ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

            Μετά τό θαύμα, αγαπητοί αδελφοί, τού πολλαπλασιασμού τών άρτων και τών ιχθύων στήν Παλαιστίνη και τον χορτασμό του μεγάλου πλήθους που βρισκόταν εκεί, ο λαός παραληρεί. Πιστεύει, με αφορμή αυτό το θαυμαστό σημείο, ότι μπορεί πλέον να ικανοποιηθεί κάθε ανάγκη και μεσσιανική προσδοκία του.

            Βλέποντας ο Κύριος ότι το πνευματικό Του έργο κινδυνεύει να παραθεωρηθεί και να παρανοηθεί, απομακρύνει τούς μαθητές Του στήν λίμνη και ο Ίδιος αποσύρεται στήν ησυχία για να προσευχηθεί, δείχνοντας έτσι και σ’ εμάς ότι πριν ή στήν διάρκεια κάθε δυσκολίας, πειρασμού ή σοβαρού έργου, πρέπει να καταφεύγουμε στήν προσευχή.

            Μέσα στήν δίνη τής τρικυμίας και το σκότος τής νύχτας εμφανίζεται ο Χριστός, γνωρίζοντας ότι οι μαθητές Του κινδυνεύουν. Οι μαθητές τα χάνουν νομίζοντας ότι πρόκειται για φάντασμα, αλλά Εκείνος αμέσως τούς λέει να μη φοβούνται, να έχουν θάρρος γιατί είναι ο Δάσκαλός τους αυτός που στέκεται δίπλα τους. Τότε ο Πέτρος τού ζητάει να περπατήσει πάνω στα νερά, όπως ακριβώς Εκείνος. Ο Χριστός τον προσκαλεί και ο Πέτρος κατά χάρη περπατάει πάνω στα νερά τής βαθιάς λίμνης. Όσο κέντρο τής προσοχής του ήταν ο Κύριος, προχωρούσε πάνω στα νερά χωρίς εμπόδιο. Μόλις όμως μετακινήθηκε η προσοχή του σε άλλους λογισμούς, άρχισε να βυθίζεται με αποτέλεσμα τήν κραυγή «Κύριε σώσον με»! Αμέσως ο Χριστός τον συγκρατεί και τον επαναφέρει, ρωτώντας τον γιατί έδειξε ολιγοπιστία και δειλία. Μπαίνουν κατόπιν στό πλοίο, όπου οι μαθητές ομολογούν τον Χριστό σαν Υιό τού Θεού.

            Τον Θεό δεν πρέπει να τον πειράζουμε. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να ζητούσαμε από Εκείνον να μας ικανώσει να περπατήσουμε πάνω στήν θάλασσα. Άλλωστε δεν θα είχε νόημα τώρα κάτι τέτοιο.

            Με τήν χάρη Του όμως περπατάμε πάνω στα κύματα τής παρούσας ζωής και όχι μόνο δεν καταποντιζόμαστε παρόλο τον αγώνα, αλλά και αισθανόμαστε διαρκώς ενδυναμούμενοι τον Χριστό δίπλα μας. Ακόμη κι αν υπάρχουν φορές που στην διάρκεια τού πολέμου νομίζουμε ότι είναι απών, Εκείνος είναι πάντοτε κοντά μας και μας παραστέκει. Είναι εκείνες οι στιγμές που συστέλλεται η αίσθηση τής Χάρης μέσα στήν καρδιά τού ανθρώπου και αυτός γεύεται τα πικρά ύδατα τών παθών, τών κακών και διεστραμμένων επιθυμιών, κλίσεων και ροπών τής καρδιάς του και αισθάνεται να βυθίζεται στην απόγνωση. Κραυγάζει τότε μετά κραυγής ισχυράς και δακρύων στον μόνο που μπορεί να τον σώσει κι Εκείνος έρχεται και τον ανασηκώνει χαρίζοντάς του τήν σωτηρία από βέβαιο πνιγμό.

            Χριστός καθεύδει, ο Χριστός αποκοιμήθηκε δηλαδή, είναι μια συγκλονιστική φράση που χρησιμοποιεί ανθρωποπαθώς ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για να περιγράψει αυτές ακριβώς τίς στιγμές που φαίνεται να εγκαταλείπει το νοητό σκάφος τής Εκκλησίας ο Χριστός, η κεφαλή της. Η Εκκλησία παραβάλλεται με νοητό καράβι και μάλιστα η Κιβωτός τού Νώε είναι μια από τίς προτυπώσεις της. Όπως εκείνη η Κιβωτός έσωσε από τον κατακλυσμό όσους βρίσκονταν μέσα, έτσι και η νοητή ναύς τής Εκκλησίας σώζει από τον κατακλυσμό τής αμαρτίας.

            Η φράση τού αγίου Γρηγορίου από επιστολή του προς τον ρήτορα Ευδόξιο, αναφέρεται στούς πειρασμούς και τίς φοβερές αντιξοότητες που συνάντησε στό διάβα τό πλοίο τής Εκκλησίας, σε σημείο να απογοητεύεται ο Άγιος λέγοντας: «ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει». Μας μεταφέρει ακριβώς στήν ατμόσφαιρα τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Αλλά επειδή η Εκκλησία έχει οικοδομηθεί πάνω στήν πέτρα τής ομολογίας ότι ο Ιησούς είναι ο αληθινός Υιός τού Θεού και επιπλέον έχει ποτιστεί λόγω αυτής τής ομολογίας με τα αγιασμένα αίματα εκατομμυρίων μαρτύρων «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», σύμφωνα με το αψευδές στόμα τού Χριστού, δεν νικάται και δεν φοβάται κανένα εγκόσμιο σύστημα και καμιά εγκόσμια ισχυρή προσωπικότητα. Δυσκολεύεται, αλλά πάντοτε υπερβαίνει τίς όποιες δοκιμασίες, γιατί πηδαλιούχος της δεν είναι κάποιος άνθρωπος, αλλά Αυτός ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς.

            Μένει σ’ εμάς λοιπόν που είμαστε ενταγμένοι δια τού Βαπτίσματος και τού Χρίσματός μας σε αυτόν τον θεανθρώπινο Οργανισμό, δηλαδή τήν Εκκλησία, να ανανεώνουμε τήν Χάρη τήν οποία τότε λάβαμε, με τήν προσεκτική συμμετοχή μας στήν κοινωνία τού σώματος και τού αίματος τού Χριστού, ώστε να Τον έχουμε κατοικούντα και μένοντα μέσα στήν καρδιά μας. Εκείνος,, όχι μόνο θα μας προστατεύει συνεχώς από τίς θαλασσοταραχές τής παρούσας ζωής, αλλά θα κατασιγάζει και τίς τρικυμίες τής νοεράς θάλασσας τών καρδιών μας, που προξενούνται από τήν εμπαθή και αμετανόητη ζωή μας. Όταν όμως αγωνιζόμαστε η έκβαση τών πειρασμών θα είναι νικηφόρα κι εμείς ως μαθητές τού Χριστού θα Τον ομολογούμε μαζί με τίς ατέλειωτες χορείες τών εν ουρανοίς απογεγραμμένων και τών επί γής συναγωνιζομένων, ως τόν αληθινό Υιό τού Θεού και Σωτήρα μας.

Αρχιμ. Ε.Τ.