Πνευματική Επιστροφή στη Σοφία που Αγκαλιάζει και Θεραπεύει.

 Posted on 6 Μαρτίου, 2025

Κωφίδης Ευάγγελος

Αγαπητοί μου ἐν Χριστῷ, 
Οι λόγοι τοῦ Σολομῶντα στὸ κεφάλαιο 2 εἶναι σὰν ἕνα γράμμα ἀγάπης ποὺ ὁ Θεὸς γράφει στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν εἶναι ἀπλῶς συμβουλές, ἀλλὰ μία ἐρωτική κλήση ἀπὸ τὸν Ποιητὴ τῆς ζωῆς, ποὺ προσκαλεῖ τὴ δική μας καρδιὰ νὰ ζήσει τὴν ἀτέλειωτη γαλήνη Του. Ἄκουσέ με, λοιπόν, μὲ τὴν τρυφερότητα ποὺ ὁ Πατέρας μιλάει στὸ πλανεμένο παιδί Του: 

Ἡ Πρώτη Σταγόνα Ἀγάπης 
Ὁ Σολομῶντας ἀνοίγει μὲ μία προσφορά: «Υἱέ, ἐὰν δεξάμενος…». Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιβάλλει, ἀλλὰ περιμένει. Σὰν μητέρα ποὺ κρατεῖ τὸ φαγητὸ στὰ χείλη τοῦ παιδιοῦ της, ἔτσι κι Ἐκεῖνος προσφέρει τὴ Σοφία Του μὲ μία φωνή χωρὶς βία. Ἡ συγκατάβασή μας νὰ «δεχθοῦμε» καὶ νὰ «κλίνουμε τὴν καρδιά» (2:2) εἶναι ἡ πρώτη πράξη ἐλευθερίας—ἡ στιγμὴ ποὺ ἡ ψυχὴ ξυπνάει ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἀπιστίας καὶ κλαίει: «Ναί, Θεέ μου, θέλω νὰ σοῦ ἀνοίξω!». 

Ὅπως ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε: «Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Πατέρας ποὺ περιμένει νὰ τοῦ πούμε ἕνα μόνο «σ’ αγαπῶ»». Αὐτὴ ἡ ταπείνωση δὲν εἶναι ντροπή, ἀλλὰ ὁ τρόπος νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ θερμότητα τῶν ἀγκαλιῶν Του. 

«Τότε νοήσεις φόβον Κυρίου…» (2:5) 
«Φόβος Κυρίου»—πόσο συχνὰ παρεξηγήσαμε αὐτὴ τὴν φράση; Ὄχι, δὲν εἶναι ὁ τρόμος τοῦ δούλου, ἀλλὰ ὁ ἱερὸς σεβασμὸς τοῦ τέκνου ποὺ ξέρει ὅτι ὁ Πατέρας του εἶναι ἅγιος. Εἶναι ὁ τρόμος τῆς νύφης ποὺ στέκεται μπροστὰ στὸ Νυμφίο της, γεμάτη ταπείνωση καὶ λαχτάρα. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος ἔγραφε: «Ὁ ἁμαρτωλὸς ποὺ αἰσθάνεται τὸν Χριστὸ νὰ ἐπισκέπτεται τὴν καρδιά του, τρέμει ἀπὸ τὴν χαρὰ καὶ τὴν αἰδώ… Μένει ταπεινὸς καὶ συντριμμένος, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἀδυνατεῖ νὰ φύγει ἀπὸ τὴν γλυκύτητα Του».(Λόγο 4 Περὶ μετανοίας), «Ἐμφανὴς γέγονας, Χριστέ μου, καὶ ἐφοβήθην… Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη σου με κρατεῖ, καὶ δὲν ἀφίνει νὰ φύγω».(Ὕμνο 28).

Αὐτὸς ὁ φόβος εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς θεραπείας. Ὅπως τὸ παιδὶ ποὺ κρύβεται στὰ σωθικὰ (στήθος, κόρφος, αγκαλιά) τοῦ πατέρα του ὅταν φοβηθεῖ, ἔτσι κι ἐμεῖς, μόνο στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ βρίσκουμε τὴν ἀσφάλεια νὰ παραδεχθοῦμε τὶς πληγές μας. 

