Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Β' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ





Ο θείος αυτός πατέρας, καταγόταν από την Ασία και ανετράφη από παιδί στην βασιλική αυλή της Κωνσταντινούπολης. Τελείωσε τις σπουδές του στη φιλοσοφία, ρητορική και φυσική. Στη λογική, κατά την αποφοιτήριο διάλεξή του ενώπιον του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων, ο πρύτανης του πανεπιστημίου ανεφώνησε με θαυμασμό ότι αν ήταν παρών και ο ίδιος Aριστοτέλης θα τον επαινούσε.
Μετά τις σπουδές του όμως, απέρριψε τη προσφορά υψηλών αξιωμάτων του αυτοκράτορα, εγκατέλειψε τα βασίλεια και από είκοσι χρονών ασκήτευσε στο Άγιον Όρος. Πρώτα στην Λαύρα του Βατοπεδίου κατόπιν στη Λαύρα του Αθανασίου καθώς και στην ερημική τοποθεσία Γλωσσία, σημερινή Προβάτα. Αναχώρησε από το Όρος για τα Ιεροσόλυμα, αλλά στην Θεσσαλονίκη είδε σε όραμα τον Άγιο Δημήτριο που του απαίτησε να μείνει και να μονάσει εκεί κοντά. Μόνασε τότε στη Βέροια και τριάντα χρονών έγινε ιερέας. Εκεί πλήθη μοναχών και λαϊκών προσέτρεχαν να τον συμβουλευθούν. Μετά πέντε χρόνια και λόγω εισβολής των Σέρβων επέστρεψε στον Άθωνα σε κοντινό κελί της Μεγίστης Λαύρας, όπου έφθασε σε μεγάλα ύψη φωτισμού και εκεί σε όραμα έλαβε εντολή να ασχοληθεί με δογματικά θέματα. Κατόπιν λόγω της φήμης του αναγκάσθηκε να γίνει ηγούμενος για ένα χρόνο στη μονή Εσφιγμένου. Αργότερα έγινε και αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης για δώδεκα χρόνια, αλλά μόνο στα μισά παρέμεινε λόγω περιπετειών, από τη δράση του, μέχρι και φυλακής.
Παραστάθηκε στις συγκροτηθείσες συνόδους του 1341 και 1347 και πολέμησε τις κακοδοξίες των δυτικόφρονων Βαρλαάμ και Ακινδύνου.
Έγραψε πολλά θεολογικά συγγράμματα ιδιαίτερα δογματικά για να καταπολεμήσει τους αιρετικούς, όπως περί του Αγίου Πνεύματος, καθώς και επιστολές στους αντιησυχαστές, επίσης διάφορα ομολογιακά κείμενα. Είναι ο θεολόγος της χάριτος, του ακτίστου φωτός.
Μετά στασιμότητα πολλών αιώνων ο Γρηγόριος πέτυχε να ανανεώσει την θεολογική ορολογία και να δώσει νέες κατευθύνσεις στη θεολογική σκέψη. Ξεκίνησε από προσωπικές εμπειρίες και απέδειξε ότι το έργο της θεολογίας είναι ασύγκριτα ανώτερο από της φιλοσοφίας και επιστήμης. Αξιολογεί την έξω σοφία ως περιορισμένη, αναφέροντας δύο γνώσεις, την θεία και την ανθρώπινη και δύο Θεϊκά δώρα, τα φυσικά για όλους και τα υπερφυσικά ή πνευματικά που δίδονται όποτε θέλει ο Θεός και μόνο στους καθαρούς και αγίους, στους τελείους. Η θεολογία ολοκληρώνεται δια της θεοπτίας.
Οι αντίπαλοι του Παλαμά πίστευαν στο χωρίο του Ιωάννου ότι «τον Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» και κατηγορούσαν τους μοναχούς που είχαν θεοπτία, ως ομφαλοσκόπους. Ο Γρηγόριος αντέτεινε ότι ο Κύριος είπε: «οι καθαροί στην καρδία τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8). Θεμελιώδης προσφορά του Γρηγορίου στην θεολογία είναι η διάκριση στην ουσία και ενέργεια του Θεού. Η ύπαρξη του Θεού συνίσταται σε δύο. Στην ουσία Του, η οποία είναι άκτιστη, ακατάληπτη και αυθύπαρκτη και ονομάζεται κυριολεκτικά θεότης (εδώ αναφέρεται το ουδείς εώρακε) και στις ενέργειές Του, οι λεγόμενες ιδιότητες ή προσόντα που είναι μεν άκτιστες, αλλά καταληπτές. Άλλο λοιπόν η θεότης και άλλο η βασιλεία, η αγιότης κ.λ.π.
Ο άνθρωπος είναι μίγμα δύο διαφόρων κόσμων και συγκεφαλαιώνει όλη την κτίση. Ακολουθώντας την Πατερική γραμμή σε σύγκριση με τη πλατωνική και βαρλααμική ανθρωπολογία, θεωρεί ότι το σώμα του ανθρώπου δεν είναι πονηρό, αλλά αποτελεί κατοικία του νου, αφού μάλιστα καθίσταται και του Θεού κατοικία, έτσι μαζί με τη ψυχή καθιστά τον άνθρωπο ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Η αναγέννηση του ανθρώπου γίνεται με το βάπτισμα και η ανακαίνιση με την θεία Ευχαριστία. Είναι τα δύο θεμελιώδη μυστήρια, της θείας οικονομίας.
Το ουσιωδέστερο στοιχείο της διδασκαλίας του αγίου Γρηγορίου Παλαμά συνίσταται στην ανύψωση του ανθρώπου υπεράνω αυτού του κόσμου. Η εμπειρία της θεώσεως είναι δυνατή από εδώ με την παράδοξο σύνδεση του ιστορικού με του υπεριστορικού. Το φως που είδαν οι μαθητές του Χριστού στο Θαβώρ, το φως που βλέπουν οι καθαροί ησυχαστές σήμερα και η υπόστασις των αγαθών του μέλλοντος αιώνος αποτελούν τις τρείς φάσεις ενός και του αυτού πνευματικού γεγονότος, σε μια υπερχρόνια πραγματικότητα.
Προβάλλει λοιπόν η Εκκλησία την μνήμη του στη δεύτερη Κυριακή, ως συνέχεια, τρόπον τινά και επέκταση της πρώτης Κυριακής, της Ορθοδοξίας. Η μνήμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά είναι ένα είδος δευτέρας «Κυριακής της Ορθοδοξίας»
Κοιμήθηκε σε ηλικία 63 χρονών στις 14 Νοεμβρίου από ασθένεια και αγιοποιήθηκε σύντομα. Το ιερό του λείψανο σώζεται σήμερα στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης. 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.Ὀρθοδοξίας ὁ Φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλε, τῶν Μοναστῶν ἡ καλλονή, τῶν Θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος, Γρηγόριε Θευματουργέ, Θεσσαλονίκης τὸ καύχημα, κῆρυξ τῆς χάριτος, ἱκέτευε διὰ παντός, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχω.
Τὸ τῆς σοφίας ἱερὸν καὶ θεῖον ὄργανον
Θεολογίας τὴν λαμπρὰν συμφώνως σάλπιγγα
Ἀνυμνοῦμέν σε Γρηγόριε θεορρῆμον·
Ἀλλ’ ὡς νοῦς Νοΐ τῷ πρώτῳ παριστάμενος
Πρὸς αὐτὸν τὸν νοῦν ἡμῶν Πάτερ ὁδήγησον,Ἵνα κράζωμεν, χαῖρε κῆρυξ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον.Χαίροις Ἐκκλησίας θεῖος φωστήρ, καὶ Θεσσαλονίκης ποιμενάρχης ὁ εὐκλεής· χαίροις τοῦ ἀκτίστου, φωτὸς πάνσοφον στόμα, Γρηγόριε παμμάκαρ, πιστῶν ἑδραίωμα.

