Κυριακή των Βαΐων, Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά.

 Posted on 13 Απριλίου, 2025

«…διά τοῦτο καί ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτόν πεποιηκέναι τό σημεῖον». Τό ἱερόν Θεανδρικόν πρόσωπον τοῦ Μεσσίου, ἀποτελεῖ τόν πολύτιμον πρέσβυν, μοναδικόν μεσίτην, μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Πρῶτος γιά τά θαύματα μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Χριστός, τά ὁποῖα λέγονται καί σημεῖα, ἵνα οἱ λαοί «πιστεύσωσιν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας».

Σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, κι ἐμεῖς οἱ πιστοί μετά βαΐων καί κλάδων ἑνώνουμε τίς προσευχές μας μέ ἐκεῖνες τίς καθαρότατες τῶν νηπίων καί θηλαζόντων ψάλλοντας τό «ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».

Τά προφητικά αὐτά λόγια τοῦ Προφήτου Ζαχαρίου, ἐκπληρώνονται τώρα ἀδελφοί, ὅπου ὁ Ἰησοῦς εἰσέρχεται θριαμβευτικά «καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου», στά Ἱεροσόλυμα. Σημαίνει αὐτό ὅτι: καί τά ἔθνη, πού ἔτρεχαν δῶθεν κακεῖθεν μέ κίνδυνο νά ἀπωλεσθοῦν στόν γκρεμό τῆς εἰδωλολατρείας ἐννόησαν καί ἐφωτίσθησαν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου· ὅπως ἐπίσης κατά τήν θριαμβευτική Του εἴσοδον στήν Ἁγίαν Πόλιν ἐδοξάζετο· διά δέ τῆς Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως γλυκοχάραζε ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ μαθητές ἐνεθυμήθησαν, ἐν Χάριτι, ὅτι τά προφητικά λόγια τοῦ Ζαχαρίου ἦσαν δι’ Αὐτόν γραμμένα, δηλαδή τόν Ἰησοῦν. «Ὅν ἑωράκαμεν καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν». Ἡ μαρτυρία αὐτή γέμισε τόν κόσμον· πληρώθηκαν τά σύμπαντα εὐωδίας ἀπό τό κήρυγμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων· καί σήμερα ψάλλεται: «ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον…»1.

Ἔτσι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα ἡ ὁρισμένη κατά τό προκαθορισμένο σχέδιον τοῦ Θεοῦ, ὁπότε ἐδοξάσθη ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπιστεύθη ὡς ὁ Μεσσίας καί ὑπό τῶν Ἐθνικῶν, ἔχαιρον καί οἱ ἐξ Ἑλλήνων Ἀπόστολοι καί Ἰσαπόστολοι μέ τήν ἐκλογή καί ἐπιστροφή τῶν Ἐθνῶν.

Φρονοῦμε ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ καί ἐμεῖς ἀδελφοί, ὅτι τό σημαινόμενον θαῦμα σήμερα τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου, εἶναι ἡ παρουσία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στήν Ἁγία Πόλη· πού σημαίνει ζωή χωρίς θάνατο· ζωή ἀναστάσιμη· «ἀπαρχήν νέας βιοτῆς» (Ἅγιος Πορφύριος). Ὁ Πατήρ, δηλαδή, θέλησε τό πλάσμα Του ὁ ἄνθρωπος μέ σοφία καί γνώση, νά συμμετέχει στή δική Του μακαριότητα διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ὁ Χριστός καθήμενος ἐπάνω στό ὀνάριον-πουλάρι, περπάτησε στούς δρόμους τῶν Ἱεροσολύμων καί ἔφερε τόν Θεό στούς ἀνθρώπους καί τούς ἀνθρώπους στόν Θεό. Στόν Χριστό συνεπῶς, πρέπει νά ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας, «…ὅτι δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τήν προσαγωγήν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἐνί πνεύματι πρός τόν Πατέρα·» καί ὄχι στούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων, « οἷς οὐκ ἐστι σωτηρία».

Ἄς πάρουμε τόν Κύριο, ἀδελφοί, τόν μόνον Ἅγιον καί Εὐεργέτην μαζί μας, στή ζωή, στό σπίτι μας, γιά νά διανύσουμε μέ σταθερά βήματα τήν Ἁγία Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τά φριχτά Πάθη, ὥστε νά γιορτάσουμε μέ τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων νικηταί καί τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν.

