Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ

                « Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς» , είναι η δυνατή, καρδιακή κραυγή τών δέκα λεπρών τού σημερινού ευαγγελίου, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Είναι η προσευχή που κραύγασαν τυφλοί και ανέβλεψαν, δαινομισμένοι και απαλλάχθηκαν από τήν κατοχή τού δαίμονα, ασθενείς και βρήκαν τήν υγεία τους.

                Η λέπρα ήταν μία φοβερή ασθένεια, ειδικά τήν εποχή τού Κυρίου. Συν τω χρόνω παραμορφώνεται το σώμα τόσο πολύ, που ο άνθρωπος καταντάει δύσμορφος, έχει αφόρητους πόνους και οδεύει πρός τόν θάνατο. Πολύ συχνοί είναι και οι ακρωτηριασμοόι μελών τού σώματος όταν υπάρχεικίνδυνος γάγγραινας. Οι λεπροί στα χρόνια τού Χριστού ζούσαν εκτός τών πόλεων, μακριά, φορούσαν κουδούνια στόν λαιμό τους και φώναζαν « είμαστε λεπροί»  για να τούς ακούνε οι άλλοι άνθρωποι και να μην πλησιάζουν. Στήν κραυγή τους ο Χριστός τούς πλησίασε και τούς συνέστησε να πάνε να δείξουν το σώμα τους στόυς Ιερείς. Την εποχή εκείνη οι Ιερείς, εκτός τών άλλων καθηκόντων τους, πιστοποιούσαν τήν σωματική υγεία κάποιου.Τηρώντας τόν νόμο ο Κύριος, εφόσον τούς στέλνει στούς Ιερείς, προλέγει και σχεδόν ταυτόχρονα τούς χαρίζει τήν σωματική τους υγεία: « και καθώς πήγαιναν καθαρίστηκαν από τήν λέπρα» .

                Είναι όμως πολύ σημαντικό να προσέξουμε στήν συνέχεια τήν συμπεριφορά τών λεπρών μετά τήν θεραπεία τους, απέναντι στόν μεγάλο Ιατρό:  από τούς δέκα ευεργετηθέντες, μόνο ένας επέστρεψε να ευχαριστήσει τόν Ευεργέτη του, και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Φαίνεται ότι επισκιάστηκε τελικά μόνον αυτός από τήν χάρη τής πίστεως στόν Χριστό και τής μετανείας. Στούς άλλους δεν φαίνεται κάτι τέτοιο· και τό θαύμα είδαν – μάλιστα στόν ίδιο τους τόν εαυτό – και πάλι δεν πίστεψαν. Το γεγονός αυτό απαντάει περίτρανα και σε όλους εκείνους που απαιτούν να δούν θαύματα για να πιστέψουν. Δεν θα ήταν άτοπο τελικά να υποθέσουμε ότι ο ευγνώμων λεπρός ίσως να ήταν εκείνος που θα έιχε παροτρύνει και τούς υπόλοιπους εννέα να κραυγάσουν προς τόν Χριστό· εκείνοι τόν ακολούθησαν μήπως και είναι « τυχεροί» και γίνουν καλά· μέχρις εκεί. Ο Κύριος στό τέλος απλώς κάνει τήν συγκεκριμένη ερώτηση: « Πού είναι οι υπόλοιποι εννέα» ; τα συμπεράσματα και τήν απάντηση τα αφήνει στούς χριστιανούς όλων τών αιώνων.

                Υπάρχει όμως αδελφοί μου και μία άλλου είδους λέπρα φοβερότερη από τήν σωματική. Είναι η λέπρα τής αμαρτίας και από αυτήν τήν άποψη είμαστε όλοι σε χειρότερη ίσως θέση από τούς δέκα λεπρούς τού Ευαγγελίου, διότι πολλοί ούτε κάν τήν υποπτευόμαστε. Επιπλέον δεν υπάρχουν τίς περισσότερες φορές τα « κουδούνια» που τήν κάνουν εξωτερικώς αντιληπτή, ώστε να ταπεινώνεται ο αμαρτωλός όπως ο λεπρός.

                Όταν ο αμαρτωλός αποφασίσει να πάει στόν Πνευματικό εν μετανοόια, έχοντας επίγνωση τής κατάστασής του και αρχίσει να κραυγάζει την γνωσή προσευχή « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» , τήν οποία μάς παρέδωσε ο Ίδιος ο Κύριος παροτρύνοτνάς μας να ζητάμε πράγματα στό Όνομά Του και τήν οποία μάς παραδίδουν και οι Πατέρες μας, τότε το τοπίο αλλάζει. Η συγκεκριμένη προσευχή στήν αρχή οδηγεί σε μία ηρεμία τού νου. Αργότερα κατεβαίνει βαθύτερα στήν καρδιά φανερώνοντας σε όλλη του τήν έκταση τόν βούρκο, τό χάος και τήν αγριότητα τών παθών. Αφού με αυτόν τον τρόπο, πονώντας για τήν κατάστασή του για πολύ καιρό ο άνθρωπος ταπεινωθεί, η ίδια αυτή προσευχή κατακαίει τόν νοητό δράκοντα που διαφεντεύει στούς λειμώνες τής καρδίας και επιπλέον θεραπεύει και τίς πληγές που αυτός άνοιξε. Από τήν πολυαρχία τών παθών οδηγούμαστε στήν ολιγαρχία τών παθών (λιγοστεύουν και εξασθενούν τα πάθη) και από εκεί στήν μοναρχία τού νού, ο οποίος συνεχώς προσευχόμενος, ως επίσκοπος, εποπτεύει χάριτι Θεού τίς απείρως αχανείς καρδιακές εκτάσεις και ο αμαρτωλός γέυεται πλέον αυ΄το που οι Πατέρες μας ονομάζουν « καρδιακή ησυχία».

                Γι αυτό χρειάζεται όλοι μας, με ό, τι κι αν ασχολούμαστε να επαναλαμβάνουμε είτε προφορικά, έιτε ψιθυριστά, είτε νοερά, το παντοδύναμο Όνομα του Χριστού. Χρειάζεται να επαναφέρουμε στήν ζωή μας τήν Παράδοσή μας, δηλαδή να συναντιόμαστε όλοι επί τώ αυτώ, με τήν σύντομη αυτή προσευχή. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προετείνει να αρχίζει η εξάσκηση σε αυτήν από τήν σχολική ακόμη ηλικία τού παιδιού. Αποτελεί περίληψη τού Ευαγγελλίου, είναι σύντομη και εύληπτη, περικλείει μέσα της τριαδολογία, ανθρωπολογία, χριστολογία, περιέχει δόγμα και ικεσία και ενοποιεί συν τώ χρόνο τόν όλο άνθρωπο. Έτσι καθαριζόμαστε από τήν λέπρα τής αμαρτίας και γινόμαστε κατοικητήρια τού αγίου Θεού, καίρια αγγεία τόυ εκκλησιαστικού σώματος εύκαιρα προς οποιαδήποτε χρήση μάς ανατίθεται από τόν Θεό.

Αρχιμ. Ε.Τ.