Δεν πουλάμε τις αξίες μας!!!


ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΟΣΟ ΠΟΤΕ! Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ «ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ» ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΤΡΩΓΟΠΙΝΟΥΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!


Ένας ενδεικτικός διάλογος του Νικηταρά με τον Κολοκοτρώνη, που θα πρέπει να διαβάσουμε όλοι και κυρίως ΑΥΤΟΙ στους οποίους αναφέρονται οι μεγάλοι Αγωνιστές του 1821, που μετά την Επανάσταση έζησαν μέσα στη φτώχεια τους, αρνούμενοι προνόμια και παχυλούς μισθούς ενώ γύρω τους ο κοσμάκης υπέφερε και η Ελλάδα ήταν συντρίμμια:
Είχε τελειώσει ο Αγώνας κι οι δοξασμένοι αρχηγοί του είχαν αποτραβηχτεί από τις πολεμικές τους ασχολίες και ξεκουράζονταν στα σπίτια τους. Έτσι κι ο θρυλικός Τουρκοφάγος Νικηταράς, φτωχότερος απ’ ότι ήταν πριν αρχίσει η επανάσταση, στο φτωχικό του στον Πειραιά.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς όταν τον επισκέφτηκε ο δοξασμένος θείος του, ο Γέρος του Μοριά. Καθισμένοι στην αυλή του σπιτιού οι δυο Στρατηγοί συζητούσαν για τα περιστατικά του αγώνα, όταν ένα τσούρμο από παιδιά της γειτονιάς, μπήκαν στον αυλόγυρο κι άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα για τον ερχομό του καινούργιου χρόνου.
Όταν τελείωσαν τα παιδιά, ο Νικηταράς ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη μερικούς παράδες να τους δώσει, όπως ήταν το έθιμο, γιατί εκείνος δεν είχε.
Ο Γέρος του έδωσε πρόθυμα, αλλά του είπε για να τον πειράξει:
- Δεν ντρέπεσαι να διακονεύεις, κοτζάμ καπετάνιος εσύ, με τόσες δόξες; Τι σόι Στρατηγός είσαι τότενες.
Ο Νικηταράς κοίταξε ήρεμα το θείο του και του απάντησε σεμνά:
- Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω καπετάνιος. Μα δε θα ήτανε σωστό να κάνω πραμάτεια το καπετανλίκι μου για να καζαντίσω*!!!
ΠΗΓΗ
hellas-orthodoxy.blogspot.gr
http://lithosfotos.blogspot.gr

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ:ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΥΒΡΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Γράφει ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος 
Θεολόγος - Καθηγητής

 Η Αγία μας Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία καθόρισε, ως όφειλε, επακριβώς τα όρια της αλήθειας και της πλάνης, διότι πιστεύει ότι η αλήθεια είναι συνώνυμη με τη σωτηρία

Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων περιχαρακώνουν την βιβλική αλήθεια και την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ώστε να αποτελούν την αλάνθαστη πυξίδα πλεύσης του νοητού σκάφους της ως τα έσχατα της ιστορίας. 

Μελετώντας με προσοχή το «Συνοδικό» Της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο διαβάζεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας στους ναούς, κατά την τελετή της περιφοράς των Ιερών Εικόνων, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τη μέριμνα των Πατέρων να καθαρθεί η πίστη της Εκκλησίας από περιρρέουσες ιδέες του παρελθόντος, τις οποίες κάποιοι αναμίγνυαν με την διδασκαλία Της, με στόχο να επικρατεί σύγχυση στους πιστούς.

 Κάποιοι, όμως περίεργοι τύποι, τα τελευταία χρόνια, που αρέσκονται να παριστάνουν τους «ελληναράδες», ασκούν σκληρή κριτική κατά των «όρων» της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ότι δήθεν μέσω αυτών …υβρίζεται ο Ελληνισμός, επειδή απορρίπτονται από αυτή ορισμένες δοξασίες των αρχαίων προγόνων μας ως αντίθετες με τη χριστιανική διδασκαλία! 

Δεν κάνουν όμως τον κόπο να μελετήσουν, τι είδους δοξασίες είναι αυτές και την αντιφατικότητα και το ξεπερασμένο τους, ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα. 
Αναφέρουμε ως παραδείγματα τις δοξασίες της
προΰπαρξης των ψυχών και της αϊδιότητας του κόσμου, τις οποίες η πλειοψηφία των αρχαίων σοφών (π.χ. σοφιστές, επικούρειοι, κλπ) τις απέρριπτε, αν και είχαν διατυπωθεί από μεγάλους σοφούς (π.χ. Πλάτων). Την ύπαρξη και κατά συνέπεια την προΰπαρξη της ψυχής την είχαν απορρίψει οι περισσότεροι των αρχαίων φιλοσόφων. Η δοξασία περί της αιωνιότητας του υλικού κόσμου, αν και είχε διατυπωθεί από ορισμένους φιλοσόφους (υλοζωιστές), εν τούτοις την απέρριψαν πάμπολλοι άλλοι σοφοί, όπως οι νεοπλατωνικοί, διότι ερχόταν σε κραυγαλέα αντίθεση με την πίστη τους στο «Ένα», την πρωταρχική, κατ’ αυτούς, «άυλη» αρχή του κόσμου! Έστω επίσης οι αρχαιοελληνικές πίστεις στην ειμαρμένη καθώς και η πίστη στη «θεότητα» των άστρων των στωικών, όχι μόνο απορρίφτηκαν από την πλειοψηφία των αρχαίων σοφών, αλλά πολεμήθηκαν με σφοδρότητα από τους ατομικούς φιλοσόφους, τον Αναξαγόρα, τον Καρνεάδη, τον Ίππαρχο, κ.α. 

Αφού λοιπόν οι θεωρίες αυτές ήταν απορριπτέες από άλλους σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, γιατί να τις υιοθετήσει η Εκκλησία, αφού οι δοξασίες αυτές ήταν αντίθετες με τη διδασκαλία Της; 
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως υπάρχουν διδάγματα, δοξασίες και θεσμοί των αρχαίων προγόνων μας απόλυτα απαράδεκτες, όπως λ.χ. ο θεσμός της δουλείαςη θέση της γυναίκας στην κοινωνίαη κοινοκτημοσύνη των γυναικών(Πλάτων), η «ιερή πορνεία»οι φρικτές ανθρωποθυσίες καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας και ως τον 4ο μ. Χ. αιώνα, κ.α. τα οποία κρινόμενα με το πνεύμα του Χριστιανισμού και με τη σημερινή πραγματικότητα, είναι σαφώς αποβλητέα.  