«Ὁ Κύριος δίδει σοφίαν…» (2:6) 
Ἡ Σοφία ποὺ δίνεται «ἀπὸ τοῦ στόματος αὐτοῦ» εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Λόγος ποὺ «ἐγένετο σὰρξ» (Ἰωάν. 1:14). Κάθε λέξη τῶν Παροιμιῶν εἶναι μία προφητεία γιὰ τὴν Ἐνσάρκωση. Ὁ Θεὸς δὲν μιλάει ἀπὸ μακριά· κατεβαίνει στὴν πεσμένη γῆ τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ γίνει ὁ ταξιδιώτης μας. 

Στὴν Θεία Λειτουργία, ὅταν ὁ ἱερέας ψάλλει: «Σοφία! Ὀρθοί!», μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Χριστὸς μας εἶναι ἐδῶ, στὴν μέση.( Ματθαῖος 18:20: «Ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν»).

«Δὲν χρειάζεται νὰ ψάχνουμε μακριά γιὰ νὰ βροῦμε τὸν Θεό· Αὐτὸς εἶναι ἤδη ἐδώ, μέσα μας. Ὅ,τι χρειάζεται εἶναι νὰ ανοίξουμε τὴν καρδιά μας, σὰν μία θύρα, γιὰ νὰ Μπορέσουμε Νὰ Τον δεχθοῦμε!»
(Αποκάλυψη 3:20: «Ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν»). 

«Διατηρήσει… τὴν πορείαν τῶν ὁσίων Αὐτοῦ» (2:8) 
Ὁ δρόμος τῶν ὁσίων δὲν εἶναι εὐθεία χωρὶς πέτρες. Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος φέρνει πληγές, ἀλλὰ καὶ ἀνατέλλει ἀπὸ μέσα μας ἡ ἀγάπη. Ὁ Σολομῶντας μᾶς ὑποσχέεται ὅτι ἡ Σοφία θὰ «φυλάξει τοὺς τρίβους τῆς δικαιοσύνης» (2:8). Ναί, ἀγαπητοί, ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα μας εἶναι ὁ μόνος τρόπος νὰ μὴν χαθοῦμε στὴ σκοτεινιά. 

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε: «Ὅταν πονᾶς, σκέψου ὅτι ὁ Χριστὸς σφίγγει τὸ χέρι σου πιὸ δυνατά». Κάθε πληγή, κάθε δάκρυ, γίνεται τόπος συνάντησης μ’ Ἐκείνον ποὺ φορεῖ τὶς πληγές του στὰ χέρια. 

«Ἵνα σώσῃ σε…» (2:12)
Στὸ τέλος, ἡ ὑπόσχεση εἶναι μία: «θὰ σώσει» (2:12). Ἡ σωτηρία δὲν εἶναι μία ἀπομακρυσμένη ἐλπίδα, ἀλλὰ ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα ποὺ μᾶς περιμένει κάθε στιγμή. Ὅπως στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, ὁ Θεὸς τρέχει νὰ μᾶς συναντήσει, νὰ μᾶς ντύσει μὲ τὴν στολὴ τῆς χάριτος, νὰ μᾶς κλείσει στὴν ἀγκαλιά Του. 

Ἡ ζωὴ μας εἶναι μία μακριὰ ἐπιστροφή σ’ Ἐκείνον ποὺ μᾶς δημιούργησε. Κάθε βήμα προς τὴν Σοφία εἶναι ἕνα βήμα προς τὴν οἰκείωση μὲ τὴν ἀγάπη Του. Καὶ ὅταν πέφτουμε, ἡ Σοφία σκύβει νὰ μᾶς σηκώσει. 

Αγαπητοί μου, ας ἀφήσουμε τὰ ρήματα τοῦ Θεοῦ νὰ γίνουν σπέρμα στὴν καρδιά μας. Να Μὴν φοβηθούμε τὸν πόνο τῆς μετάνοιας· αὐτὸς εἶναι ὁ πόνος τῆς γέννησης. Ὁ Χριστός, ἡ Ζωντανὴ Σοφία, μᾶς καλεί νὰ ἠμπορέσουμε νὰ κλάψουμε μὲ δάκρυα χαρᾶς, νὰ αἰσθανθούμε τὴν ἀγκαλιά Του ποὺ μᾶς τυλίγει, νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνή Του ποὺ μᾶς ψιθυρίζει: 

«Ἔλα, παιδί μου. Ἔλα σπίτι».

Δόξα σοι, ὁ Θεός, ποὺ μᾶς διδάσκεις νὰ ἀγαποῦμε μέσα στὴ θλίψη, νὰ πιστεύουμε μέσα στὸ σκοτάδι, καὶ νὰ ζοῦμε μέσα στὴν ἀγάπη Σου. Ἀμήν.