το σημείο τού σταυρού στήν διάρκεια τών ιερών ακολουθιών. Η αγία Τράπεζα τού Ναού αποτελεί πραγματικά και Γολγοθά και Τάφο, «τόπο» σταύρωσης και ανάστασης μαζί, ανάληψης και πραγματικής, προσωπικής τών μετεχόντων πεντηκοστής.

            Κατά τήν διάρκεια τής μεγάλης Εισόδου συνοδεύουμε κι εμείς πραγματικά τον Χριστό στήν πορεία Του προς τον Γολγοθά. Η πορεία αυτή τής συσταύρωσής μας μαζί Του, ακολουθείται από τήν συνταφή μας «μέσα» στήν αγία Τράπεζα με τρόπο που επεκτείνεται και αγκαλιάζει τον νού μας στήν «ταφή» του μέσα στήν καρδιά μας. Μετά τήν συσταύρωση και τήν συνταφή με τον Χριστό, κοινωνώντας τού σώματος και αίματός Του, ακολουθεί η συνανάστασή μας μαζί Του από εδώ και στούς αιώνες.

            Έτσι ο Σταυρός τού Χριστού γίνεται κυριολεκτικά η θύρα, ο πορθμός διά τού οποίου συναντάμε τον ζωντανό Χριστό και Θεό μας, με τήν καρδιά, το σώμα μας, τήν ψυχή μας.

Αρχιμ. Ε.Τ.