Υπήρχε περίπτωση να υιοθετήσει κάτι τέτοια η Εκκλησία, για να μη θεωρηθεί «υβρίστρια» των Ελλήνων; 

Και για ποιο λόγο άλλωστε να το κάνει, αφού ήλθε να απελευθερώσει καθολικά τον άνθρωπο από τη δεισιδαιμονία και την κακοδαιμονία του προχριστιανικού κόσμου και όχι να τον διαιωνίσει! 

Αλλά αν θέλουν να αποκαλέσουν κάποιους υβριστές των Ελλήνων, ας αρχίσουν από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είχαν απορρίψειό,ότι θεωρούν οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» ως «ελληνικό». Ας αρχίσουν από τους ίδιους τους σοφούς, οι οποίοι απέρριπταν τις απόψεις άλλων σοφών. 

Ας αποκαλέσουν πρώτα υβριστές των Ελλήνων τους σοφιστές και τους επικούρειους, οι οποίοι δεν δέχονταν και πολεμούσαν το ιδεοκρατικό σύστημα του Πλάτωνος.

 Ας αποκαλέσουν πρώτα τον Πλάτωνα (427-347 π. Χ.) υβριστή της Ελλάδος, διότι θεωρούσε μόνες πραγματικότητες τις αρχετυπικές ιδέες, τον δε υλικό κόσμο δήθεν αιώνιο των υλοζωιστών ως μη πραγματικό, ως αντικατοπτρισμό του ιδεατού κόσμου, ως «φάσμα των ιδεών»! 

 Ας αποκαλέσουν υβριστές των Ελλήνων τους σοφούς και επιστήμονες (σχεδόν στο σύνολό τους), οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τα σκοταδιστικά διδάγματα της αρχαίας θρησκείας και τις δεισιδαιμονίες των ιερέων και καταδιώχτηκαν άγρια από αυτούς. 
Είναι άλλωστε γνωστό, πως περισσότεροι από πεντακόσιοι γνωστοί σοφοί και επιστήμονες βρήκαν τραγικό θάνατο κατά τις εκκαθαρίσεις, που έκανε το ιερατείο, μέσω της πολιτικής εξουσίας, μόνο στην Αθήνα, με τις φρικτές «δίκες περί αθεΐας»! 

 Ας αποκαλέσουν το Σωκράτη (469-399 π. Χ.) υβριστή των Ελλήνων, επειδή δίδασκε «καινά δαιμόνια», δηλαδή αλλότρια θρησκευτική πίστη από την κρατούσα, τη δήθεν ελληνική, και γ’ αυτό τον σκότωσαν. 

Ας αποκαλέσουν τον Αριστοτέλη (384-322 π. Χ.) υβριστή των Ελλήνων, ο οποίος θέλοντας να στηλιτεύσει τις δεισιδαίμονες πρακτικές του ιερατείου, και να αναιρέσει την πίστη στους ανύπαρκτους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας, αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα και να καταφύγει στην Χαλκίδα, προκειμένου να γλυτώσει τη ζωή του. 

Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον μεγάλο Αίσωπο (6ος π. Χ. αιών), ο οποίος κατάγγειλε την απάτη της αρχαίας θρησκείας και την πρακτική των απατεώνων ιερέων του δελφικού «ιερού», και οι οποίοι τον δολοφόνησαν στον ανίερο εκείνο τόπο.

 Ας αποκαλέσουν υβριστές της Ελλήνων τον ελευθερόφρονα Αλκιβιάδη, τους ρήτορες Λεωγόρα και Ανδοκίδη και τον μεγάλο κυνικό φιλόσοφο Διογένη, (5ος π. Χ. αιών), οι οποίοι διακωμώδησαν τα γελοία πνευματιστικά ελευσίνια μυστήρια. 

Ας αποκαλέσουν υβριστές των Ελλήνων τον Πυθαγόρα (580-490 π. Χ.) και τους μαθητές του, οι οποίοι εξαιτίας του φόβου τους από τους ιερείς και των οργάνων τους, δημιούργησαν μυστική σχολή, όπου δίδασκαν δόγματα αντίθετα με τα κρατούντα και τους οποίους οι ιερείς έκαψαν ζωντανούς στον Κρότωνα το 430 π. Χ.!

  Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων το σοφιστή Πρωταγόρα ( 480-411 π. Χ.), ο οποίος δίδασκε ότι το πραγματικό θείον είναι άγνωστο στους ανθρώπους και πως οι «θεοί» της αρχαίας θρησκείας ήταν ανύπαρκτοι, και γι’ αυτό τον καταδίωξαν άγρια οι ιερείς και έκαψαν τα «αιρετικά» βιβλία του στην αγορά της Αθήνας. 

Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Αναξαγόρα (490-427 π. Χ.), ο οποίος δίδασκε ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι αιώνιος, αλλά ποίημα του Νου, και τα άστρα δεν είναι θεοί, αλλά διάπυρες μάζες, και ο οποίος παραλίγο να χάσει τη ζωή του από το αθηναϊκό ιερατείο και το δεισιδαίμονα όχλο. 

Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Ξενοφάνη (570-480 π. Χ.), ο οποίος μίλησε για τον ένα Θεό και αρνήθηκε, την χονδροειδή ειδωλολατρία, τον ανόητο πολυθεϊσμό και το γελοίο ανθρωπομορφισμό της αρχαίας θρησκείας. 

Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Επίκουρο (341-270 π. Χ.), ο οποίος αρνήθηκε την ύπαρξη των «θεών» της αρχαίας θρησκείας και του όχλου και τη μεταθανάτια ζωή, το βασίλειο του Πλούτωνα στον Άδη, Νήσους Μακάρων κλπ.

 Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Ευήμερο (2ος αιών π. Χ.), ο οποίος χαρακτήρισε τους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας, ως κάποιους επιφανείς ανθρώπους της παλιάς εποχής, τους οποίους θεοποίησαν οι απατεώνες ιερείς και επέβαλαν τη λατρεία τους στους αμαθείς όχλους για να τους εκμεταλλεύονται. 

 Ας αποκαλέσουν, τέλος, υβριστή των Ελλήνων το ίνδαλμά τους, τον παρανοϊκό Ιουλιανό (361-363 μ. Χ.), ο οποίος απαγόρευε τη διδασκαλία στα σχολεία των έργων αρχαίων φιλοσόφων και ποιητών, όσων είχαν γράψει εναντίον της αρχαίας θρησκείας, καίγοντας με μανία τα έργα τους! 
 Δείτε άλλωστε τι είχε γράψει σε επιστολή του ο άθλιος εκείνος «εστεμμένος φιλόσοφος»: 
«ας μη φτάνει στην ακοή επικούρειος ή πυρρώνειος λόγος. Τώρα αλήθεια, οι θεοί (σ.σ. μέσω αυτού) καλά έκαναν και κατέστρεψαν τα έργα τους, ευτυχώς που τα βιβλία τους χάθηκαν» 
(Ιουλ.Επιστ.89β, Προς αρχιερέα Θεόδωρο, 301c)! 

 Ασφαλώς θα τρίζουν τα τιμημένα κόκκαλα όλων των αρχαίων σοφών προγόνων μας, από την ακατανόητη «υπεράσπισή» τους από τους σύγχρονους «αρχαιολάτρες», οι οποίοι ήξεραν να βιώνουν το σεβασμό προς τους άλλους, έστω και αν διαφωνούσαν μαζί τους, ξέχωρα από τους σκοταδιστές ιερείς, τα παράσιτα της θρησκείας και τον δεισιδαίμονα και αμαθή όχλο!  

