Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ

                Ένα από τα θεοπρεπή θαύματα που επιτέλεσε ο Ιησούς μετά την επί του Όρους ομιλία είναι και η θεραπεία των δύο δαιμονισμένων στην χώρα των Γεργεσηνών. Πριν από το θαύμα αυτό με ένα μόνο πρόσταγμά του γαλήνεψε την φουρτουνιασμένη θάλασσα και τους ανέμους, δείχνοντας ότι είναι κύριος όλης της άλογης κτίσεως. Τώρα αποδεικνύει ότι και τα υπερφυσικά όντα υποτάσσονται σε αυτόν και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αν προηγουμένως αυτός δεν τους το επιτρέψει.

                Επειδή ο πολύς κόσμος θεωρούσε τον Χριστό ως απλό άνθρωπο, έρχονται οι δαίμονες και τον ομολογούν ως Υιό του Θεού. επειδή επίσης οι μαθητές του δεν μπορούσαν ακόμη να κατανοήσουν την φωνή της θάλασσας και των ανέμων, που τον ανακήρυσσαν Θεό και Κύριό τους, άκουγαν τώρα ξεκάθαρα τα δαιμόνια να τον αποκαλούν Υιό του Θεού μέσα από τα στόματα των δαιμονισμένων. Την ομολογία αυτή οι δαίμονες δεν την έκαναν οικειοθελώς. Ο απόστολος Παύλος τονίζει με σαφήνεια ότι κανείς δεν μπορεί να πεί Κύριο τον Ιησού, παρά μόνον διά μέσου του Αγίου Πνεύματος. Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί ότι εκείνη την ώρα οι δαίμονες αοράτως μαστιγώνονταν από την θεϊκή παρουσία του Κυρίου, γι αυτό αναγκάζονταν να ανακηρύττουν τον Ιησού ως Υιό του Θεού.

                Τα δαιμόνια μιλούσαν με πολύ θράσος και αγριότητα προς τον Κύριο. Του έλεγαν: «Τί ημίν και σοί, Ιησού Υιέ του Θεού;», δηλαδή, τί δουλειά έχεις εσύ με μας, Ιησού Υιέ του Θεού; Ταυτόχρονα όμως είχαν καταληφθεί από απερίγραπτο φόβο, επειδή νόμισαν ότι ο Κύριος αμέσως θα τους έστελνε στην κόλαση, δίχως να περιμένει τον καιρό της κρίσεως. Επειδή πιστεύουν βέβαια στον Θεό, αλλά δεν εμπιστεύονται την ζωή τους στο θέλημά του, γι αυτό και βιώνουν διαρκώς την αντιφατική αυτή κατάσταση του θράσους και της δειλίας. Παρόμοια κατάσταση ζει κάθε άνθρωπος που δεν έχει την ορθή πίστη προς τον Θεό, ή, που πιστεύει μέν, αλλά δεν τηρεί τις εντολές του. στερούμενος την ειρηνοποιό χάρη του Θεού ζει μέσα στην ταραχή, το μίσος και την αναίδεια. Ταυτόχρονα, επειδή ζει συνέχεια μέσα στον φόβο του θανάτου, είναι δούλος της δειλίας και φοβείται τον παραμικρό θόρυβο. Και αν παρουσιάζει έναν επιφανειακό χαρακτήρα ατρόμητου ανθρώπου, αυτό οφείλεται, όπως παρατηρεί ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, στην άγνοια του αληθινού κινδύνου: δεν ξέρει και δεν διανοείται τί θα πεί αιώνια κόλαση.

                Αντίθετα, όποιος πιστεύει στον Θεό και έχει φόβο Θεού, αυτός απαλλάσσεται από κάθε είδους φόβο, επειδή πραγματικά καταργείται γι αυτόν ο θάνατος. Επίσης, επειδή ο άνθρωπος αυτός συναισθάνεται την μηδαμινότητα και την αμαρτωλότητά του, τον σκεπάζει η χάρη του Θεού και του προσφέρει την παρηγοριά του πνευματικού πένθους. Γι αυτό γίνεται πράος και ήσυχος και ειρηνικός. Σέβεται τον Θεό, τιμά τους ιερείς, τους γονείς, τους μεγαλύτερους και ευλαβείται κάθε άνθρωπο ως εικόνα του Θεού.

                Οι δύο δαιμονισμένοι κατοικούσαν στα μνήματα. Εκεί τους οδηγούσαν τα δαιμόνια που τους είχαν κυριεύσει. Σκοπός των δαιμόνων ήταν να ενσπείρουν ψευδείς δοξασίες στους ανθρώπους. Συγκεκριμένα επεδίωκαν να δώσουν την εντύπωση ότι οι ψυχές αυτών που πεθαίνουν γίνονται δαίμονες. Ο Κύριος όμως ερχόμενος στα μέρη εκείνα αποκάλυψε ξεκάθαρα την απάτη τους και ελευθέρωσε τους ανθρώπους από την τυραννική εξουσία τους.

                Οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μακριά από τον Χριστό, εξ αιτίας είτε της ολιγοπιστίας είτε της αμαρτωλής ζωής τους, εύκολα πέφτουν θύματα σε διδασκαλίες πίσω από τις οποίες κρύβεται ο σατανάς. Τότε κινούνται ανάμεσα στα δύο άκρα. Το ένα άκρο είναι να μην πιστεύουν σε τίποτε άλλο, παρά στην δύναμη του ανθρώπου και της ανθρώπινης λογικής. Το άλλο άκρο είναι να πιστεύουν σε ατέλειωτους μύθους, προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Αποτέλεσμα είναι να βρίσκονται συνεχώς μέσα στο σκοτάδι, να περιπαίζονται και να ταλαιπωρούνται από τους γελοίους δαίμονες, να μην βρίσκουν ποτέ λύση και απάντηση στα ποικίλα προβλήματα και θλίψεις τους, και απελπισμένοι να καταλήγουν στον ζοφερό άδη.

                Από το φοβερό αυτό σκοτάδι και την σκλαβιά ελευθερώνει τον άνθρωπο ο Χριστός, ο αληθινός Θεός. Ήλθε στον κόσμο ως Φώς που φωτίζει κάθε άνθρωπο και τον κάνει υιό του Φωτός. Αρκεί μόνον ο άνθρωπος με την ελεύθερη προαίρεσή του να προσέλθει προς το Φώς. Όταν πιστεύουμε στον Χριστό, τηρούμε τις εντολές του και μελετούμε τις Γραφές, τότε ανοίγουν οι οφθαλμοί μας και βλέπουμε. Αποκτούμε διάκριση. Ξεχωρίζουμε το θεϊκό από το δαιμονικό, τον άγιο από τον πλάνο, το καλό από το κακό, την αλήθεια από το ψεύδος. Έρχεται η χάρη του Θεού και μας απαλλάσσει από κάθε δαιμονικό πάθος και αμαρτία, μας κάνει σώφρονες και ιματισμένους, μας επιστρέφει στην πολιτεία του Θεού και μας καθιστά κήρυκες των μεγαλείων του. Ας έχουμε λοιπόν τον Χριστό ως φώς των οφθαλμών μας, για να βλέπουμε πάντοτε ορθά και να φθάσουμε στον προορισμό μας, την Βασιλεία τού Θεού. Αμήν.