Εἴθε, νά σηκώσουμε ψηλά τή σημαία τῆς καινούριας γνώσεως ἵνα ὑψώσουμε τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί παράδοσιν σύμφωνα μέ τόν Προφήτη2· δηλαδή τή φωνή τῆς σοφίας πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός ἀποκαλύπτοντας στόν κόσμο τό νόημα τῆς ἑορτῆς τῶν Βαΐων· διδάσκοντες καί διδασκόμενοι καί ὁδηγούμενοι πάντοτε διά τῶν Ἁγίων Γραφῶν, στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ.

Φρονοῦμε, χριστιανοί, ἄς μή φοβηθοῦμε ἐκείνους πού φθονοῦν τόν Ἰησοῦν τόν Μεσσίαν καί διαστρεβλώνουν τίς θεῖες Γραφές, γιατί αὐτοί εἶναι ἄδειοι, σαρωμένοι καί ἕτοιμοι γιά κατοικία τοῦ διαβόλου3.

Ἄς ψάλλουμε λοιπόν καί σήμερα καί πάντοτε κοντά στό «ὡσσανά», «ἰδού, ὁ Θεός μου καί Κύριος εἶναι σωτῆρας μου· θά ἔχω τήν πεποίθηση μου σ’ Αὐτόν, θά μέ σώσει καί δέν θά φοβηθῶ , γιατί ἡ δόξα μου καί ἡ ὕμνησή μου εἶναι ὁ Κύριος καί Αὐτός ἔγινε σωτῆρας μου. Δέν θά πάψω νά ἀναγγέλω τά ἔνδοξα ἔργα Του σέ ὅλη τή γῆ».

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του σαράντα ἡμέρες πρίν τό Πάθος Του ὅτι: «ὑπάρχουν μερικοί ἀπό αὐτούς πού βρίσκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δέν θά πεθάνουν πρίν δοῦν νά ἔρχεται μέ δύναμη ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ»4. Σήμερα, ἔξι ἡμέρες πρίν τό Πάσχα, ἦλθεν εἰς Βηθανίαν «ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς ὅν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν». Πίστεψαν ἄραγε οἱ φθονεροί Ἰουδαῖοι; Ὄχι. Ἀπεφάσισαν μαζί μέ τόν Ἰησοῦν νά σκοτώσουν καί τόν Λάζαρον.

Ἐν τούτοις, ἁγία γερόντισσα, ἐμεῖς στήν σημερινή ἑορτή καί πανήγυριν, βλέπουμε μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μᾶς συνήγαγε ὅλους καί μᾶς ἕνωσε στήν ἱερά αὐτή σύναξη, τό κάλλος καί τήν λαμπρότητα νά λάμπει στήν «πτωχεία» τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Πάνω δηλαδή ἐκεῖ, «καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου», ἔλαμψε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὑπέρ τήν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου, ὁ ὁποῖος ἔκρυψε τίς ἀκτῖνες του ὅταν μετά ὀλίγας ἡμέρας ἀντίκρυσε τούς φονεῖς καί βασανιστές Του νά Τόν φτύνουν. Ὁ Χριστός ἐν τούτοις στό θεανθρώπινο σῶμα Του, στήν Ἐκκλησία, τελεῖ τήν ἕνωση ὅλων τῶν ὄντων καί κτισμάτων, κάθε ἐλλόγου στοιχείου τους, νικῶντας τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, ἀποκαθιστῶντας τήν ἑνότητα, ἀνάμεσα στό κτῖσμα καί τόν Κτίσαντα καί δι’ Αὐτοῦ, τήν ἑνότητα τῶν κτισμάτων μεταξύ τους.

Συνεπῶς στήν Ἐκκλησία πραγματώθηκε καί ἡ ἑνότητα ἀγγέλων καί ἀνθρώπων. Ὅλοι εἶναι μέλη τοῦ Θεανθρωπίνου Σώματός Του, κεφαλή τοῦ Ὁποίου εἶναι Ἐκεῖνος, πράγμα πού σημαίνει ὅτι ὅλοι ἐμεῖς καί ἄνθρωποι καί ἄγγελοι, ἔχουμε τήν ἴδια θεία κεφαλή, τόν Χριστόν. Αὐτό ἔχει διατυπωθεῖ ἐμπνευσμένα καί στό τροπάριο πού ψάλλουμε οἱ πιστοί, κυρίως οἱ ἀσκητές καί οἱ ἐρημῖτες: «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγε, καί πάντες αἴροντες, τόν Σταυρόν σου λέγομεν· Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις».

Στόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν Ἰησοῦν, τόν Μεσσίαν, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος, ἡ Τιμή καί ἡ Προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

1 (Ψαλμ.Η’, 3)
2(Ἠσαΐας 13, 2)
3(Ματθ. 12, 44)
4(Μάρκ. 9, 1)