Θα τρίζουν τα κόκαλά τους από αγανάκτηση διότι τους ταυτίζουν οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» με τους σκοτεινούς παράγοντες της αρχαίας θρησκείας και με τον χυδαίο και θρησκομανή όχλο, ο οποίος ποτέ δε μπόρεσε να δημιουργήσει πολιτισμό και καταδίωκε την αντίθετη γνώμη! 

Θα τρίζουν από αγανάκτηση τα κόκαλά τους, διότι κάποιοι φανατικοί, αμαθείς και εμπαθείς σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» έχρισαν τους εαυτούς τους όψιμους τιμητές και υπερασπιστές τους, μη γνωρίζοντας οι δύστυχοι ότι ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός, από τα βάθη της ιστορίας, ως τα σήμερα, είναι σύνθεση και όχι δογματική μονολιθικότητα! 

Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ως γνήσιοι Έλληνες (στην καταγωγή, στη σκέψη και στη νοοτροπία) και εν προκειμένω οι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σκέφτηκαν και έπραξαν ελληνικά, εκφραζόμενοι σύμφωνα με τα πιστεύω τους ελεύθερα, απέκλεισαν κάποιες ιδέες από την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, οι οποίες δε συμφωνούσαν με Αυτήν. 

 Σκέφτηκαν και έπραξαν όπως οι φημισμένοι πρόγονοί τους, οι οποίοι ήταν εκλεκτικοί, και όπως κάνουν οι Έλληνες στη διαχρονική μορφή του Ελληνισμού. 

 Έπραξαν ό, τι έπρατταν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί, οι οποίοι απέρριπταν ό, τι δε συμφωνούσε με τις δικές τους απόψεις. Τι το πιο φυσικό για πολιτισμένους, ορθά και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους; 

Θλιβερή εξαίρεση στη μακραίωνη παράδοσή μας είναι οι σύγχρονοι αρχαιόπληκτοι «αρχαιολάτρες» και άλλοι θιασώτες της θολής κουλτούρας, οι οποίοι πάσχουν από ανίατο μονισμό για την αρχαία Ελλάδα. Λες και οι αρχαίοι τους «διόρισαν αγροφύλακες» στα αθάνατα διαχρονικά τους κτήματα, τα οποία είναι κτήματα όλου του πολιτισμένου κόσμου και περισσότερο ημών των απογόνων τους!  

Υβριστής των αρχαίων προγόνων μας δεν είναι η Εκκλησία με τον απόλυτα δικαιολογημένο εκλεκτισμό Της, αλλά πραγματικοί υβριστές είναι όσοι βρίζουν τον διαχρονικό Ελληνισμό, όσοι αρνούνται την ιστορική ενότητά του και τον περιορίζουν χρονικά κατά τη δική τους υποκειμενική εκτίμηση. 

 Εν προκειμένω, πραγματικοί και μάλιστα άθλιοι υβριστές είναι όσοι βρίζουν, με τη γνωστή ψυχοπαθολογική υστερία, την πίστη εκατομμυρίων νεοελλήνων, οι οποίοι σε πείσμα των υβριστών τους, βιώνουν το ελληνικό ιδεώδες ασύγκριτα γνησιότερα από εκείνους με την ορθόδοξη πίστη τους. Σε αντίθεση με όλους τους σύγχρονους εικονοκλάστες του πραγματικού και διαχρονικού Ελληνισμού, μηδέ των «αρχαιολατρών» εξαιρουμένων, εμείς ως ορθόδοξοι χριστιανοί, μετέχουμε της αλήθειας και ταυτόχρονα, ως έλληνες, μετέχουμε του ωραίου. 

Χάρη σ' αυτές τις δύο σταθερές διαφέρουμε από όλους όσους έχουν μονοσήμαντες πίστεις και αναγάγουν τον μονισμό σε μονολιθικό δόγμα.

 Για τούτο έχουμε το προβάδισμα στην αληθινή πρόοδο και τον παγκόσμιο πολιτισμό και αναγκάζουμε τους άλλους να μας ακολουθούν! 
 Ο εκλεκτισμός μας είναι το μεγάλο μας μυστικό για το ότι η Εκκλησία μας θριαμβεύει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια και μαζί Της θριαμβεύει και το γνήσιο ελληνικό πνεύμα, το οποίο χωρίς Αυτή θα ήταν χαμένο, ίσως χωρίς ανάμνηση, κάπου στα έσχατα της αρχαιότητας, όταν ο Χριστιανισμός βρήκε να ψυχορραγεί τον Ελληνισμό και τον ανάστησε από το βέβαιο θάνατό του! 

Κατά συνέπεια θα συνεχίσουμε, ως Χριστιανοί και ως Έλληνες, την αδιαίρετη διαχρονική μας παράδοση, να είμαστε εκλεκτικοί, εφαρμόζοντας το λόγο του Μ. Βασίλειου: 

«Οι μέλισσες δεν πετάνε σε όλα τα λουλούδια με τον ίδιο τρόπο. Κι όπου καθίσουν, δεν κοιτάνε να τα πάρουν όλα. Παίρνουν μονάχα όσο χρειάζεται στη δουλειά τους και το υπόλοιπο το παρατούν και φεύγουν. Έτσι κι εμείς, αν είμαστε φρόνιμοι. Θα πάρουμε απ’ αυτά τα κείμενα ο, τι συγγενεύει με την αλήθεια και μας χρειάζεται και τα υπόλοιπα θα τα αφήσουμε πίσω μας» 
(Μ. Βασιλείου: Προς τους Νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων»! ) 

Αυτός ο εκλεκτισμός μας είναι, και θα είναι, η ειδοποιός διαφορά μας με τους μονιστές και μονολιθικούς υβριστές μας, ως δήθεν υβριστές των Ελλήνων. 

Έχουμε ευτυχώς την ικανότητα να παίρνουμε ό, τι εκλεκτό και ωφέλιμο από το ανθρώπινο πνεύμα και να απορρίπτουμε ό, τι σαθρό και βλαβερό για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό, αδιαφορώντας για τους γελοίους γρυλλισμούς των επικριτών μας!
πηγη

Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή


Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση:
- «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.
»Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα.
Την πλησίασα και τη ρώτησα.
Είστε από εδώ;
-Μάλιστα.
-Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς».
Και γράφει ο Κέστνερ: «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα:
-«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου»...
Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.

Οἱ 5 ἑβδομάδες τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.Μέγας Βασίλειος


  Ας γίνει η νηστεία ανάπαυση από τους συνεχείς κόπους στους υπηρέτες που υπηρετούν καθ’ όλο το έτος. Ανάπαυσε τον μάγειρά σου, δώσε άδεια στον τραπεζοκόμο, σταμάτησε το χέρι του κεραστή, ας σταματήσει κάποτε και ο παρασκευαστής των ποικίλων γλυκισμάτων.
Ας ησυχάσει κάποτε και το σπίτι από τους μύριους θορύβους, και από τον καπνό και την τσίκνα και από αυτούς που ανεβοκατεβαίνουν και που υπηρετούν σαν αμείλικτη κυρία την κοιλιά. Πάντως κάποτε και οι φοροεισπράκτορες  επιτρέπουν  για  λίγο στους υποχειρίους τους να ζήσουν ελεύθερα.
Ας δώσει  κάποια  ανάπαυλα και η κοιλιά στο στόμα, ας κάμει για μας πενθήμερες ανακωχές, αυτή  που πάντοτε απαιτεί και ουδέποτε σταματά, αυτή που σήμερα παίρνει και αύριο λησμονεί. Όταν χορτάσει, φιλοσοφεί περί εγκρατείας, όταν αδειάσει λησμονεί τις φιλοσοφικές δοξασίες. Η νηστεία δεν γνωρίζει την φύση του δανείου· δεν μυρίζει από τόκους η τράπεζα του νηστευτή· δεν πνίγουν το ορφανό παιδί οι πατρικοί τόκοι του νηστευτή, σαν φίδια περιπλεκόμενα.
Και διαφορετικά η νηστεία γίνεται αφορμή για ευφροσύνη. Διότι όπως η δίψα γλυκό το ποτό καθιστά, και η πείνα που  προκλήθηκε κάνει ευχάριστο το τραπέζι, ετσι και την απόλαυση των φαγητών φαιδρύνει η νηστεία. Διότι με το να παρεμβληθεί στο μέσο και να διακόψει την συνέχεια της τρυφής, θα κάμει ώστε να σου φανεί η λήψη της τροφής επιθυμητή σαν απόδημη. Ώστε εάν θέλεις για τον εαυτό σου να ετοιμάσεις επιθυμητή τράπεζα, δέξου την μεταβολή που προέρχεται από τη νηστεία.
Συ δε περικυκλωμένος πάρα πολύ από την τρυφή, έχεις ξεχάσει τον εαυτό σου αμαυρώνοντας την απόλαυση και από φιληδονία εξαφανίζοντας την πραγματική ευχαρίστηση. Διότι, τίποτε δεν υπάρχει τόσον επιθυμητό, ώστε να μην καταφρονείται με την συνεχή απόλαυση. Εκείνων δε που είναι σπάνια η απόκτηση, αυτών η απόλαυση γίνεται περισπούδαστη.
Έτσι και ο κτίστης μας επενόησε με την ποικιλία στη ζωή να παραμένει σε μας η χάρη αυτών που έχουν δοθεί. Δεν βλέπεις ότι και ο ήλιος είναι λαμπρότερος μετά την νύκτα; Και η αγρυπνία γλυκύτερη μετά τον ύπνο; Και η υγεία πιο επιθυμητή μετά την πείρα των αντιθέτων; Και η τράπεζα λοιπόν είναι πιο ευχάριστη μετά τη νηστεία· όμοια μεν στους πλουσίους και σ’αυτούς που παρέχουν πλούσια γεύματα και στους λιτούς και στους πρόχειρους κατά την δίαιτα.  
Να φοβάσαι το παράδειγμα του πλουσίου. Εκείνον παρέδωσε στο πυρ η συνεχής τρυφή. Διότι αν και δεν κατηγορήθηκε για αδικία, αλλά για τρυφηλή ζωή, ετηγανιζόταν στην φλόγα της καμίνου. Για να σβήσουμε λοιπόν το πυρ εκείνο, χρειάζεται νερό.
Kαι όχι μόνον για τα μέλλοντα πράγματα ειναι ωφέλιμος η νηστεία, αλλά και σ’ αυτή την σάρκα πιο επωφελής. Διότι oι μεγάλες παχυσαρκίες έχουν υποτροπές και μεταπτώσεις, οπότε η φύση κάμπτεται και αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της παχυσαρκίας.

Αν μας δίκαζαν τα παιδιά μας



Tης Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, Ομοτ. Καθηγήτριας του Παν/μίου Αθηνών
«Πόσο ακόμα θα συμπιέσουμε την παιδική ηλικία για να κατασκευάζουμε αυτά τα καημένα τα μικρομέγαλα, ανερμάτιστα και ευάλωτα ανθρωπάκια;»
ΑΝΩΝΥΜΗ ΔΑΣΚΑΛΑ
Έβλεπα, με ανείπωτη ομολογώ θλίψη, ένα βράδυ στην τηλεόραση, παιδάκια ηλικίας οκτώ έως δεκαπέντε ετών, να ακκίζονται τραγουδώντας, μιμούμενα σε 
κινήσεις και καμώματα κάποια εκμαυλιστικά είδωλα του σύγχρονου –ελληνικού και ξένου– καλλιτεχνικού στερεώματος, συμμετέχοντας σ’ έναν διαγωνισμό της Γιουροβίζιον για ανηλίκους. Και αναρωτήθηκα, με οργή αλλά και με τρόμο, ως πού μπορεί πια να φτάσει η ζημιά που εμείς οι μεγάλοι προξενούμε στα παιδιά μας; Πότε, επιτέλους, θα δώσουμε λόγο για τον ασύστολο βιασμό της παιδικής τους ψυχής; Για την παιδική ηλικία που με εγκληματική ασυνειδησία τους κλέψαμε; Για την αθωότητά τους που κατακρεουργήσαμε; Για τα πρότυπα με τα οποία τροφοδοτούμε συνεχώς τα όνειρα και τη δυστυχία τους;
Έβλεπα το πώς προσπαθούσαν αυτά τα οκτάχρονα «μη παιδιά» –μεταμφιεσμένα σε μακιγιαρισμένα μικρομέγαλα καλοκουρδισμένα ανθρωπάκια- να παραστήσουν αυτά που έχουν δει να κάνουν κάποιοι μεγάλοι, σε αντίστοιχες συνθήκες, αυτά που κάποιοι ανεγκέφαλοι μεγάλοι τα ώθησαν και τα δίδαξαν να κάνουν, και τα λυπήθηκα. Αλλά συγχρόνως τρόμαξα. Σκέφτηκα τις άπειρες και απροσδιόριστες, σε αρνητικές επιπτώσεις, προεκτάσεις που μπορεί να έχει για το μέλλον τους η εκμετάλλευση που υφίστανται αυτά τα παιδιά, αφού για στυγνή εκμετάλλευση πρόκειται.
Εκμετάλλευση, με πολλούς και διάφορους τρόπους, από τους εκάστοτε διοργανωτές τέτοιων διαγωνισμών, αλλά και εκμετάλλευση από τους ίδιους τους γονείς που, αναγνωρίζοντας ενδεχομένως κάποιο ταλέντο στο παιδί τους, για ικανοποίηση –τις πιο πολλές φορές– του δικού τους εγωισμού ή κάποιου δικού τους απωθημένου, δεν διστάζουν να εκθέσουν τα παιδιά τους σε τόσο επισφαλείς για το μέλλον τους διαδικασίες και εμπειρίες. Διότι οι πάντες γνωρίζουν ότι οι συνθήκες, η προβολή, η λάμψη αλλά και οι κίνδυνοι που ενυπάρχουν, όπως και οι συμπεριφορές που διέπουν τον κόσμο του θεάματος, εκτός από το ότι είναι εξουθενωτικά για την παιδική ψυχική και σωματική αντοχή, δημιουργούν ψευδαισθήσεις, σαθρά πρότυπα και αρρωστημένες φιλοδοξίες. Συγχρόνως, προκαλούν ζήλιες, κακίες, ανταγωνιστικές πονηρίες και αβάσταχτες πικρίες και απογοητεύσεις.
Αν σκεφτούμε το πόσο συχνά, εμείς οι μεγάλοι, αδυνατούμε να αξιολογήσουμε σωστά τις ικανότητές μας και να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα και λογικά μια αποτυχία, μπορούμε να φανταστούμε το τι μπορεί να συμβαίνει αντίστοιχα στην ψυχή ενός μικρού παιδιού, που δεν διαθέτει κρίση και ωριμότητα. Είναι, επομένως, εύκολο να αναλογιστούμε το μέγεθος της τραυματικής εμπειρίας που μπορεί να προκύψει, για όσα από τα παιδιά αυτά δεν θα προκριθούν.
Αλλά και όσα θα προκριθούν, πώς θα αντέξουν τα φώτα της δημοσιότητας, τις κολακείες, τις ξαφνικές υλικές απολαβές, τους άγριους ανταγωνισμούς και τις εξουθενωτικές απαιτήσεις για τη συνέχεια; Και ποιός άραγε μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η συνέχεια; Δεν βλέπουμε πως τα νυμφίδια, τα «ψώνια» και οι νάρκισσοι πολλαπλασιάζονται συνεχώς γύρω μας; Κι ακόμη, πώς μπορούμε να αδιαφορούμε για το ποιό μήνυμα εκπέμπει και ποιά επίδραση θα έχει στη ζωή τους, αλλά και στη ζωή των συνομηλίκων τους, το γεγονός ότι, από τόσο νωρίς, τα παιδιά μας εμποτίζονται με την ιδέα και τη λαχτάρα του να διακριθούν στον χώρο του θεάματος και συγκεκριμένα του τραγουδιού, αφού αυτό αποτελεί πια ύψιστο στόχο και ιδανικό τους;
Το θλιβερό της όλης υποθέσεως δεν είναι ότι υπάρχουν διοργανωτές και γονείς που –με επίγνωση ή και χωρίς αυτήν– εκμεταλλεύονται, είτε το θέλουν είτε όχι, αυτά τα ανυπεράσπιστα παιδιά. Είναι αναμφισβήτητο πια το γεγονός ότι, δυστυχώς, στην εποχή μας, τα ανυπεράσπιστα παιδιά γίνονται, με πολλούς τρόπους, αντικείμενο εκμεταλλεύσεως. Διότι, όπως είναι γνωστό, τα δημοκρατικά δικαιώματα των μεγάλων δεν προϋποθέτουν την ύπαρξη ήθους και τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα και δεν ξέρουν πως να διεκδικήσουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους.
Το τραγικότερο, επομένως, είναι το ότι, μέσα στη ραθυμία της σύγχρονης ανεκτικότητας που ζούμε, δεν έχει ξεσηκωθεί, όπως θα όφειλε, σύσσωμη η κοινωνία μας εναντίον αυτών των φαινομένων. Πότε και τί δηλαδή πρέπει ακόμα να συμβεί για να φωνάξουμε σταματήστε; Για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανοχή μας αποτελεί συνενοχή; Πότε και σε ποιόν, επιτέλους, θα δώσουμε λόγο εμείς οι μεγάλοι για όλες αυτές τις εγκληματικές ενέργειες και αδιαφορίες εις βάρος των παιδιών μας;
Σκέπτομαι πως, αν μπορούσαν τα παιδιά να στήσουν ένα δικαστήριο όπου θα δίκαζαν εμάς τους μεγάλους για όσα κλέψαμε από τη ζωή τους, με τον τρόπο ζωής που εμείς οργανώσαμε, αλλά και για όσα τα διδάξαμε να κάνουν με σκοπό να καταστρέψουν την παιδική τους ξεγνοιασιά και αθωότητα, θα έπρεπε να μας καταδικάσουν στα πιο φρικτά ισόβια βασανιστήρια.
Μήπως όμως αυτό έχει ήδη συμβεί; Μήπως, δηλαδή, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, τα βασανιστήρια αυτά μας τα επιβάλλουν ήδη τα ίδια τα παιδιά μας, με το να μας αναγκάζουν να τα βλέπουμε γύρω μας να αυτοκαταστρέφονται από πρόωρη βουλιμία για τις απολαύσεις των μεγάλων; Με το να νιώθουμε ότι μας λένε, με το παραπονεμένο και, συχνά, άδειο και χαμένο σε τεχνητούς παραδείσους βλέμμα τους, ότι εμείς είμαστε οι ένοχοι; Ότι, εξ αιτίας μας, δεν έχουν βιώσει τις χαρές της ηλικίας τους και ότι εμείς τα σπρώξαμε να μεγαλώσουν αφύσικα, χωρίς να έχουν προλάβει να ωριμάσουν, σε μια απάνθρωπη κοινωνία, χωρίς αξίες και αλλά ιδανικά εκτός από το χρήμα, χωρίς αγάπη και χωρίς Θεό, δηλαδή με απελπισία;


Από το βιβλίο «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ"
της Μερόπης Σπυροπούλου
που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».
(τηλ.: 210 9310605).
synodoiporia

"Να μιμείστε τα παιδιά του κόσμου"


Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


" Ό,τι είναι αληθινό, ότι είναι ωραίο και ό,τι είναι καλό, είναι αληθινό , είναι ωραίο και είναι καλό, επειδή ο Χριστός ανεστήθη και ζει! "

Να μιμείστε τα παιδιά του κόσμου! Τα παιδιά του κόσμου είναι πιο έξυπνα από τα παιδιά του Θεού: Βάζουν κάτι στην άκρη κι ύστερα ανοίγουν μια κερδοφόρο επιχείρηση. Δεν στηρίζονται μόνο σε δάνεια και δεν κάνουν δουλειές χωρίς να έχουν τίποτα δικό τους.

Ενώ τα παιδιά του Θεού θεωρητικολογούν και δεν έχουν ούτε μια εμπειρία της διδασκαλίας του Χριστού.

Στην πνευματική ζωή να μιμείστε τα παιδιά του κόσμου, λέει η Γραφή.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν στηρίζεται σε γενικές θεωρίες και σε ιδέες, αλλά στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και στο γεγονός της Αναστάσεως.

Δύο γεγονότα μαρτυρούν το μέγα θαύμα της ενανθρωπήσεως του Θεού. Το πρώτο, το ρήγμα του Ιορδάνη:"Πώς να αγγίξω την ανέγγιχτο κορυφή του Θεού;"

Το δεύτερο, όταν ο Ιησούς καλεί τον μαθητή Του Θωμά, να βάλει τα δάχτυλά του και να αγγίξει την πλευράν του: "Πώς να αγγίξω την ακήρατον (ανέγγιχτη) πλευράν του Κυρίου;"

Αν ο Χριστός δεν ανεστήθη, αν αυτό δεν είναι γεγονός και είναι μια ιδέα, το κήρυγμά μας και η διδασκαλία του Χριστού είναι ψεύτικη, λέει ο Απόστολος Παύλος.

Το ότι ο Θεάνθρωπος και η Ανάσταση είναι το στήριγμα της διδασκαλίας του Χριστού σημαίνει ότι το πρόσωπο του Θεανθρώπου και η Ανάσταση ενεργούν στη ζωή μας.

Όλες οι ενέργειες της Ανάστασης του Χριστού γίνονται αισθητές στη ζωή μας. Η αίσθηση της παρουσίας του Χριστού, λέει ο Τόμας Μέρτον, μας δίνει ό,τι χρειαζόμαστε.

Ποιες είναι οι ενέργειες της Αναστάσεως του Χριστού στη ζωή μας;
Η διδασκαλία του Χριστού είναι αληθινή επειδή ο Χριστός ανεστήθη Αυτό σημαίνει πως ό,τι είναι αληθινό, ότι είναι ωραίο και ό,τι είναι καλό, είναι αληθινό , είναι ωραίο και είναι καλό , επειδή ο Χριστός ανεστήθη και ζει! 

Δεν θα ήταν τίποτε αληθινό χωρίς την Ανάσταση του Χριστού!

Αν το νερό δεν είχε την εξαιρετική ιδιότητα να διαστέλλεται όταν παγώνει, ο πάγος δεν θα έλιωνε ποτέ και θα πάγωναν τα πάντα κι η ζωή θα νεκρωνόταν. Το ίδιο θα συνέβαινε στη ζωή των ανθρώπων αν δεν δεν νιώθαμε τις ενέργειες της Ανάστασης του Χριστού.

"Αν δεν υπήρχες εσύ Χριστέ, δεν θα ήμουν κι εγώ αληθινός" (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο).

Συμβουλές Ορθοδοξίας. Αγίου Λουκά Κριμαίας.


Απόσπασμα από ανέκδοτες επιστολές Αγίου Λουκά Κριμαίας προς πνευματικό του παιδί


....θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού. Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε. Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι. Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος : τον ταπεινό λογισμό.
.
Εσύ τώρα να προσπαθήσεις να πλησιάσεις το Θεό όσο πιο πολύ μπορείς με τη προσευχή και τη άσκηση. Τήρησε το κανόνα που σου έχει δώσει ο πνευματικός σου και προσπάθησε να αισθανθείς το Θεό.
.
Κάνε οτιδήποτε για να Τον ζήσεις να Τον βάλεις στη καρδιά σου. Να μαλακώσει η καρδούλα σου, παιδί μου, από το άγγιγμα της χάρης, κάθε στιγμή όταν σκέφτεσαι πόσο πολύ σε αγαπάει ο Θεός και πόσο σε προστάτεψε από το ψυχικό θάνατο, προστατεύοντας σε από τις βρωμιές που φέρνουν οι δαίμονες στο μυαλό των ανθρώπων...
.
Ο γλυκύτατος Ιησούς να είναι πάντα στις σκέψεις σου, να είναι ένα λιμάνι στο οποίο θα επανέρχεσαι ξανά και ξανά ...
Επίσης μη διστάσεις να καλείς τη Παναγία σε βοήθεια όποτε έχεις ανάγκη και όχι μόνο.
.
Να συνεχίσεις το δρόμο σου με θάρρος με πολύ θάρρος. Χάρισε τη καρδιά σου στο Κύριο και Εκείνος θα της δώσει όλες τις βιταμίνες και όλη τη ενέργεια που χρειάζεται για να μη καταρρεύσει. Τίποτε να μη σου φαίνεται δύσκολο.
.
Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου...
Θάρρος, θάρρος , το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις , όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις , ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του.
.
Μην θλίβεσαι , μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στο πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη...
.
Κάνε τη καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου ... "


( Απόσπασμα από ανέκδοτες επιστολές Αγίου Λουκά Κριμαίας προς πνευματικό του παιδί )


.orthodoxes-anazitiseis

Νέο! Στρώματα φύλαξης χρημάτων με ενσωματωμένο ΑΤΜ!-γελάσαμε.


Ένα καινούριο πρόγραμμα αποταμίευσης στην αγορά, που συνδυάζει τη νοσταλγία των μηχανήματων αυτόματης ανάληψης, με το κρεβάτι, που ωςγνωστόν αποτελεί την αλάνθαστη μέθοδο φύλαξης κομποδέματος, όσων βλέπουν μακριά.
Επανακάμπτει όπως φαίνεται, σε παγκόσμια κλίμακα, λόγω των διεθνών οικονομικών συγκυριών, η μέθοδος διάσωσης οικονομιών και αποταμίευσης «Stroma Bank», ύστερα από μια σχετικά μακρά περίοδο υποχώρησης, όπου είχαν αντικατασταθεί από τις Τράπεζες και άλλες παρόμοιες οργανώσεις.
Όπως όλα δείχνουν, επρόκειτο για μια προσωρινή υποχώρηση. Μετά από μερικές δεκαετίες ξέφρενων τραπεζικών συναλλαγών, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, δείχνουν να εγκαταλείπουν τις κούφιες αξίες όπως το «επιτόκιο» και τις «αποδόσεις» και να επιστρέφουν στις απλές χαρές του να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και τα χρήματά σου εκεί που μπορείς να τα βλέπεις. Δηλαδή, στο γνωστό και πάντα φιλόξενο στρώμα!
Τα νέα στρώματα φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα τα πρωτόγονα, των γιαγιάδων. Μολονότι η ιδέα παραμένει ίδια, τώρα τα έξυπνα υλικά επιτρέπουν μια σειρά από επαναστατικές καινοτομίες.
Τέλος, λοιπόν, στα ενοχλητικά εξογκώματα που έκανε το μασούρι. Πλέον, το ειδικό αφρολέξ, αντιλαμβάνεται τον ακριβή όγκο του αντικειμένου που βρίσκεται κρυμμένο μέσα του και μειώνει αντίστοιχα το πάχος του.
Επίσης, η «Stroma Bank», διαθέτει ειδική πυρίμαχη και απολύτως στεγανοποιημένη θήκη, όπου ο πρώην καταθέτης, θα μπορεί να αποθηκεύει άλλα πολύτιμα αντικείμενα, όπως στις θυρίδες των τραπεζών, αλλά με μεγαλύτερη ασφάλεια. Χωρίς το άγχος ότι η από τη μια στιγμή στην άλλη, θα του τα πάρουν.
Τέλος, για να μην μπαίνει στον κόπο να στρώνει και να ξεστρώνει το κρεβάτι, κάθε φορά που χρειάζεται χρήματα, ο «στρωματοκαταθέτης» θα έχει το δικό του ΑΤΜ στο προσκέφαλο, και με ειδική κάρτα θα μπορεί να σηκώνει το ακριβές ποσό!
Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα συγκεκριμένα μοντέλα, είχαν τεράστια ζήτηση σε όλο τον κόσμο και τα αποθέματα της εταιρίας έχουν εξαντληθεί. Έτσι, αν και η αναμονή πλέον από τη στιγμή της παραγγελίας, φτάνει το 6μηνο, η εταιρία ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει και σε γλάστρες με αντίστοιχο αποταμιευτικό εξοπλισμό.

(Σημείωση: Το κείμενο αυτό αποτελεί προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε το υπεύθυνα)

Χειροτονία νέου Πρεσβυτέρου στις Φιλιππίνες



Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ και Άπω Ανατολής κ.Νεκτάριος, συνοδευόμενος υπό του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Αθανασοπούλου (Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας), πραγματοποίησε ποιμαντική επίσκεψη στις Φιλιππίνες από 23 έως 26 Μαρτίου.
         Την Κυριακή 24 Μαρτίου, Κυριακή της Ορθοδοξίας, προέστη της θείας Λειτουργίας στον Ιερό Καθεδρικό ΝαόΕυαγγελισμού της Θεοτόκου Παρανάκε, Μανίλα.

Κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος εχειροτόνησε τον Αναγνώστη Γρηγόριο Λατόγια εις Διάκονον. Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ προεξήρχε της Λιτανεύσεως των Ιερών Εικόνων.




Την Δευτέρα, 26 Μαρτίου, εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ και Άπω Ανατολής κ.Νεκτάριος προεξήρχε της πανηγυρικής θείας Λειτουργίας στον εορτάζοντα Ιερό Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Παρανάκε, Μανίλα. Κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος εχειροτόνησε τον Διάκονο Γρηγόριο Λατόγια εις Πρεσβύτερον. Στη θεία Λειτουργία και την χειροτονία συμμετείχαν ο Πανοσ. Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Αθανασόπουλος (Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας), ο Αρχιμανδρίτης Φιλήμων Κάστρο και ο Πρεσβύτερος Ιάκωβος Ντορονέλα.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας παρετέθη εόρτια Δεξίωσις στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού για τους πολυπληθείς πιστούς, οι οποίοι προσήλθαν για να τιμήσουν την Υπεραγία Θεοτόκο και να προσευχηθούν για τον νέο Πρεσβύτερο.

"Παιδεία και εθνική συνείδηση στον ελληνικό κόσμο από την Άλωση μέχρι τις παραμονές της Επανάστασης του 1821"



Οι επιστημονικοί και πολιτισμικοί Οργανωτικοί Φορείς, σας προσκαλούν να συμμετάσχετε στο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Παιδεία και εθνική συνείδηση στον ελληνικό κόσμο από
την Άλωση μέχρι τις παραμονές της Επανάστασης του 1821 -  Ζητήματα έρευνας και ερμηνείας», που θα διεξαχθεί στις 30-31 Μαρτίου 2013, στις Αίθουσες Λόγου και Τέχνης της Φιλεκπευδευτικής Εταιρείας, στη Στοά του Βιβλίου.





Κοινό Δελτίο Τύπου των Ιμβριακών Σωματείων για την έγκριση επαναλειτουργίας του Σχολείου της Ίμβρου


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΙΜΒΡΙΩΝ ΙΜΒΡΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΘΡΑΚΗΣ
Ελ. Βενιζέλου 80, ΤΚ 17122 Δημητσάνας 47, ΤΚ 54454
Νέα Σμύρνη – ΑΤΤΙΚΗ Κάτω Τούμπα – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
τηλ: 210 9347957 τηλ: 2310 989654
φαξ: 210 9345096 φαξ: 2310 936180
e-mail: info@imvrosisland.org e-mail: info@imbrosunion.com
www.imvrosisland.org www.imbrosunion.com


29/03/2012

Τα Ιμβριακά Σωματεία χαιρετίζουν αυτή την σημαντική απόφαση
που τερματίζει την διάρκειας 48 ετών απαγόρευση της ελληνικής παιδείας στο νησί


Η έγκριση της λειτουργίας μίας ελληνορθόδοξης ιδιωτικής 

μειονοτικής αστικής σχολής στο χωριό Άγιοι
Θεόδωροι, την γενέτειρα του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, είναι μία πολύ θετική εξέλιξη που συγκινεί
όλους τους Ιμβρίους, απανταχού της γης και μας εμπνέει να ατενίζουμε ένα μέλλον στον τόπο μας. Αποτελεί
επίσης και δικαίωση της πολυετούς σχετικής προσπάθειας του ίδιου του Οικουμενικού Πατριάρχη και των
Ιμβριακών σωματείων. Η άρση της απαράδεκτης απαγόρευσης του δικαιώματος εκπαίδευσης στη μητρική
μας γλώσσα την ελληνική -η οποία ίσχυε μόνο στην Ίμβρο- είναι μία πολύ σωστή απόφαση που μας δίνει
ελπίδα για το μέλλον. Και αυτό επειδή αποτελεί μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την
επανεγκατάσταση στο νησί οικογενειών Ιμβρίων με παιδιά.
Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι τα ελληνικά σχολεία (6 δημοτικά και 1 ημιγυμνάσιο) έκλεισαν
κατόπιν ειδικής νομοθετικής ρύθμισης το 1964 με την οποία οι μειονοτικές αρχές υποχρεώθηκαν να
αποδώσουν τα σχολικά κτίρια (τόσο τα προϋφιστάμενα όσα και τα νεόδμητα 3 νηπιαγωγεία που τελικά δεν
λειτούργησαν ποτέ) στο Τουρκικό Υπουργείο Παιδείας, τα οποία άρχισαν να λειτουργούν πλέον ως δημόσια
τουρκικά σχολεία.
 Το 1964 οι μαθητές των μειονοτικών σχολείων ήταν 550 στην Ίμβρο και 170 στην Τένεδο
το δε βακούφι των Αγ. Θεοδώρων είχε προσφύγει κατά του κλεισίματος της Αστικής Σχολής των Αγίων
Θεοδώρων στο Τουρκικό Συμβούλιο της Επικρατείας (Danıştay) χωρίς κανένα δυστυχώς αποτέλεσμα. Όλα
τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα την μαζική έξοδο των οικογενειών με παιδιά από το νησί.
Γι’ αυτό ακριβώς, είναι πολύ μεγάλη η σημειολογική αξία της αδειοδότησης αυτής που συνιστά και το
πρώτο έμπρακτο διοικητικό μέτρο για τη βελτίωση της κατάστασης της ελληνικής μειονότητας της Ίμβρου.
Συνεπώς, χαιρετίζουμε την απόφαση των τουρκικών αρχών οι οποίες είχαν την παρρησία να διορθώσουν
ένα τραγικό λάθος του παρελθόντος. Πρέπει επίσης να εκφράσουμε και δημόσια την ευγνωμοσύνη μας
στον κ. Λάκη Βίγκα, Εκπρόσωπο των Ρωμέϊκων Κοινοτικών Ιδρυμάτων στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων της
Τουρκίας, για την αταλάντευτη και πολυεπίπεδη στήριξη που παρείχε στους Ιμβριακούς φορείς στην
υπόθεση αυτή. Τέλος, συγχαίρουμε την Ιδρύτρια και επίσημη εκπρόσωπο της νέας Αστικής Σχολής κα. Άννα
Κουτσομάλλη όπως και την διευθύντρια κα Βούλα Μπερμπέρη, δύο Ίμβριες οι οποίες δεν δίστασαν να
αναλάβουν τη βαριά αυτή ευθύνη χωρίς να πτοηθούν από τις όποιες αντιξοότητες.

Και ευχόμαστε το νέο μας δημοτικό σχολείο να είναι το πρώτο στάδιο για γεμίσουν και πάλι τα χωριά της
Ίμβρου με παιδικές φωνές που θα παίζουν μιλώντας τη γλώσσα του Ομήρου…
Με τιμή
Ο Πρόεδρος του Σ.Ι. Ο Πρόεδρος της Ι.Ε.Μ.Θ.
Κωνσταντίνος Χριστοφορίδης Παύλος Σταματίδης

πηγή